Dag 34, Plourin les Morlaix - Gouarec; 87 km

Het weer:
Zoals gebruikelijk weer begonnen met bewolking harde wind en koud, maar om 10 uur al klaarde het op en om 11 uur zaten we in de zon. Korte broek en T shirt, oh wat een verademing. Niets plakt meer aan je vast, de wind blaast door je shirt en je voelt je vogelvrij, niet meer ingesnoerd en nat en klam van het zweet. Genieten was het, ondanks de wind, die af en toe toch in het open terrein flink tegen was.

De route:
Het was vandaag weer een feest om te fietsen, de eerste 15 km, vals plat op een oude spoorlijn, prima te doen, daarna meer dan 20 km dalen, vals plat om vervolgens kwamen we langs de rivier. De weg was weer goed aangegeven met borden, goed onderhouden fietspaden. Het eerste deel was niet gemarkeerd met sluis hekken, het tweede deel wel. Bij de route over de voie verte moest je bij elk kruispunt even flink omhoog, op die manier werd de fietser afgeremd, was wel nodig want het autoverkeer reed hard en kon je niet zien. Bij het tweede deel langs de rivier waren er weer wel hekken, maar ook hier moest je elke keer omhoog.

Gegevens:
87 km, iets meer dan 5 uur gefietst, gemiddelde van bijna 16 km p/u; klimmen 458 m, dalen 412m; 3 keer moeten klimmen, maar niet te vergelijken met de vorige dagen.


Het verslag:

Een mooie dag

Het begon al zo leuk. Een ontbijt in een BB is altijd afwachten met wie je daar nog meer aan tafel zit. Binnenkomen was al geweldig. We mochten dicht bij het open haardvuur gaan zitten en de gastheer hield ons lekker aan de praat. Toen er twee Duitse gasten bijkwamen werd het ook nog eens Duits spreken wat vaak een leuke mix wordt. Toen ik vroeg of het grote schilderij met een monseigneur erop een van zijn voorouders was grapte hij dat het zijn vader was. Het bleek een erfstuk te zijn. Hij had veel geschilderd. Het schilderij dat een pierrot leek voor te stellen bleek dat van een oorlogsslachtoffer te zijn met een kunstneus. Dat bracht het gesprek weer op een ander niveau. We kregen nog meer verhalen te horen en waren niet zo maar vertrokken. Bij vertrek vertelde ik hem nog wel even dat de lunette de toilette erg wiebelde.
Weg uit dat paradijsje reden we even na dat weggetje de voie verte op. Een groene tunnel met aan beide zijden hoge rotswanden met varens begroeid, bomen vol met mos, leuke doorkijkjes over groene velden of in diepe dalen met waterstroompjes. Gewoon een feest om door zo’n tunnel te fietsen. En het waren kilometers. Echt niet even 300 meter zoals we in Spanje wel meemaakten.
Koffietijd. We rijden een plaatsje in. Gelukkig. Er is een bar. Bij binnenkomst zie je al dat dit de buurtkamer is. Mensen zitten er echt niet aan de koffie. Dat is al gauw duidelijk. Waarschijnlijk hun enige verzetje op zo’n dag. En wat doen ze? Papiertje krassen en/of vakjes aankruisen op een soort Lotto-briefje. Inleveren en afwachten of je je drankje hebt terugverdiend. Ook hier zagen we dat de ober met de fles aan kwam lopen om weer bij te vullen.
Het pad weer op. We zijn al een paar keer een groep voorbij gefietst en ze loodsen ons op een gegeven moment langs de paarden die we niet mochten fotograferen. Natuurlijk is dat tegen een paar dovemansoren. We kregen naar ons hoofd, je grootmoeder enzo.
Op en gegeven moment hebben we het bordje Nantes voor ons. Een geitenpaadje af en naar het kanaal Nantes-Brest. Beneden gekomen moeten we eerst even uitzoeken of we links of rechts moeten. Dat worden nu kilometers langs dat kanaal
fietsen, waarvoor ooit Napoléon de opdracht heeft gegeven om het te graven. Wat een werk moet dat zijn geweest. Toen het klaar was was Napoléon er al niet meer. Pas in 1842 was het klaar en in 1942 ging er de laatste boot doorheen. We begonnen bij sluis 195 en stopten bij sluis 140. Dat betekent dat we er nog 140 hebben te gaan. Ook weer prachtig fietsen met de geel bloeiende lis langs de kant en al die begroeide sluiswanden.
Als je dan denkt dat het allemaal recht is en vlak dan vergis je je lelijk. Bij elke sluis fiets je omhoog en weer omlaag. Pas na het hoogste punt als het water diep beneden ons ligt merken we dat we sneller gaan en naar beneden.
In Gouarec hebben we een appartement met een wasmachine. Gauw alle stoffige kleren uit. Een wasbolletje onder uit de tas opdiepen en laat maar draaien. Hoe we hem droog gaan krijgen weten we niet. Misschien wel ergens onderweg.
En in het restaurant ontmoeten we de eerste échte Breton. Hij spreekt echt dat rare taaltje en is ook nog een goeie kok die in de haard in het restaurant het vlees grilt. Heerlijk.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen