Het is alweer een stralende dag, gisteren 30 graden, vandaag even heerlijk. Eigenlijk moet ik vandaag over het meest beroemde en vast ook smalste viaduct van Italië maar sinds de aardbeving in 2016 is die afgesloten voor voetgangers. Ik geloof niet dat ik dat erg jammer vind, want ik houd niet van op een randje lopen en heel diep naar beneden kunnen vallen. Dus lopen we een stukje om en omhoog wat ook weer sublieme uitzichten biedt, vooral dus op die Ponte delle Torri. Ik volg de Via di Francesco. Vanmorgen kletste Emanuela me weer de cornflakes uit mijn kom, tjonge, wat een gelijkenis met Leonardo ook. Omdat ze heel bang was dat ik over een of andere hoofdweg zou oversteken zou ze een stukje met me meegaan. Ik dacht nog, nou, dat is sportief. Maar ze pakte mooi haar autosleutels en bracht me tot aan de roltrappen. Even verderop, om kwart voor negen, begin ik aan mijn etappe naar Monteluco, een smal rotsig pad steil omhoog, dat uitkwam op een iets breder pad, ook steil omhoog. Maar daarboven had ik wel een spectaculair uitzicht op de Rocca en de Ponte. Onderweg ben ik verschillende heren of mannen, dat kon ik zo gauw niet zien, tegengekomen. Wat die daar nou lopen te doen? Met mijn allervriendelijkste buongiorno straal ik uit dat ik het doodnormaal vind dat zij daar lopen, maar ik kijk wel achterom of ze doorlopen en eigenlijk kom ik ze liever niet tegen. Ik loop ongeveer 2 km per uur en mijn lijf doet lekker mee. Geen pijntjes meer, behalve misschien mijn rechterheup die even verhaal komt halen. Maar ook dat gaat na een tijdje weer over. Als je mijn kuiten nu kon zien, alsof ik jaren op hoge hakken heb gelopen. Strak, bruin en gespierd. Ik had heel graag het klooster van de minderbroeders van Monteluco bezocht, maar er gaat iets niet goed. Als ik de beschrijving van het boekje volg kom ik in daarna in Patrico uit en daar is de B&B bij Bartoli (nee, niet die van de reclame) dit jaar gesloten. Thuis al gezien dat er maar een mogelijkheid is in Patrico, dus moet ik eerder stoppen met de etappe. Ik blijf dus, eigenwijs als ik ben (maar ik had wel gelijk), de Via di Francesco volgen en na nog een kilometer supersteil omhoog waar ik de stilte verstoor met mijn gehijg, kom ik boven en zie met grote letters op het mooie huis 'Albergo Ferretti'. Ja, recht naar toegelopen! Het is twaalf uur en 3 minuten. Het is een paradijsje hier, bovenop de berg, gezellig terras, het ruikt hier al heerlijk naar olijfolie en gebakken groenten. Hier is natuurlijk ook een restaurant dus straks gewoon op het terrasje neerploffen en naar de Italianen luisteren en kijken. Morgen in 18 km naar Ferentillo. En meneer Ferretti brengt me naar het startpunt van de volgende etappe bij Bartoli. Lieve Italianen...viva Italia!

Pace e bene
José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice