Vandaag is weer gebleken dat er altijd en precies op het goede moment een engelbewaarder op mijn schouder zit. Of voor het seculiere gedeelte van mijn volgers: "toeval bestaat niet". Er ging van alles fout met de start van deze etappe, die 16 km zou zijn en alleen maar naar
beneden zou lopen. Nou ja, 500 meter omhoog en 1260 omlaag. Signore Ferretti brengt me zoals afgesproken naar het startpunt. Op het kaartje heb ik heb aangewezen, punt 119. O, ja, dat wist hij precies. Hij zet me af bij wegwijzers, er staat ook Le Cese 2.5 uur, en ik loop het pad in dat meteen klimt, ik lees niet in de beschrijving (pad daalt direct) want ik denk dat ik goed zit. Ik loop door tot een weide en lees dan dat ik door een hek moet, joepie, ik zie het hek! Dan heel snel al zou ik een slagboom moeten zien, nee hoor. Nu kijk ik op mijn gps, ik ben veel te vroeg het pad ingeslagen, dat lag nog zeker een kilometer verder. Te ver om terug te gaan. Dan maar een omweg.
Ik besluit parallel te lopen en te proberen weer op het juiste pad te komen, maar mijn gps klopt ook niet. Ik loop de Vallocchia over naar Ferentillo, berg type Subasio dus. Mag ik hier even vloeken? Verdorie! 24,5 kilometers, hartstikke steil en nog geen 2 km per uur. Ben ook pas om half tien gaan lopen omdat het allemaal bergaf zou zijn. Dan blijkt in Ferentillo dat mijn overnachtingsadresje al een stukje op de nieuwe etappe ligt. Oké, dat dus was niet volgens plan, maar het was wél een prachtige en heel avontuurlijke (wilde ik toch zo graag?) tocht.
Aan mijn linkerhand heb ik een richtingaanwijzer. Ik heb namelijk een mallet finger (ja, zoek maar even op) en die zit in een plastic braceje. Als ik mijn stokken vasthoud wijst die vinger strak naar voren, ik denk zelfs naar Rome. Het uitzicht is weer geweldig, alsof ik door een breed vliegtuigraam kijk en de wereld beneden zie liggen. Op dit moment denk ik nog op het goede pad te lopen, maar de twijfel slaat al snel toe, wat op de richtingaanwijzers staan alleen maar onbekende namen, ik begin te vermoeden dat ik fout zit. Rond elf uur weet ik het zeker, ik zit op de verkeerde route. Ik loop mijzelf op te peppen door de nieuwe route de hemel in te prijzen, maar dan weet ik nog niet hoe lang het gaat duren. Wat ikI zie is dat ik rechtstreeks naar Ferentillo loop, maar Le Cese misloop en dat is jammer want ik mis het mooie kerkje en mijn stempel. Mijn pauzeplekje om twaalf uur ligt precies op 1200 meter hoogte en Ferentillo is nog 16 kilometer , dat was de hele afstand van de andere route. Het brood is droog, klef en plakkerig, ik spoel het weg met water, gelukkig heb ik ook nog een yoghurtje bij me, ik wil niet als de dood van pierlala terugkomen straks. Moet zuinig doen met mijn water, want ik mis de kraan in Le Cese en daar had ik wel op gerekend. Om twee uur sta ik op het hoogste punt. Als ik 50 meter naar beneden loop kom ik bij een waterbak met een bron, daar staan twee jonge mensen in die bak te graaien. Ze zoeken de geelbuikige pad, een bedreigde diersoort, slechts 1 in Umbrië. Ze laten het buikje zien. Dan komen er nog twee jonge mannen aan, ze kennen elkaar. Ze wijzen me de weg, links aanhouden.
Om half drie stuit ik op een kudde witte, wilde koeien. Ik moet erlangs, maar eentje komt naar me toelopen, degene met de mooie lange hoorns.
Ik ga met een grote boog om de kudde heen en kom bijna niet meer terug op het pad door alle stekels en lage begroeiing, neem ook nog een stuk roestig prikkeldraad mee met mijn kuit. Langs een heel smal rotspaadje ga ik voorzichtig naar beneden. En dan stuit ik op iets heel lugubers, een dode koe, alleen nog een karkas met leer eromheen. Tja, koeien gaan ook dood, maar het blijft evengoed schrikken.
Het pad naar beneden is gevaarlijk steil, ik word moe en dan is het extra oppassen. Ik kom langs een huis en vraag de weg, hij wijst en vraagt of ik dorst heb, Komt met een literfles water, neem maar mee. Ik loop verder, een heel lang asfaltweg naar beneden, het is heet en ik ben er nog lang niet. Het is al vijf uur en ik moet nog zeker zeven kilometer. Ik ga zitten op een muurtje op een splitsing. Hé, want a lift?
De jongens van de kikker, in de auto. Stap maar in, waar moet je zijn. Ze zetten me voor het B&B af, het was twintig minuten rijden!
Ik check in en mijn kamer ligt aan het zwembad, ik douche, duik erin en heb nog nooit in mijn hele leven zo lekker gezwommen. Alles is weer vergeten. Dank, wie je ook bent, dat je precies op het goede moment de allerliefste Italianen op mij afstuurde. I owe you!

Pace e bene
José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice