De berg op naar Gaigno
Vanmorgen een (gps) wandelroute gevonden op mijn trouwe Wikiloc. Iemand heeft die ooit gelopen vanuit deze camping en opgeslagen. Leuk, zin in! En goed voor het op peil houden van mijn conditie. Het is 9 kilometer naar Gaigno (de top 200 meter hogerop). Half tien vertrekken we en na dwars door het dorp te hebben gelopen steken we de natuur in waar we stuiten op een eco-museum. Het ligt in Natuurpark Garda del Bresciano en toont restanten van papierfabriekjes die hier overal nog staan als ruïne. Italianen gooien niets weg, elk muurtje mag er zijn. Elektriciteit werd opgewekt door het verval van de snelstromende beek alhier. Sommige hebben zelfs twee raderen die erdoor werden aangedreven. Bobbie houdt niet zo van techniek maar wel van water, dus we klimmen met gevaar voor eigen hond naar beneden. Wat een genot toch weer, met haar ogen dicht zakt ze door haar poten de plomp in. Het rusteloze water zit vol visjes en watersurfende grote muggen en ik hoor galmende vogelgeluiden vanwege de bergen rondom. Ik eet een yoghurtje met muesli zittend op een grote platte kei en voel ontzag voor deze ruige, ongerepte natuur. De wind is gaan liggen en de zon breekt door. We wandelen door een stuk of zes tunneltjes, het water druipt en druppelt en klinkt als 'poing ploep' in de echoënde grot. Één tunnel is wat langer en het is er pikdonker. Voor het eerst is het een beetje griezelig, maar er zit niemand klaar om ons pijn te doen en buiten gekomen schijnt gewoon weer het zonnetje. Door het openluchtmuseum lopen we over een strada bianca, een wit gruispad van drie meter breed langzaam naar boven. Maar zo kom je niet op 200 meter hoogte, denk ik dan.
En ja, hoor, daar zijn ze al, trappetjes steil omhoog slingerend met af en toe een rotsig pad dat me erg aan mijn pelgrimstocht van Florence naar Rome deed terugdenken. Hijg, hijg...
Maar bovenop de top staan twee gepensioneerde Italianen op mij te wachten (zo lijkt het) en ze willen alles van mij weten en ik van hen. Echtpaar, wandelaars, net met pensioen, vriendelijk en geïnteresseerd. Paar keer in Nederland geweest, Amsterdam, Rotterdam, Delft, Afsluitdijk, Kinderdijk, nou ja, allemaal basisonderwerpen, maar ik heb weer geleerd dat vlot praten zonder nadenken nog een illusie is. Na een half uur nemen we afscheid als amici per sempre, vrienden voor het leven. Cadeautje!!
Sommige Italianen koppelen hun testosteron aan hun gaspedaal en links lopen voor een bocht naar rechts van tegenliggers is levensgevaarlijk. Hij wijkt nog nét genoeg uit. Boven in Gaigno is een dorpspleintje met een lief terrasje waar ik een succo d'arancia bestel en lekker onderuit zak. Dan gaat het terug naar de camping, omlaag langs een soort brandgangetjes achter de huizen langs, best heel steil. Weer op de camping zie ik op mijn pedometer dat ik 13 kilometer heb gelopen en 47 trappen. Ben vijf uur onderweg geweest en eigenlijk niet eens heel moe. Bobbie duikt nog even het meer in en we sluiten af met ravioli en sla. Niet zo lekker, maar ik eet het toch maar op.
Morgen gaan we verder, waarschijnlijk eerst naar Brescia, maar niets is zeker, behalve dan de herinnering aan een bijzondere dag op 22 mei 2012 die we naderhand zeker zullen vieren.

A domani!
C en Bobbie

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice