Dag 47, zaterdag 15 juni, Paulhac - Langeac, 72 km

Voordat we beginnen te schrijven willen we even stil staan bij het overlijden van een goede vriend en ouder van een van de leerlingen van de Van Houteschool van wie we veel steun hebben gehad. Koos, Chantal en Dennis onze condoleances vanuit Frankrijk. Chris bleef, ondanks zijn ziekte, opgewekt en vol vertrouwen, maar helaas heeft hij de strijd tegen de slopende ziekte niet gewonnen. We blijven de herinneringen koesteren. Vandaag hadden de kruizen langs de route een dubbele betekenis.

De route:
Paulhac - Saint Flour - Le Vernet - Védrines Saint Loup - Pinols - Langeac.
Niet gemarkeerd, geasfalteerd. 3 keer naar 1000 m geklommen, de eerste klim duurde een uur. Hoogste punt 1100m.

Het weer:
We begonnen met zware bewolking, optrekkende mist en wind. Het was koud boven. Naarmate we lager kwamen werd het warmer, en toen na Saint Flour begon de lange beklimming, waardoor de kou snel verdween. Einde van de dag mooi helder zonnig.

De gegevens:
We vertrokken om 09:45, laat. We stopten om 15:30 uur vroeg. 72 km in 4:30, ongeveer 27 km p/u, dat kwam door de lange afdalingen, de laatste zelfs 10 km.
De batterij, bij de klim in z’n 2, afdalingen en vlak 1.
Aan het einde nog over voor 35 of meer km.


Het verslag:

Kruisen

Weer maken we iets aardigs mee. Het ontbijt in de chambre d’hôtes was al fantastisch en toch kregen wij een vers gebakken wafel, speciaal voor ons, erbij. Ontzettend aardig.

Het was fris en we gingen al direct naar beneden, dus we trapten ons nog niet direct warm. Dat kwam eigenlijk pas na St.Flour. Daar aangekomen waren we blij dat we in Paulhac waren gebleven. Grote plaats en we zouden vast hebben moeten zoeken. Midden door een stad op de fiets is vaak een hele onderneming. Moeten we hier naartoe, vraag ik dan. Klopt het wel? De stad ligt op een heuvel en we werden dus door smalle straatjes, die naar beneden gingen, naar de route buiten de stad gestuurd.
Een hachelijke onderneming, want er zaten gaten in de weg en er stonden ook nog auto’s geparkeerd. Het lukt altijd. Aan het eind wil ik toch even stoppen, want al die thee van vanochtend wil er uit. Een café aan de overkant biedt uitkomst. Daar zien we een auto geparkeerd staan met twee mensen erin. Het ziet er niet helemaal zuiver uit. Het leek erop of ze verhaal kwamen halen, maar kregen niet hun zin en dropen af.

De klims die we kregen gingen heel geleidelijk en lang omhoog over een prachtige weg waar zo maar de Tour de France zou kunnen rijden.
En dan die uitzichten over die dalen met lappen groen afgebakend met die mooie gele brem en die velden met bloemen. Heel in de verte zijn de bergen te zien.

Op de borden staat dat we in de regio Hautvergne, Alpes en Loire zijn. Op kleine paaltjes naast de weg zien we af en toe hoe hoog we zitten. En dan eindelijk komt de afdaling. Wel 10 km lang scheuren we naar beneden met af en toe toch een fotomoment. We vinden het schitterend. Zullen die wielrenners hier straks naar beneden gaan of zullen ze moeten klimmen? Wie weet krijgen we dat nog wel te zien.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen