Dag 45, Soulac - Lacanau, 80 km.

Het weer:
Zonnig warm, met lichte bewolking en een lekker windje vanuit het noordwesten, meer mee dan tegen.

De route:
De eerste 60 km over mooi asfalt en bijna vlak, daarna kregen we de duinen en gingen over onverharde paden, of asfalt met gaten in de weg, wortels die het asfalt omhoog duwden, de hellingen waren stijl en kort, kortom vermoeiend en onaangenaam. De route werd wel weer goed aangegeven.

De gegevens:
80 km in 5 uur fietsen; vertrokken om 08:30 uur en gestopt om 15:30 uur. Gemiddelde van 16, maximum 40 km p/u, minimum 2,3 km p/u. Stijgen 361 dalen 351m.

Het verslag:

Lange wegen

Toch nog vandaag het verslag van gisteren kunnen plaatsen. Het internet is niet overal even best. Meestal schrijf ik tijdens het eten. Hebben we internet en kan het verstuurd worden. Dus moesten degenen die graag willen weten hoe het ons vergaat even wachten.
We krijgen ook reacties op ons blog. Ze hoeven dan niet aan ons te vragen of we iets speciaals voor ze meenemen uit Frankrijk. Morgen mogen we overtollige spullen mee teruggeven aan vrienden die we hier ontmoeten. Gaan we wat lichter de Pyreneeën in.
En geïnteresseerde Fransen vragen ons of we nooit ruzie krijgen. Nee, zeggen we dan. Soms wil de een weleens linksaf en hoeft dat niet, want de gps zegt dat we rechtdoor moeten. Maar we lossen het altijd op. Omdraaien of doorgaan. Gaan we echt fout. Dan zeggen we dat het een rondje van de zaak was. Bij vertrek wensen we elkaar goede reis en als we stoppen high five. Zo weer gehaald.
We hadden lange rechte wegen vandaag. Mooie fietspaden door pijnboombossen. Een enkele eik en af en toe een kurkeik. Bij een strand uitkomen en er weer vanaf. Tussen hoge duinen door en opeens sta je aan een zoetwatermeer om weer doorgestuurd te worden naar de andere kant de oceaan met zijn golven en drukke stranden. En natuurlijk langs weer heel veel campings. Ook de eerste naturistencamping waar zelfs de Duitse soldaten in WO2 naartoe gingen. We proberen ergens een glimp op te vangen, maar nee. Er staan schuttingen voor. Wij fantaseren erop los. Zo van hoe het zou dat fietsen en dat soort ongein. Ja, wat grappen en grollen onderweg is ook iets waar we ons onderweg af en toe mee bezig houden.
Een leuk onderkomen gevonden en weer een scheve vloer. De hotels die we nemen zijn niet de duurste. En dan lijkt het soms alsof je dronken van de ene kant van de kamer naar de andere kant van de kamer gaat. Zelfs de trap op is soms best lastig. Zeker als je zo’n eind gefietst hebt. Ik ben altijd blij als er een lift is of als de tassen voor me naar boven gedragen worden.
Iedereen heeft wel eens van die momenten dat hij iets niet meer kan vinden dat hij net nog wel had. Hadden wij dus ook.
Gisteravond heeft Hans de fiets even nagekeken in de achtertuin van het hotel. Een schroefje dat hij in zijn hand had was opeens weg. Zoeken en nog eens zoeken. Spullen verschuiven en nog steeds niets. Hierin? Daarin? Nee, nou jammer dan. Vanochtend alles ingepakt en Hans pakt zijn fototas. Steekt er op een metalig stukje iets uit. Hé, daar heb je hem. Toch gevonden.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen