Acht uur was het vanmorgen en lekker aangesukkeld met mijn stijve spieren en gebutste botten. Was me het dagje wel gisteren, met de boze "vader Reinenwold" als (nu wel weer) grappige herinnering. Omdat Kitty en echtgenoot op camperplaats Vianden waren neergestreken leek dat me wel een goede volgende uitvalplaats. Maar nee, twintig euro voor plekje in de volle zon, geen wifi (wil wél Studio Sport zien) en hutje mutje (mutje?) dicht op elkaar staan, nee... En weg waren we weer. GR5 route (niet goed) bekeken en camping gevonden in Reisdorf (what's in a name). Niet meer aan de Our maar aan de Sûre waar aanmerkelijk meer water doorstroomt, mijn vanmorgen gewassen wandelsokken liggen te drogen met steentjes erop tegen wegwaaien, Bobje ligt haar ochtendslaapje te doen, we zitten op een topplekje weer. Naast me staat een meneer van ergens achter in de zestig, één fiets, één stoel met tafel en een dure auto met Knaus caravan. We hebben hallo gezegd, maar verder zit hij naar het water gericht en spreekt niet met mij. Dus laat ik hem op zijn plekje rustig zijn ding doen.
Morgen ga ik dan naar Vianden en de route lopen of misschien nog wel een stukje door. Op zondag rijden de bussen rottig, dus goed plannen hoe we er komen. Ik heb trouwens wel het telefoonnummer van engel Josette gekregen voor als ik weer ergens de bus mis, komt ze me halen. Maar het moet allemaal wel toevallig blijven, dus die vlieger wordt niet opgelaten. Om drie uur komt er een pikzwarte wolk onze kant op, niemand slaat er acht op, maar ik durf de luifel niet uit te laten staan. Ga even binnen zitten en word om vier uur wakker, zou ik moe zijn? Alles weer buiten en luifel weer uit. De buurman vindt ineens Bobbie heel lief en we raken aan de praat. Zijn vrouw had Alzheimer en hij heeft haar tien jaar verzorgd. Twee jaar geleden is ze overleden. Ons onderwerp verandert in alleen op reis zijn, voor- en nadelen. hoe je steeds maar weer mensen tegen komt of om je heen hebt staan die voor gezelschap zorgen.
Hij, Arnold, stond hier vroeger ieder jaar wel een weekje met haar. Het is nu minder moeilijk voor hem om te vertellen, maar ik zie dat het hem toch emotioneert. We zijn ineens goede buren geworden, gek is dat hè? Omdat ik morgen (zondag!!) naar Vianden wil bussen en dan terug lopen, vraag ik hem waar de bushalte is. 'Zal ik je even brengen, morgenvroeg?' Nou, dat zou wel heel fijn zijn, beste buur. Dat is dan afgesproken, morgen om negen uur vertrekken we. Jeetje, wat zijn wij mensen toch sociaal en behulpzaam. Een van de grote voordelen van alleen reizen is wel dat je gezien wordt, en gehoord en zo nu en dan geholpen. Met zijn tweeën knap je het maar zelf op, gaat men aan je voorbij, zo lijkt het wel. Ik noem het wel voor de grap engelen, maar het zijn natuurlijk gewoon mensen met een beetje oog voor de ander en een dosis empathie in hun donder.
Zojuist heb ik Arnold een raketje (ijs voor de mensen die onder een steen leven) aangeboden. "Daar zeg ik geen nee tegen', zei hij blij. Fijn!

Morgen weer lopen, zin in. Moet van Vianden naar Bleesbruck ongeveer 15km. Reisdorf ligt helemaal niet aan de route en daar heb ik vanmorgen totaal niet op gelet. Ik dacht al, de Sûre? Huh? Waar is de Our gebleven? Nou ja... er gaat een bus terug naar Reisdorf, toch? Heb het opgezocht, komt goed.

Liefs
C en Bobbie

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice