Dag 25, Montitier - Saint Malo, 72 km.

Het weer: We begonnen met bewolkt en koud weer, om een uur of twaalf kwam de zon en om 2 uur was het lekker fiets weer, korte broek en t shirt. De wind was hard en later toen we in Saint Malo waren stormachtig uit het noorden, dus voornamelijk mee gehad.

De route: De route was weer uitstekend te doen, goed aangegeven, mooie omgeving, fijne fietspaden. We hebben een stuk afgesneden, omdat we de ketting van de fiets wilden laten opspannen, dus moesten we een fietsenmaker vinden en die was niet op de route, ik had niet de juiste sleutels waardoor er een vakman naar moest kijken, die er best nog wel veel moeite mee had om het wiel los te krijgen, aan één kant bleef het hangen, gelukkig met twee man sterk is het gelukt.

Versla:
Le chat qui danse

Wat is het toch leuk om zo langs de kust te rijden. Wat is dat genieten met het windje in de rug over dijken en langs polders. Ja, die hebben ze hier ook en ze noemen het ook polders. Net als ze dipjes zeggen tegen dijken. Was natuurlijk net als bij ons lang geleden monnikenwerk. Maar wij vinden het fantastisch. De molentjes zonder wieken staan er nog. Af en toe lijkt het net Friesland achter de dijk. Op het strand zeilers, een ruiter te paard, zwaluwen die dansen in de lucht. We rijden over een soort schelpenpad en zien Engels gras bloeien. Hebben we thuis ook. Hans maakt er een foto van.
Aha, een bakker. Dus even naar binnen. Veel later drinken we in een bar een kop koffie. Er zitten alleen maar mannen. Zij drinken geen koffie. Ze mogen hun glazen laten staan en de barman komt met de flessen. Ze drinken echt niet allemaal hetzelfde.
In St.Malo moet een fietsenmaker zijn die voor ons de ketting even strakker moet zetten. Dat geeft een wat rustiger gevoel. Maar voor dat we die gevonden hebben tellen de kilometers gewoon door. Het is een grote stad. Eigenlijk dachten we er voorbij te rijden. Veel toeristen enzo. Oké laten we even kijken of er iets tegen een redelijke prijs is. Hm, een appartement. Niet gek. Kunnen we doen.
En toen. Rijden door straten met statige huizen als kastelen. Langs de boulevard naar de haven en iedere keer even stoppen, want morgen komen we hier niet langs. Zo veel mooie plaatjes om te schieten. Bij de haven een paar oude schepen. De wind die steeds harder waait. Toch maar weer Jack aan.
Kijk eens wat een dikke muur daar. Een stadswal. Die kant op. En jawel na even een stukje lopen en duwen door oude straatjes met heel veel restaurantjes en winkels komen we in een paar stille staatjes bij de kat die danst. Wij zijn de muizen.
Een particulier die verhuurt. We stonden voor de goede deur, maar de sleutel in een kastje was ergens anders. De code zou verstuurd worden. Dat duurde en duurde maar. En. Het was koud. Eindelijk de code. Waar moeten we nu naar binnen. Sleutels op verschillende deuren uitgeprobeerd.
En ja eindelijk zijn de rillerige muizen binnen. Nog een keer het bericht lezen. Wat blijkt. Er zijn geen handdoeken en lakens, die moest je van te voren bestellen. Piep, piep, dat was het dus die prijs. Maar deze muizen zijn niet voor één gat te vangen. Het slot op de kast wordt gekraakt. En wij slapen onder een laken. Laat die kat maar dansen. Hij krijgt van ons en super, super slechte recensie.
We maken hier geen eten klaar. Was gelukkig al afgesproken. Onderweg naar een restaurant lopen we over een geweldige stadsmuur langs de zee. Zien een zwembad in de zee met een duiktoren. Iemand waagt er een duik. We zien de eilandjes in de zee. Prachtig in het avondlicht. Op de terugweg is het zwembad in de zee verdwenen. Alleen de duiktoren is nog te zien. De letters in het zand spoelen langzaam weg.
Hans gaat nog even terug om de zonsondergang te fotograferen. Ik snap het.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen