Dag 48, Agen - Castelsarrasin; 57 km.

Het weer:
Na de onweersbui van gisterenavond was het lekker koel toen we begonnen om een uur of 10. In de loop van de dag bleef de bewolking hangen, pas aan het einde van de dag kwam de zon door, maar toen waren we al in ons hotel. Het was benauwd warm vanaf een uur of 12 er dreigde onweer, maar dat is nog niet gebeurd. Wind tegen z/o 3.

De route:
Helemaal langs het kanaal, bij een sluis even omhoog en dan weer verder, vanaf Toulouse gaat dat weer omgekeerd en ga je naar beneden bij een sluis. Volledig asfalt en goede bebording.

De gegevens: 10:15 vertrokken en om 16:15 uur gestopt. 3:30 uur gefietst, gemiddelde van 16. Omhoog 136, omlaag 114 m.

Het verslag:

Canal du midi

Was even een gedoe om de fiets weer goed in elkaar te zetten. Vooral het bukken ging niet zo lekker, maar het is gelukt en om tien uur reden we weg. Nu langs het kanaal met dicht bij de stad veel wandelaars en fietsers. Later kwam er de stilte en het geluid van de vogels en kikkers. Af en toe een boot en roeiers. Aangenaam fietsen was het onder de hoge bomen met heel veel blad. Bij veel ervan hingen de takken hoog over ons heen boven het water. Een enkele keer was er een lagere tak te zwaar geworden en hing hij over het pad. We moesten bukken om ons hoofd niet te stoten.
Wil je even van de fiets voor een pauze en een kopje koffie (heb je ze weer met hum koffie) dan moet je een plaatsje in. We hadden geluk. In Valence was niet alles dicht. De communieviering was net afgelopen en Hans zag kans een bruidje te fotograferen.
Koffie op en verder weer langs het kanaal. Veel fietsers die we nu tegenkomen hebben geen helm op. Waarom? Geen idee. Ze groeten hier nu wel terug.
In Moissac komen we nu voor de derde keer en iedere keer is het anders. We vinden het plein met die bijzondere pelgrimskerk en zien er een groep die uitleg krijgt van een non. Voor ze begint staat ze voor het portaal bovenaan de trap. Ze stroopt haar mouwen op, roept de groep bijeen en begint met prachtige gebaren te vertellen over wat er allemaal te zien is. Ze vraagt, krijgt antwoord en geeft complimenten. Vooral die gebaren met haar handen zijn prachtig om te zien terwijl wij op het terras zitten en op ons eten wachten. Groep weg en misschien een kwartier later een nieuwe groep en weer al die gebaren. Verstaan doen we niets. Dat is te ver weg, maar mooi is het wel.
Toch weer even die kerk in en tegen jezelf zeggen van o ja die muren en dat beeld. Voorin de kerk zingt een vrouw begeleid door muziek. Dat klinkt natuurlijk prachtig.
Zo’n tien kilometer verder hebben we iets geboekt. Rustig aan dus. Weer een aquaduct over de Garonne. Best lang een knap stuk bouwwerk. Zou het regenen, dan zou je zo maar het water in kunnen fietsen. Er liggen allemaal keitjes. Het is drukkend warm aan het worden. Geen felle zon. Zien veel oude verlaten fabrieken en in de verte een kerncentrale.
Castelsarrasin daar moeten we zijn. Wat gaan we daar krijgen? Een oud hotel, een nieuw hotel net als gisteren of iets waarvan we straks zeggen: nou dat was het niet hè.
Nou. We werden echt verrast. Al bij binnenkomst, ik ga altijd eerst, riep ik naar Hans dat hij het wel leuk zou vinden. De hotel dame verwelkomde ons en zag aan ons dat we verrast waren. Ja, dit hotel is van 1912 en nog steeds in de familie. Ze hielp met de tassen. Vond het raar dat ik mijn fiets niet in de garage ging zetten, maar ja dat kan bij ons wel. Kortom een hartelijk welkom. En nu hoef ik er niets meer over te vertellen, want Hans leeft zich dan uit. Zo’n hotel heeft zo veel bijzonders. Hij moet dat vastleggen. Dus bekijk de foto’s. Wij vinden het fantastisch dat zoiets nog bestaat en toch met de tijd meegaat door het goed te onderhouden.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen