Dag 32, Lannion - Morlaix, 64 km

Het weer: Wederom begonnen we met bewolkt weer met harde wind. Dit keer werd het om 10 uur al lichter en kwam de zon door, in de verte bleef het mistig. De wind is hard gebleven, maar werkte in ons voordeel, dat scheelde enorm. De fietsers die ons tegemoet kwamen, met name die met een elektromotor, hadden zich warm aangekleed en zagen er koud uit. Wij werden af en toe geholpen met een duwtje in de rug. In de namiddag werd het gewoon warm, 23 graden.

De route: We hebben weer de Eurovelo 4 gevolgd, blijft hier toch wat achter, de wegen zijn minder mooi, minder fietspaden en meer grind paden of slechte wegen. Waarschijnlijk is hier nog niet op geïnvesteerd. De route volgt voornamelijk de kustlijn, neemt alle heuvels en dalen mee, of gaat van de goede weg af en neemt dan een pad door het bos, weiland of een tussendoor weggetje. De laatste 15 km’s hebben we afgesneden, de kust verlaten en zijn rechtstreeks naar Morlaix gereden. Dit kwam goed uit, want nu konden we op tijd ons appartement in.

De data:
64 km, in 5 uur fietsen, gemiddelde van 13 km. 820 m gestegen en 824 m gedaald. Minimale snelheid; 3,2 km/u en maximale snelheid 53,8 km/u. Zwaarste klim Stijgingspercentage 19%.

Het verslag:

De zee

Welke weg we ook rijden. Iedere keer komen we bij de zee uit, die nog steeds Het Kanaal heet. Zelfs bij Roscoff is dat nog zo. Sta je toch nooit bij stil? Wij staan wel vaak stil bij die zee om te kijken naar de golven die op die kleine rotseilandjes beuken met witte schuimkoppen. En het zijn er veel. Het is ook zo mooi om te zien. Een bocht om en weer een rotspunt met een strandje of een drooggevallen baai met bootjes aan kettingen of een grote rode boei op het droge. We worden zelfs door de rivierbedding geleid. Blijkbaar komt het water nooit zo ver.
In St.Michel sur Grève zien we een bar die open is. Gaan we buiten of binnen zitten? Ik kies voor binnen. De bar is tegelijkertijd VVVkantoor, postkantoor en we kunnen er zelfs een croissantje bij de koffie krijgen. Een echte bruine bar met bruine tafels enz.
Het kerkje er vlakbij had een speciaal kerkhof zo aan zee. Een muurtje moet het water weg houden. Langs de weg staat dat de golven weleens over de weg kunnen komen. En toch zijn er genoeg mensen die hun huis zo dicht mogelijk bij de zee gebouwd hebben.
Als ik denk dat Hans zijn fototoestel weer opbergt en ik een beetje voor me uit sta te dromen valt de fiets om. Niet te houden en het spiegeltje breekt af. Hans had nog iets gezien dat hij vast wilde leggen. Ach, kan vervangen worden.
Dan besluiten we om net als gisteren maar even van de zee weg te gaan en door te steken naar Morlaix. Die zee blijft zo trekken, zo komen we nooit verder dan we willen. Dat scheelt en het 12e gebod is ons gunstig gezind.
We stoppen om even te kijken hoe we verder moeten en zetten allebei onze voeten aan de grond. Blijkt dat we moeten draaien en te lui zijn om af te stappen en lopen met de fiets tussen de benen in een soort ganzenpas de goede richting op. Het lijkt me een zot gezicht ons tweeën zo te zien, maar ja zelf zien we het niet.
In Morlaix zijn we snel op ons adres en wat we heerlijk vinden is dat de kachel hier aan is. Wat een luxe.
Deze stad is ook weer leuk om te zien met heel veel mooie vakwerkhuizen en een spoorviaduct hoog erboven.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen