Dag 29, Paimpol - Paimpol, wandelen 10 km

Het weer:
Dit keer was het om 10 uur al zonnig en werd het echt warm, minder wind.

De route:
Vandaag geen route, de stad in, de haven en de kermis bezocht.

Het verslag:

Kijken

Het is Pinksteren en net als vorig jaar zit alles vol. We hebben op tijd geboekt voor dit hotel, maar niet voor het volgende. En wat nu zo fijn is? Deze hotelbaas heeft een oplossing voor ons. We krijgen een andere kamer en kunnen daar twee nachten blijven. De beste optie dus. Wat doe je als je een dag niet fietst? Wel. Aan de wandel gaan, een boodschapje doen, naar de kapper gaan en kijken.

Er is veel te zien in zo’n plaats. Zeker als er een hele grote kermis is. Daar komt iedereen op af. Toeristen, zoals wij, kijken alleen. De plaatselijke jeugd leeft zich uit. Grote verschillen. Dik en dun. Het allerleukste is het om te zien hoe ze hun beslissingen nemen. Hoeveel heb jij nog? Het zijn briefjes van vijf die ze bij zich hebben. Zullen we? En dan wordt het opeens rennen om toch nog in een bakje te stappen en je gillend rond te laten draaien.
Het lijkt uren te duren voor dat er gedraaid gaat worden. Alle bakjes moeten vol. Kijk. Die gehandicapte vrouw geeft haar tas aan haar begeleider en stapt met moeite in het bakje. Heel tevreden ziet ze eruit. Er wordt een stukje gedraaid en weer komen er een paar lege bakjes voor. Wie gaat er een kaartje kopen? Wie gaan er in zitten? Een vader met zijn twee dochters. Leuk.

Dan komt er een man aanlopen met een tasje op zijn buik. Uit het tasje haalt hij zijn portefeuille en haalt er een briefje van 5 euro uit. Kijkt. Stopt het briefje weer terug en de portefeuille in het tasje. Blijft staan. Haalt hem weer uit en doet hem weer terug. Dan ziet hij dat er nog 3 plekjes over zijn. Pakt weer zijn geld en koopt een kaartje. Heel onhandig stapt hij in het bakje. Mooi om te zien dat iemand dan toch zo’n beslissing durft te nemen. Deze man was ook duidelijk gehandicapt.
We kijken en stellen vast dat er bijna alleen maar meisjes in die bakjes zitten.
Het grappige is dat het bij andere apparaten ook zo is. Schiettent en botsauto’s jongens en de rest meisjes. Wij hoeven alleen maar te kijken en gaan nergens in.
We lopen via een wandelpad terug en zien oude boten, vergane glorie, te vergaan. We noemen dat “Pammetjes”. Die heeft zijn boot jarenlang laten liggen en vergaan tot dat Rijkswaterstaat en gemeente het hebben weg laten halen. Hij zou het zelf doen, maar daar kwam niets van terecht. Streek wel het geld op voor het opruimen.
Hier is ruimte zat. Laat maar liggen.
Blij dat het nu wat aangenamer is. Een beetje rust is ook goed.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen