Dag 57, Les Cinq Chemins/Loyettes - Poncin, 48 km.

Het weer:
We begonnen met fris zonnig weer en dreigende luchten waar ook lichte regen uit kwam en af en toe iets meer. Dit is tot in de vroege middag zo gebleven. Dit keer windje meer in de rug, windkracht 2.

De route:
Wederom over asfalt wegen, zoveel mogelijk de stille wegen, ook een aantal keren omhoog gegaan en weer lang naar beneden , maar geen zware klims.

De gegevens:
Om 08:15 uur vertrokken, om 08:30 echt vertrokken, wat boodschappen en de banden opgepompt.
Om 13:00 uur gestopt. 3 uur echt gefietst, gemiddelde van 16 km p/u, we gingen dus goed. Stijgen 215m, dalen 145m.

Het verslag:

Rustig aan

Echt waar. We zijn met stille trom vertrokken. Niet meer kunnen groeten. Alles gaat soms heel onpersoonlijk. Wij wilden vroeg weg. Ontbijtje in de keuken. Opruimen en weg. De afstandsbediening van het hek hadden we gisteravond meegekregen toen we gingen eten. Nu dus hek opendoen. Fiets erdoor. Teruglopen. Afstandsbediening op de tafel gelegd. Het hek weer door en kijken of hij echt weer dicht ging. Ja dus. Best gek hoor.
De bakker had nog lekkere broodjes zo vroeg en wij mochten de Rhône weer over. Niet zonder er een paar foto’s van te maken.
Loyettes uit en in de verte vier grote rookpluimen van een centrale. Donkere pluimen stuurt hij de lucht in. De Bugeycentrale is het.
Spannend is de weg niet. Door dorpjes zonder levendigheid. Een mooi schildering op de muren die de grauwheid moet verbloemen. Een camping langs de weg krijgt bezoek van ons voor een kopje koffie.
In de verte de bergen en dichtbij de rotsen en de rivier de Ain waar druk wordt gekanood.
Ik Aha de bakker in een ander dorp verkoopt ook koffie. Mooi zo. Kan ik even naar het toilet. Dat is daar bij het gemeentehuis. Een openbaar toilet. Als ik binnen kom is het hartstikke donker. Ik laat de deur maar op een kier en zie op de grond een witte bak met aan beide kanten ribbels om op te gaan staan en achter in het midden een gat. Oké, ik hoef niets vast te pakken. Langs de weg in het bos is geen gelegenheid. Dus dan maar dit. Hans komt maar even een kijkje nemen. We schieten allebei in de lach. Vroeger was dit heel normaal in Frankrijk. Vooral op campings. Hans zijn moeder was ooit ook eens in Frankrijk en riep toen ze dat zag: ”Wat denken jullie wel. Ik ben geen paard.” Ach we zijn er mee geholpen. Hans maakt er een foto van en als ik de foto zie moet ik toch echt even zeggen dat het er hartstikke donker was.

Spetters en jackje aan. Eens kijken waar we uit kunnen komen. Er is daar niets. En daar niets of heel duur. Besluit wordt genomen. Dat halen we niet we overnachten hier en gaan morgen weer verder.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen