Dag 55, Bourg de Péage - Villeneuve de Marc, 76 km


Het weer:
Eindelijk geen wind, maar daarom extra warm, alleen maar zon.

De route:
Over asfalt wegen, geen route aanduidingen. Een zware route. De douche voelde als een heerlijke verzachting na al die inspanningen.

De gegevens:
08:15 vertrokken, echt op weg om 09:30, gestopt om 17:30 uur. Gefietst in totaal 6:20 u. Gemiddelde van 12. Hoogste snelheid 49 km p/u. Langzaamste snelheid in z’n 1; 3,5 km p/u. Vandaag een record gehaald met klimmen op een dag 945 m geklommen en 696 gedaald.

Het verslag:

Het chateau

Wat vind je ervan als we vannacht in een chateau overnachten? Ehm, hoezo? Nou, lijkt me leuk. Moeten we wel 80 km voor fietsen. Pff. Als we het halen zou het leuk zijn. Nou ja. We zien wel.
Eerst uit Bourg de Péage zien te komen waar we gisteren nog iets meemaakten tijdens het eten. Een verslaafde man bleef maar rondhangen bij het terras waar wij zaten te eten. De eigenaar had hem al weggestuurd en Hans stuurde hem ook nog eens weg. Hij werd agressief en het was bijna op een gevecht uitgelopen. Een stuk verderop begon hij weer met iemand anders en echt te vechten. Nergens op onze reis zagen we politie, maar hier werd er gebeld en al heel snel was er 6 man/vrouw politie ter plekke. Kwamen ook naar ons. We moesten maar bellen als. Hij weer vervelend werd naar ons. Hoe lang we nog bleven werd er gevraagd. O, dan hebben we uw gegevens niet nodig. Het blijkt daar een groot probleem te zijn.

Eenrichtingsverkeer. Zie dan maar eens eruit te komen. Gaat bij ons altijd goed. Gewoon tegen het verkeer inrijden en af en toe over de stoep en dan ben je zo de stad uit. Heerlijk was dat. Weg uit al die drukte. Rustige wegen en steeds weer een beetje hoger. We rijden aan de rand van een groot dal dat op een lappendeken met bobbels lijkt. Bobbels, heuveltjes met van alles. Een prachtig gezicht. Lijkt het in het boekje met de beschrijving van de route makkelijk met maar een paar klims. Niets is minder waar. We moeten er echt aan geloven. Blij zijn we als er dan eindelijk een lange afdaling komt. Hier gaan we even van genieten roept Hans. Dorpjes waar we een bakker willen bezoeken voor een lekker broodje hebben geen bakker meer. We doen het maar zonder.
Dan stoppen we bij een pleintje met een pomp. Het water raakt op. Het is warm en bijna geen wind. De man die voor zijn huis aan het werk is zegt dat we dat water niet kunnen drinken. Hij biedt aan om onze flesjes te vullen en doet er zelfs ijsklontjes in. Ook in zijn dorp is er geen bar meer.
Borden. Ah, afslag Hautes Rives. Daar zal vast wel iets zijn, want daar is Palais Ideal, het vreemde bouwsel van de postbode. En dat klopt. Het is inmiddels lunchtijd. Bij de grote bakkerij kopen we broodjes en drinken. Kijken ondertussen naar een man die grote zakken meel naar binnen brengt. Een zak op zijn schouder en de andere er half bovenop. Kan niet op een karretje. Binnen is het te krap daarvoor. Wat een werk.
Palais Ideal hadden we al eens bezocht, maar mooie foto’s ontbraken. Hans gaat naar binnen en ik installeer me in de schaduw. Ondertussen hopen we maar dat ons plan gaat lukken. De weg belooft nog aardig wat hobbels.
Door een stuk bos rijden vinden we nu al heerlijk, net als tijdens weer zo’n klim onder hoge bomen die veel schaduw geven. Drinken en nog eens drinken als we stoppen voor een foto.
En niet vergeten te genieten van het landschap om je heen. Waren de varens aan het begin van onze vakantie nog maar heel klein. Nu staan ze manshoog langs de weg van een militair terrein waar we niet mogen stoppen. De velden met lavendel zien we nog even vandaag en dan niet meer. Graan dat nodig gedorst moet worden, een veld met uitgebloeid raapzaad dat in het begin van onze reis zo mooi geel was. Daar zijn nu de zonnebloemen voor in de plaats gekomen. Deze bloeien. Ze zijn prachtig. De bergen zijn niet zo hoog meer, maar toch klimmen we aardig. Het zweet druipt over onze rug. Vliegjes en ander gekriebel vinden het leuk om Hans te plagen. Ik heb er geen last van. Hij vangt alles voor me op en ik kan ze niet voor hem wegjagen.
Weer zo’n klim gehad. Even stoppen en kijken of het gaat lukken. Moet kunnen. Maar. Ja. Maar er komen nog een paar pittige. En inderdaad. Zweten en puffen. Stoppen en drinken. Kijk, die grote vogels. Wat zouden het voor vogels zijn. Weer een venijnige klim. Gaan we goed. Ah, het is toch wel een stukje van onze route af. Stop. Nu eerst nog wat drinken. In het dorpje waar we door waren gekomen hadden we wat fruit gekocht en olijfjes. Pff, laten we nu de thee opmaken. De gele tas dient even als bankje. Alles gaat op.
De kaart op de telefoon gaat nu helpen. Nog zoveel minuten er naartoe. Ai, ook nog een stuk over die drukke D-weg. Hoera, we komen er. Is het nou een echt kasteel of niet? In ieder geval worden we hartelijk ontvangen en naar onze prachtige kamer gebracht. We zitten tegelijk aan tafel met een Frans echtpaar. Dat wordt heerlijk Frans praten en het is gezellig. Uitleggen hoe het er allemaal uitziet hoef ik niet. Dat doen de foto’s wel. Ondertussen onweert het behoorlijk. Als dat morgen maar weg is.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen