Dag 17; Port en Bessin Huppain - Grandcamp-Masy, 34 km

Het weer: Toen we opstonden regende het licht, de verwachting was dat het tot 08:00 flink zou regenen, maar die harde regen kwam niet, na het ontbijt nog niet. Toch maar de regenkleding aangetrokken. Om 10:00 begon het wel echt te regenen, met de harde tegenwind was dat een zware tegenvaller, van binnen nat door het zweten van het klimmen en van buiten nat door de regen. Gelukkig werd het om een uur of 13:00 uur droog en is het droog gebleven, de wind nog wel hard, maar de temperatuur liep ook op. Uiteindelijk toch nog redelijk opgedroogd.

De route: Eerst gelijk flink klimmen, de klimmetjes zijn kort maar wel heftig en ook steile afdalingen, ik ben nog niet gewend en moeten hard werken. De route liep weer door een prachtig duinlandschap met zicht op de zee en de kliffen over mooie “jeu de boules banen”, lichte grindpaden. Als de regen er niet was, wat gelukkig later ook gebeurde is het hier prachtig. De GPS wees ons over andere wegen, maar daar zou ook autoverkeer zijn, of we moesten nog verder het binnenland in en nog hoger klimmen. Deze route had de gps er nog niet in staan, maar de Eurovelo 4 wees ons via uitstekende bewegwijzering langs deze mooie tussendoorweggetjes.

Vooruit

Ach , ach, wat kan het soms tegenvallen. Wij vonden dat we ons klimdiploma hadden gehaald, maar steile keitjeswegen hadden we nog niet zo lang gehad. Gisteren zagen we wel dat we vandaag daar omhoog zouden moeten, maar zo lang. We hebben het niet gered. Een stuk voor het vuurtorenhuis gingen we om. Niet erg hoor, we stonden direct op onze voeten. Dat werd duwen. Pff. De mevrouw van het vuurtorenhuis zei dat we bijna aan het eind waren. Gelukkig. Even bijkomen en verder weer. Heel apart. In de voorgevel van het huis zie je de lamp van de vuurtoren en bovenop de nok van het huis een heel groot Mariabeeld dat over Het Kanaal uitkijkt.
Ik moet er ook aan geloven. Mijn regenbroek had ik nog niet aan. Wind vanaf zee en dan die regen. Nou ja we gaan gewoon door. Vooruit.
Weer komen we bij memorabele herdenkingspunten. De begraafplaats bij Colleville was indrukwekkend. Zoveel van die witte kruisen die zelfs schoongemaakt werden. Een paar emmers water een borstel en een doekje. Koud was het. Die man heeft er een dagtaak aan en ik zou er een paar hele koude handen aan over houden.
Het is een groot terrein met prachtige lanen en heel bijzondere bomen. We vroegen ons af of het ook Amerikaans grondgebied zou zijn. Hier hangen de vlaggen altijd halfstok.
Dicht bij de zee ook al van die pilaren en maquettes met verhalen en namen. We zijn niet de enigen. Het wordt druk bezocht.
Fantastisch is het dat onze route er langs loopt. Maar die regen. Ach, dat is koud en nat. Daar is iets open. Even kijken. Drijfnat komen we binnen in het D-day-hotel dicht bij Omahabeach. We worden verwelkomd door een kartonnen Obama, die er vast eens geweest is met een herdenking. Na een tijdje toch maar weer op pad gegaan. Vooruit.
Gelukkig blijft het niet altijd een hele dag regenen en het pad dat we rijden is ook tijdens regen mooi. De meeuwen vliegen en zweven boven de kliffen en roepen. Iets om uren naar te kunnen kijken. Maar vooruit.
Weer een memorial. Pointe du Hoc. Een afgebroken rots in de zee. Er omheen gigantische bunkers en uitzichtpunten. Het hele gebied hier langs die Normandische kust stikt van de baileybruggen, tanks enz.
Het waait nog steeds enorm en het is droog. Ons broodje eten we op met de rug naar de wind en de zakjes onder onze billen.
In middels hebben we al besloten dat we niet heel ver moeten gaan en komen terecht in een fantastisch appartement voor weinig geld. En toch zeggen we tegen elkaar dat het een fantastische dag was. Het weerbericht voor morgen is gunstig.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen