Het B&B in Rieti was niet zo geslaagd. Op het eerste gezicht best heel aardig. Wel vier trappen op, maar verder ben je blij dat je er bent. Wat was er dan mis? Mooi bad, lauw water, bed van springveren. Ik dacht, waar lig ik toch op, nou, ijzeren rondjes. Opgelost door óp de dekens te liggen. Geen toiletpapier, afvalmandje nog vol, gedeelde badkamer, steeds die bril omhoog, gatsie, en dakraam kon niet open. Geen flesjes water.
Om zes uur word ik wakker, ik ‘spring’ als een veer uit bed, pak in, ontbijt met biscuitjes. Om vijf voor zeven trek ik de deur achter me dicht. Het wordt warm, 33 graden, en ik loop Rieti uit. Zebrapaden zijn hier om gauw gas te geven als er iemand staat. Bochten naar rechts pak je de witte streep mee in de berm, en wie daar loopt ook. Ik ga rechts lopen. Om acht uur klim ik flink naar het derde Franciscaanse klooster in Rieti, Fonte Colombo. Bijna boven, waterbron. Lekker koud en smaakvol. Om negen uur maak ik het staartje van de zondagsmis mee. Mooi die devotie, mensen zitten buiten. Ik ook met mijn korte broek en gehavende hoofd. Dan zie ik de Franciscaan en vraag om mijn timbro. Si, kom maar. Mooi!! Dan verder lopen. Even verderop ligt een joekel van een hond, hij kijkt naar mij, ik kijk strak voor me, twee meter, meer is het niet. Hij bijt me niet. Op de volgende piazza liggen acht katten, gezellige zwervers en goed doorvoed.
Als je in Italië je pakje sigaretten hebt opgerookt gooi je het weg met het nare plaatje Boven. Brrr... gooi thuis weg, zeg.
Lucerne of Alfalfa, heel veld vol, voedzaam en geneeskrachtig. veel groen, weinig bloem. Drie kwartier lunchpauze op stationnetje, schoenen uit, watertappunt erbij. Het is nu echt heel warm. Op naar Contigliano. Daar zie ik een ijstentje. Ik neem koffie Americano (1 euro ;)) en geen ijsje, want ik weet niet of ik vanmorgen mijn medicijnen heb ingenomen. Laatste lange stuk naar Greccio. Warm, steil, moe, dorst. Een zwerfhondenopvang doet mijn hart bloeden, maar er wordt goed voor ze gezorgd en ik vervolg mijn pad zonder hondje onder mijn arm. Mijn hoedje hangt ineens aan een tak, is er ook klaar ermee. Dan B&B Il Cammino, wat leuk, wat lief. En home cook Elisabeth haalt me om zeven uur op voor een zelfgemaakt cena. Een waar feest en eindelijk een volle maag! Siamo amici per sempre, grazie tanti cara Elisabeth. En ook bedankt voor het weer terugbrengen. Mijn wasje hangt aan de lijn. Ik hoor een uil en ga slapen. Morgen naar Strancone!

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice