30 mei Dag 14 Lekkere lange wandeling gepland voor na het ontbijt direct vanaf de camper. Er staan vijf verschillende routes en ik neem de geel of rood. Wikiloc geeft ook een wandeling en we gaan met een gerust hart het pad om precies negen uur naar beneden. Bobbie gaat enthousiast voor mij uit: 'joehoe, hierheen, dit pad! We zijn vannacht wel een beetje geschrokken, er werd een klap op de deur gegeven, dacht ik. Maar het bleek een dadel te zijn die hoog uit de boom op de camper plokte. Het was zó donker, nergens verlichting, het leek of ik mijn ogen dicht had, maar ik heb toch even gecheckt om te zien dat ik niks zag. Even een reprimande aan mijzelf was op zijn plaats, hou die deur toch dicht, gek. De wandeling is ongeveer 15 km met best wel wat klimmetjes, maar het is heerlijk om weer door de natuur te worden opgeslokt, alsof ze je met lange groene armen naar binnen trekt. Een ander kleurtje tocht durf ik niet want het weer is toch wat onvoorspelbaar. We ontmoeten een aardige Italiaan en Bobbie zorgt dat we aan de praat raken. Hij is zijn hazelnotenboom aan het snoeien en hij vertelt over de uitgestrekte hazelnootboomgaardvelden (scrabble!) Hij lijkt een beetje op de broer van Charles Aznavour en zijn kop is heel schilderbaar. Lisette? Hier komt dus de Nutella vandaan. Bobbie poept nog even in zijn tuin, maar hij lacht erom, niet milieuvervuilend hoor. We lopen verder tot Bobbie ineens stokstijf stilstaat. En wat ligt daar in de bosjes aan de kant van de weg, een vogelverschrikker in vol ornaat. Was even een griezelig momentje. Een kwartiertje later wil ik een bijzondere, witte boom fotograferen, staat er in het huis ernaast een donkere krullenbol van een jaar of dertig te wenken dat wij moeten komen. Ik mag niet met vreemde mannen meegaan, maar er zit weer een gesprekje aan te komen, dus lopen we zijn tuintje binnen. Er ligt kinderspeelgoed, en dat verzacht de omstandigheden. Hij geeft Bobbie water en vergeet dat ik best wel koffie lust, maar ja, weer een beetje de taal geoefend. Hij was gewoon benieuwd wat ik daar liep te doen. Ciao! We arriveren bij de nutella boomgaarden. Heel bijzonder om dat eens te zien. Italië is het land van de klaprozen, de paardenbloemen van het kouwe noorden. Het zijn by far mijn lievelingsbloemen, de kleur en de combinatie vaak met het goudgele graan, heel prachtig. Het laatste stuk is best zwaar, voor ons allebei. Het is warm, steil en we lopen door dorpjes via een asfaltweggetje met af en toe een voorbijrazende Fiat 100. Alles dicht natuurlijk om deze tijd. We stoppen extra veel in de schaduw en komen pas vijf uur later weer bij de camper terug. Lekker koud water en een Rivellaatje en de wandeling is een mooie herinnering. Dan rijden we in een uurtje naar Casa Monteverdi in Castelnuovo, de tot B&B verbouwde wijnboerderij van de familie Overman. Hun dochter Anouk gaat volgend jaar trouwen met de oudste zoon van Janneke, Martijn en dat gaat gebeuren precies hier in Italië. Wat superleuk!
Ik sta nu op het terrein, heb het smaakvol ingerichte huis van binnen bewonderd en lekker gezwommen in het zwembad. Hier, op deze grandioze plek, bovenop deze berg, is het Paradijs dichtbij en zoek niet verder, zou ik zeggen. Om acht uur eten we pasta op het terras boven en een knorrig geluid doet ons opspringen. Een stuk of twintig wilde zwijnen en hun jongen lopen door de wijngaard achter het huis. Voor het eerst in mijn leven zie ik ze in het wild. Wat een feest om deze beestjes in vrijheid te zien scharrelen. En wat kunnen ze ontzettend hard lopen. Slapen doe ik niet zo goed, de naar-huisadrenaline begint te werken.
Morgen na de lunch wil ik gaan rijden, ik denk via de Gothardtunnel en bij grote file, gewoon eroverheen, zeg 'men'! Het is 1400 en nog wat kilometer, we doen het rustig aan.

Misschien tot morgen, anders tot thuis!
C en Bobbie
Ps versturen is steeds lastig, sorry als jullie meer dan eens de mail krijgen.

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice