Gisterenavond om een uur of 7 wilde ik net een paar straatjes verderop iets gaan eten. In mijn tas zat namelijk niets meer dan een reepje ontbijtkoek. Maar op dat moment breekt er een heftig onweer los, eerst een bescheiden, tok, tok op het dak en toen brak de hemel open. Nou, leuk voor de boeren maar ik heb al een keer eerder in een sloot het onweer afgewacht, ik blijf binnen. In het keukentje vind ik van alles, keiharde boter, beschuitje, yoghurt, koffie, jam. Het is sappelen hoor. Vanmorgen eigenlijk hetzelfde als ontbijt, weer die beschuitjes. Ik kan mijn mond niet echt open doen en mijn linkeroog zit helemaal dicht, dus ik breek steeds kleine stukjes af. De twee andere gasten kijken weg, maar ook niet naar elkaar dus probeer ik het gezellig te maken. Buongiorno! Ho caduto hieri, molto sangue e dolore en nog meer woordjes die ik geleerd heb. Ze durven nu te kijken, best eng om te zien zie je ze denken, en gaan dan zwijgend hun eigen beschuitje verder opeten. Een gezellig stel.
Dan ga ik op pad, geheel verstopt achter mijn mooie matrozenmondkapje. Eerst naar de farmacia want een kleine zachte tandenborstel past net in het gat van mijn mond dat nog open kan. Ik vraag om een strappuntino. Ze kijkt me aan of ik gek ben. Oei, verkeerde woord. O ja, dat is een klapstoeltje in de trein. Dus ik maak het internationale gebaar voor tandenpoetsen, oh... een spazzolino. Nou ja, ik doe mijn best.
Dan ga ik een beetje klimmen, zonder tas, naar de Chiesa di Francesco. Eerst kom ik langs een piepklein supermarktje, zo'n deur met een gordijn van draden. Ze zijn open tot 8 uur vanavond dus koop ik alleen een banaan (0,13 cent) Ik mag straks afrekenen.
Je kunt hier ook paragliden, maar dat sla ik even over, ik heb al genoeg butsen en builen. Boven ligt het kerkje en ik grijp weer een lange rok bij zijn vriendelijke kladden. Un timbro, per favore? Ja, kom maar mee. Het is nooit in de kerk zelf, altijd het officio ergens ernaast.
Ik koop ook een nieuwe Tau-hanger want de mijne is gisteren doormidden gebroken. Ik heb daar verder geen symbolische waarde aan gehecht anders zal ik nu in het vliegtuig. Het kerkje is prachtig, met een binnenplaatsje en een omgang met trappetjes. Heel verstild, ben er maar weer eens alleen, ik ben onder de indruk van de sfeer die er hangt. Oude put, zon, prachtige fresco's, doodstil...
Weer beneden, het is half een, ga ik bij het enige plaatselijke restaurant naar binnen. Je kunt de warme maaltijd maar gehad hebben. Zoonlief gaat la mamma bellen, kom je koken, er zit een echte klant binnen! Ik mag plaatsnemen en kijk een hele aflevering van Loveboat in het Italiaans. De muziek herinner ik me nog goed. Ik bestel zware kost, een bord aardappelen, groot stuk vlees (pasta is het alternatief) en een insalata. Fles water erbij. Ik verplicht mijzelf alles op te eten, tot de allerlaatste pieper. Brood stop ik in mijn tas voor vanavond (niet nog meer beschuitjes).
In de bar ernaast koop ik een buskaartje voor Retie. Ik ben nog niet toe aan inspanning, alles trekt en schrijnt nog en mijn linkerhand is een ronde blauwe bol zonder knokkels. Ik weet dat ik het kan. Ik hoef mijzelf niet meer te bewijzen. Het is even niet anders en het is goed zo.

Pace e bene
José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice