Om kwart over acht zitten we weer in het bushokje te wachten op de 08.27. Leuk hoor, dat gratis, maar kóm dan ook. Niet dus, en ik wacht tot vijf over half voor we teruglopen naar de camping. Dan maar met de camper naar Ouren, en het drielandenpunt Trois Frontieres, dat is uitgestorven, het is zo stil dat je de wind in je oren hoort suizen. Waar zijn die rijen bussen en hordes grijze toeristen om selfies te maken op deze toplocatie? We rijden even verder naar pleintje in Ouren om te parkeren. Er zit zowaar een jonge vrouw op een bankje, Magda uit Polen. Ze loopt een paar dagen en moet dan weer werken. Onderweg zien we elkaar nog drie keer door verschillende pauzes. De route loopt bijna de hele dag langs de kabbelende Our. omhoog, soms heel steil en met trappetjes, omlaag hachelijk met losliggend grind en boomwortels. Bobbie houdt me in de gaten, als ik heel voorzichtig doe, komt ze bij me lopen. Het was ook heel smal met afgrond links en overhangende rotsen rechts. Maar superleuk eigenlijk, gewoon goed uit je doppen kijken. Meer dan eens was pauzeplekje voor Bob een feestje, lekker liggen, drinken, stok pakken. We zien een jong molletje op het pad, vreselijk interessant natuurlijk. We lopen over een camping, dus ik denk, koffie! Maandag en dinsdag gesloten. Weer niet…
Het wilde niet echt uit mijn hoofd, vandaag. Hoe komen we weer bij de camper terug in Ouren. Niet over piekeren, C.
Om twee uur zien we een bordje dat het nog 6 1/2 km naar Dasburg-Pont, onze eindbestemming van vandaag. Er staat ook een buslogo, dus dat komt goed, dacht ik.
We lopen een stukje door Duitsland nu.De laatste twee kilometers zijn heel steil en pal in de zon. Pff… die laatste loodjes weer.
Als we er zijn om half vier blijkt er pas om vijf uur een bus naar Marnach te gaan waar we met een volgende bus verder moeten. In Marnach rijden bussen af en aan. Ik geef Bobbie haar eten, we wachten en vragen de chauffeurs, van Ouren ( kun je dat eten?) hebben ze nog nooit gehoord. Daar zitten we dan weer. Om zeven uur zitten we er nog, moe op een stoeprand zielig te zijn en ja hoor, daar is weer een engel! Ze roept aan de overkant van de weg, waar ze gewoon midden op straat stil is gaan staan, of we ergens heen moeten want dan wil ze ons er wel heenbrengen. Hè, dat meen je niet… Een vrouw, Josette uit 1953 (hahaaa) die haar achterbank opruimt voor ons. Het is echt een engel want ze vertelt en wijst en zoekt een pen in het dashboardkastje en ik moet steeds ‘achtung, bitte’ zeggen want ze zwabbert van links naar rechts. Ze rijdt alsof ze thuis op de bank zit. Ik sta doodsangsten uit. Ze zet ons bij de camper af, ze heeft heel veel lange haren op haar kin en een staartje, maar wat een schat! We rijden naar onze camping terug en hebben een fantastische wandeldag achter de rug met 37 trappen (hoogtemeters) en 18 kilometer en een heel wonderlijke afloop.
Tot morgen!

C en Bobbie (en engel Josette)

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice