Dag 41: Saint Gilles Croix de Vie - l’Aiguillon la Presqu’ile. 85 km

Het weer:
We begonnen vandaag met mist, licht windje in de rug. Om 09:00 uur kwam er al een zonnetje door en om 11:00 was het volop zon met een harde wind in de rug.

De route:
Wederom de Eurovelo 1 gevolgd, Velodyssée, goed gemarkeerd. Het was rustig onderweg, waardoor we ook de gewone bestrating hadden genomen, de route liep voornamelijk over zandpaden, duinlandschap, leuk voor mountainbike niet voor toerfietsers. Als er geen bordje was, dan werd de route met symbolen op straat aangegeven.

De gegevens:
Om 08:15 vertrokken en om 15:30 uur aangekomen. 5 uur gefietst, gemiddelde van 17 km.
Stijgen 323 m, dalen 341 m. Maximum 41 km.

Het verslag:

Le vent en poupe

Oftewel windje in de rug. Heerlijk is dat. Alsof je vanzelf gaat. Af en toe een hobbeltje en weer verder. Maar we vertrokken met mist, dus geen zicht op zee. Leuk was het om al die kleine tuf-tufbootjes te zien uitvaren. Een vroeg vertrek heeft dan ook weer zijn charmes. Nog geen zon en windjack aan is dan heel aangenaam.
Bij de bakker even een broodje en een paar croissantjes gehaald en toen ik uit de winkel kwam was Hans met de voorband bezig. Een beetje te zacht was hij. Met een handige CO2-capsule brengt hij er wat lucht in, maar het spuit er net zo hard weer uit. O jee, denk ik. Dat wordt wat. Gelukkig weet hij het probleem, dat er dus al een tijdje was, goed op te lossen.
De stad rijden we vlot uit en als we over de brug gaan zien we dat de rivier La Vie heet. Ah, vandaar de naam Saint Gilles de la Vie. Bijzonder toch al die namen met Saint ervoor.
De route is mooi. Zeker met al die uitzichten op de marais en langs de stranden met zijn rotsen en wandelpaden. In Les Sables d’ Olonne gaat een bruiloft plaatsvinden. De gasten komen druppelsgewijs aanlopen in leuke zomeroutfits en op moeilijke schoenen die ze duidelijk niet elke dag dragen. Als de jurk dan ook nog net even te lang is maakt dat het lopen nog moeilijker. Altijd grappig om te zien. In dat voetgangersgebied zoeken wij de uitgang naar onze route en bij de hallen moeten we toch een voor een even naar binnen. Hans mag eerst en tijdens het wachten wordt ik gefotografeerd door een man die aan de overkant in een lage vensterbank zit. Ik dacht dat het een of andere zwerver was. Als ik naar binnen ben spreekt hij Hans aan en zegt hij dat hij ons allebei gefotografeerd heeft. Hij geeft zijn kaartje en Hans moest hem maar een mailtje sturen. We zijn benieuwd.
De sterntjes zagen we zo druk bezig dat we er maar even stil bij bleven staan. Ze waren vast en zeker bezig om voor nageslacht te zorgen. Waren we toch maar mooi even getuige van.
Dorst krijg je wel met dat warme weer. Als we dan langs zo’n grote supermarché komen halen we even iets kouds ook al zijn de flesjes nog niet leeg. En dan opeens zijn we er al. Heerlijk even een tukkie gedaan en douchen.
En weet je wat? Vandaag hebben we een balkon. Onze was is al bijna droog.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen