Vanmorgen werd ik brak wakker, kon maar niet in slaap komen. Alle trucjes geprobeerd.
Om half drie appeltje met yoghurt, ja, verklaar me maar voor gek, maar ik had honger. Toch nog paar uurtjes gelukt. Het regent als de wekker gaat, maar de lucht klaart alweer op en alles is opgefrist als ik om half negen buiten loop. De straten glimmen en de zon verblindt me in de weerspiegeling. Een zebrapad is in Italië een plek waar je veilig kunt oversteken als alle auto’s voorbij zijn. Ik sta te twijfelen of ik links moet of rechtdoor, roept een oud vrouwtje, ‘sempre dritto’, alsmaar rechtdoor lopen. Oké, doen we! Duimpje omhoog voor haar. Asfaltweggetjes zijn hier meer asvalt. Je breekt je nek hier in al die gaten.
Ik zie een Four-o’clockje in het wit, schattig bloempje met als buurman een Evening lychnis. Leuke app heb ik, je fotografeert de bloem en hij geeft naam en toenaam (Picture this).Om half tien loop ik met zware kleikluiten aan mijn Lowa’s en ze waren zo mooi schoon gebleven. Ik zoek een plas en spetter ze schoon, dan passeert zo’n razende panda en neemt de plas ernaast mee. Ho... ik spring aan de kant. Ze zegt sorry door de achterruit met een opgestoken hand.
Om kwart over tien hoor ik stemmen achter me. Er is net een muurtje, ik ga zitten en wil ze doorzwaaien. Het is een Italiaan en een Limburger. We vertellen waarvandaan en waarheen. Hij is heel gelovig en vindt zijn weg naar zijn God in de natuur. Hij heeft Santiago gelopen vanuit Maastricht en loopt nu naar Jerusalem via Rome. Hij wil met kerst in Bethlehem zijn. Hij geeft me een nieuwe Tau-hanger en een armbandje. Wat een aardige jongeman, Koert. ze lopen door en ik zit tevreden op mijn muurtje. Om kwart voor elf loop ik het natuurgebied Marcigliana in. De mooiste weg naar Rome.
Om twaalf uur ben ik 800 meter van Cinquina en de beschrijving meldt bar en gelateria. Gelukkig weet ik niet meer wat voor dag het is, maar ik geloof zaterdag. Ik bestel koffie, vraag of ik een stoeltje buiten mag zetten. Dat is goed. Ik hoor hem praten over pelgrims tegen een klant en dan wordt ineens een terras om mij heen gezet. Aardig! Om kwart over een lopen Koert en kornuit weer achter me. Verkeerd gelopen!
Er borrelt een heel vilein hinnikje bij mij op maar ik houd me in. Precies op de afgesproken tijd sta ik bij het adres wat door een in eerste instantie door mij gekozen hotel is omgeboekt omdat ze toch geen plaats hadden (wel de dag ervoor geld afgeboekt van mijn creditcard). Ik heb dus geen idee waar ik terecht kom. Een zeer corpulente man van rond de zestig doet open, blijft eerst nog de deuropening vullen. Ik vraag of hij opzij wil gaan. Eenmaal binnen in smal gangetje gaat mijn kamerdeur open. Dit is het. Tweepersoonsbed in een eenpersoons kamer, gekleurd kussen en lakens, de badkamer tegenover in het halletje. Mi casa è tu casa! Hij woont er ook. Oh, wel een balkon! Nee, dikke tralies ervoor. Ik kleed me uit om te douchen, zit op het bed met handdoek om me heen. Ik durf niet naar die badkamer want hij zit in die woonkamer met zicht op de hal, geen deur. Het stinkt naar sigarettenrook. Ik kijk naar mijn tas, mijn tas kijkt terug. c, we gaan! vijf minuten later sta ik weer buiten, de adrenaline maakt me emotioneel. Ik zoek in mijn gidsje naar het nonnenhotel. Google maps en ik zijn er in 35 minuutjes. Oh, wat zijn witte lakens mooi! De receptienon is heel aardig in dit is immense hotel gerund door nonnen. Gaaf!!
Morgen naar centrum, twee nachtjes bij Anna. Het is gelukt, ik ben in Rome! En twee dagen rondkijken zonder rugtas. Joepie!

Pace e bene

José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice