Vannacht om één uur ben ik klaarwakker. Ik denk aan het buskaartje in mijn tas. Ik pak de routebeschrijving en lees wat een leuke etappe het is naar Rieti. In de spiegel van de badkamer bekijk ik mijzelf. Tja, ik hoef niet te lopen met mijn gezicht en wat ga ik allemaal niet meemaken als ik in die bus stap? Ik zou toch naar Rome lópen. Ik zet de wekker een uur vroeger en download de gps-file. Andiamo!
Als Georgia om kwart voor acht komt aankakken ben ik al klaar met mijn beschuitjes. We ellebogen en ze wenst me een buon cammino. Ik moet van haar uit de zon blijven en dat kan best met een mondkapje. Wel beetje benauwd.
In het begin, als ik Poggio uitloop, heb ik een flashback van mijn smak, brrr... voorzichtig aan, goed naar je voeten blijven kijken. Dat is best moeilijk want ik zie weer mooie bloemetjes, het is mourning bride (sweet scabious) zegt mijn app die ik maar eens ga gebruiken nu. Er zitten hier vogeltjes die een vrolijk twiet, twiet , zingen, een variant op tsjilp, tsjilp, Geen idee, natuurlijk wat voor soort. De weg is zo'n vier meter breed en gaat op en neer als een Jimmy op de kermis je weet wel, waar die kap overheen gaat met zo'n flos. Weer een nieuwe bloem in de berm, het zijn Four O'clocks. De app geeft alleen de Engelse naam, jammer. Wat een prachtige kleur.
Om negen uur ben ik in San Liberato, het eerste dorpje annex gehucht dat ik aandoe. Dan verder naar het prachtige bergdorp Cantalice.
Aan het begin is een piepklein winkeltje met een Italiaanse vrouw die zelfgemaakte zakjes lavendel verkoopt. Ik koop er eentje van haar, geef ruimhartig en dan mag ik er nog een uitzoeken. De Duitsers lopen door en zitten even later in de bar. Daar ga ik ook zitten natuurlijk en drink verrukkelijke koffie inclusief croissantje waar ik de jam uitpeuter. Dat is me veel te zoet. Vervolgens moet ik zo'n 100 trappen op, ik heb ze niet geteld, maar er komt geen eind aan. Het echtpaar haakt af geloof ik. Boven is een prachtige kerk en mijn eerste stempel van vandaag is een mazzeltje, de kerk gaat net open voor een groep toeristen/fietsers. Hoe komen die trouwens die trappen op?
Langs deze route zijn ettelijke watertapplaatsen, eigenlijk hoef je geen water mee te sjouwen. Om kwart voor elf een ieniemieniewinkeltje waar ik een banaan koop. Dat vinden ze hier helemaal niet raar en willen van alles van me weten, ik vind het leuk om Italiaans te praten en het wordt gewaardeerd. Om vijf voor elf passeer ik een bordje, het is het nog 110 km naar Rome, ik kom al dichterbij.
Om half een loop ik het vochtige bospad op naar La Foresta, dat wordt even flink klimmen tot aan het Franciscaanse klooster op de top.
Alles is dicht! Middagpauze. Maar ik wil een stempeltje, dus bel ik toch maar even aan. Er komt een man aan de poort, heel in de verte gelijkend op Charles Aznavour, maar dan zonder tanden en wijst op het bordje met de tijden. Ik zeg dat ik twee dagen geleden gevallen ben en kijk heel verdrietig. De deur gaat wijd open en hij laat me alles zien, zelfs de grot waar Francesco heeft liggen slapen. Zijn enthousiasme is aandoenlijk, ik krijg ansichtkaarten en hij wil met mij op de foto. Selfie, selfie... weg anderhalve meter afstand, hij hangt om mijn nek. Ik krijg de mooiste stempel ooit en verlaat het klooster, nagekeken door een groep die zit te wachten tot het klooster opengaat voor bezoekers. Nou ja, ik heb een gebutst gezicht. Rond twee uur al, loop ik Rieti binnen, het was een hartstikke leuke en interessante etappe. Vlak voor ik de ommuurde stad inloop zie ik de bus uit Poggio Bustone aankomen.

Pace e bene

José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice