het is 19.00 uur en hier zit ik in mijn hotel met Baywatch in het Frans, lekker gedoucht, bh, sokken en slip gewassen. Bobbie ligt op een handdoek met een kussentje eronder. Heeft ze verdiend want het was een lange dag voor ons tweetjes.
Het begon al vannacht, koud en nat (van een lekkend pak jus d’orange). Bob en ik moesten plassen en hebben meteen de krant van maandag overal onder gelegd. Vele nachtgeluiden spookten rond de tent, ritselen, gillen van een vogel, en een uil. Maar we zijn toch weer in slaap gevallen.
Helaas was ook het opschrijfboekje van Bill een beetje nat geworden. Toen ik het hem vertelde zei hij: ‘Ah, dat hoort bij zo’n boekje, het leeft.” Alle spullen schoongespoeld en los in de auto om te drogen. We rijden naar Fraipont. Ik parkeer bij het station en stop in de backpack wat we nodig hebben zonder tent. Het is kwart over negen en we volgen de rood-witte balkjes. We passeren op een trapje een labradorlobbes. Na tien minuten bedenk ik dat mijn geld/pasjes in de kleine rugzak zitten. Terug! Weer langs die hond en voor de derde keer omhoog langs lobbes, het beest heeft een dubbele deja vu om nooit te vergeten.
Het hele stuk naar Banneux loop ik te twijfelen. Er klopte iets niet. Google maps geraadpleegd, rechts wordt links, snap er niks van maar we negeren GR5 en GPS en lopen via GMaps naar Banneux. Niks aan, veel asfalt, omhoog, omlaag, en Banneux is flut de friemel. Tegenover de toeters en bellen van de Verschijningen eet ik mijn warme maaltijd. Op mijn bord verschijnt een kipfilet met frietjes en sla. Zo, vandaag goed warm gegeten.
Van de 700.000 pelgrims per jaar zie ik drie nonnen. Bobje is geen creature van God en mag er niet in. We lopen door naar La Reid, nog 9,8 kilometer. Dat stuk is prachtig, alsmaar bos en Bobbie los, mooie vergezichten en uitdagende paadjes. Zelfs een verrassing voor Bob (beekje).
In La Reid bel ik aan bij het overnachtingsadres. Non, niet gereserveerd!
Oei. Ik probeer nog een hotel. Hij komt me halen, vijf minuten. Yes! Ik zit op het muurtje van de kerk als hij aankomt. Oh… pas de chien! Please…? Non! Hij belt een bevriend hotel Bonhomme, maar die zitten ook vol.
Ja, sorry, ik moet terug. Doei et au revoir.
Ik ga weer op mijn muurtje zitten en kijk op booking.com. Ja, hotel Bonhomme, one room left. Ik bedenk me geen moment en reserveer. Maar het is zeven!! kilometer verderop. Bus? Rijden niet meer. Taxi, nergens. Dan maar lopen. Ik kom langs een tuin (ja, daar gaan we weer) en leg mijn probleem voor. Het echtpaar gaat net weg.
Ik kijk zielig, Bobbie ook. Hij brengt ons naar het hotel. Hij zegt: ‘twee minuten later en we waren weg geweest, je stond precies bij de juiste tuin.” Wie snapt het nog?De teller staat vandaag op 17,5 kilometer, heerlijk gelopen!

Liefs
Jose en Bobbie

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice