Gisterenavond de wekker op zes uur gezet. Ontbijt zat in mijn koelkastje dus geen oponthoud. Wilde vroeg weg want het zag er steil uit op papier, en dat bleek het ook te zijn, zowel naar boven als naar beneden. Om tien over half zeven stond ik buiten. Natuurlijk weer een blokje om voor ik de juiste route had gevonden.
Het ging direct omhoog en dan zijn klein stapjes in een laag tempo het beste om vol te houden. Mijn knieën hadden beide praatjes vannacht. Hallo, we zijn het een beetje zat, kan het wat minder? Steek, steek... Vandaar dat voorzichtige begin. Meteen al zo'n steil straatje waarvan je met de auto denkt, oei, even gas geven. Wat ik duidelijk merk is verbetering in mijn conditie. Zonder veel gehijg loop ik langzaam door, da's wel een verbetering. Boven aangekomen loop ik in laaghangende wolken, wel bijzonder, zo vroeg in de ochtend. Alle boomstammetjes zijn hier afgezaagd en met ijzeren pinnen bewerkt en met een plastic zak dichtgemaakt. Waar dat voor is? Gek gezicht.
Ben net gevallen, met mijn knie in de blubber, daar gaat mijn schone broek weer. Ik liep op een tweesporenpad en in plaats van naar mijn voeten te kijken, kijk ik even naar het andere spoor of dat beter begaanbaar is. Stap ik in een kuil en duik ik zo voorover, topzwaar als ik ben.
Om tien voor half negen loop ik het gehucht San Martino binnen. De snelle denkers hebben het goed, Sint Maarten. Hier ga ik even pauzeren. Ik heb vier en een halve km gelopen, niet zo snel dus, dacht ik wel. Na de pauze blijft het omhoog gaan over allerlei paden, de meeste onbegaanbaar rotsachtig. Om kwart over negen ben ik net met handen en voeten omhoog aan het krabbelen en sta te bedenken hoe ik die grote stap ga nemen met mijn rugzak op, komt er een Duitse vrouw van rond de dertig omhoog achter mij. Ze vindt dat ik mijn rugtas af moet doen, ik denk dat het wel gaat lukken, en met een uiterste krachtsinspanning stap ik omhoog op dat rotsblok, laat me niet kennen. Daarboven splits het bospad zich, rechts met een oranje pijl en links met mijn GPS aanwijzing. Ik ga dus links en al gauw zie ik aan de tekens dat ik goed zit. Ik roep zo hard als ik kan iets in het Duits dat betekent dat ze verkeerd zit. Geen reactie dus ik loop door, na tien minuten komt ze weer achter me aan. Bedankt me in alle talen, vooral in het Duits.
Het is tien voor half elf en ik ben in Montecasale, waar Franciscus veel tijd heeft doorgebracht. Het is een klooster op 700 meter en ik kom al direct een pater tegen, heel vriendelijk, mag alles bekijken en een stempel krijg ik binnen, zelfbediening. Het beroemde beeld van Franciscus die over zijn geboortegrond Umbrië uitkijkt, ontroert me. Ik zag het al op foto's maar het is zo mooi hier, ik snap dat hij daar voor eeuwig zit. Als ik doorloop schijnt de zon volop, heerlijk. Denk je dat je er bent, nee hoor, gewoon verder omhoog. Om half twaalf is er een zonnig plekje met boomstam, daar lunch ik, doe korte broek aan en fleece vest uit. En verder weer naar boven. Om twaalf uur heb ik acht km geklommen, het gaat heel langzaam vandaag. Eindelijk op de top nu, veel vogels en bijen en in de verte een koekoek. Verder is het hier doodstil.
Nu de afdaling, je kunt geen voet recht zetten en het is steil. Elke stap voel ik mijn knieën, bijna iedereen krijgt er last van. Volgens de routebeschrijving moet ik een stuk afsnijden, rechts een klein paadje in en van de brede landweg af, wel jammer, ging lekker. Om vijf over twee staat de teller op 12.5 km. Om half drie kom ik langs Casa Cantoniera, waar Garibaldi ooit is gepasseerd. Nou, nou...bof ik even.
Kwart over drie zie ik Lama in de verte liggen, komt niet ongelegen want ik heb het wel een beetje zwaar en de koek is op en mijn benen zijn totaal verzuurd, boven en onder mijn knieën.
Om kwart voor vijf, Hotel La Rotonda. Bijzondere ontvangst, loop maar even mee naar de volgende straat, daar krijg ik een aanbieding voor een massage (die mij wel wat lijkt) en dan terug naar het hotel. Hè, dat is een gekke volgorde, maar ja, die massage...spreek af om half zeven, even uitpakken. Kom ik in de salon, ligt er een string klaar in een plasticje, de rest moet uit. Ha, C met een string, da's nieuw. Maar die massage was een cadeautje, total body hoor en voor 30 euro 45 minuutjes. Oh, mijn benen hebben genoten, net op tijd!
Even naar de super geweest en van alles ingeslagen, geen zin in restaurant, eet op de kamer worst en kaas en brood en yoghurt en muesli. Kijk naar het journaal, hoera, goeie uitslag! Dan schrijf ik mijn blog en oriënteer me op de dag van morgen. Niet zo steil, zo te zien.
O, ja, en ik annuleer mijn geboekte overnachting in Rifugio Escursionistico waar je lakens, handdoeken en warm eten moet reserveren. In plaats daarvan bel ik een agriturismo in Apecchio, die mij in Bocca Seriola ophaalt en weer terugbrengt en waar ik het ietsje meer comfort van kan verwachten, ik ben tenslotte geen twintig meer.

Pace e bene,

...en liefs, José

Geschreven door JoselooptGR5vanMaastrichtnaarNice