Dag 35, Gouarec - Rohan; 67km.

Het weer:
Vandaag voor het eerst begonnen in korte broek, de zon was er al, maar de wind maakte het nog koud, pas na 11:00 werd het echt lekker weer en kon ook de windjack uit. Nog wel harde wind, maar omdat er veel bochten in de route zaten merkte je het niet echt. Eindelijk mooi weer.

De route:
De route was weer duidelijk aangegeven met bordjes en pijlen, de ondergrond was wisselend, de ene keer, grind bijna zand, dan weer asfalt en dan verharde weg een soort bospad. We reden eerst langs het kanaal, daarna even flink klimmen om vervolgens een lange spoorlijn route te volgen, 5 km omhoog en 5 km omlaag. Met een scherpe bocht bogen we weer af richting de rivier. De ene keer moest je tegen de stoom in en de andere keer met stroom mee rijden, met de stroom mee was makkelijker, omdat je naar beneden ging. Het is een mooie gevarieerde route.

De gegevens:
67 km in iets meer dan 4 uur, gemiddeld bijna 16 km p/u, Max bij de afdaling 50 km p/u. Stijging 256m, daling 315m.

Het verslag:

Villa Kakelbont

Heerlijk om zo deze route te rijden. Overal zien we langs oude sluiswachters huisjes prachtige rozen bloeien. Ze zijn net zo mooi als thuis, want ik heb via de videoverbinding een rondleiding gehad in onze eigen tuin. Ook de rododendrons bloeien hier volop. Soms gewoon langs het water, waar we nu veel varens zien. In het water op het wier bloeien kleine witte bloemetjes die heel tapijten op het water vormen, libelles en andere insecten maken er hun sierlijke dansjes.
We gaan vissers voorbij en als we stoppen voor een foto vertelt een visser dat hij het hier bijna een heilige plaats vindt. Behalve als het seizoen weer begint. We zijn het helemaal met hem eens. Het licht dat tussen de bomen door schijnt maakt het kijken naar de overkant steeds mooier. We ruiken de velden.
Een splitsing. O jee wat nu? Ah die kant op is difficile, dus moeilijk en de andere kant facile. Het staat duidelijk aangegeven en we worden een voie verte opgeleid. We kiezen natuurlijk makkelijk en tot onze verrassing scharrelen er in een greppel
Een stel jonge eksters die te groot waren geworden voor het nest en het nu maar zelf moesten uitzoeken. Hopelijk kunnen ze vliegen voor een kat hen pakt.
Onze pauze vieren we met appelsap en een lekker broodje. Pas in Pontivy kunnen we aan de koffie en zien dat de lege winkelramen mooi versierd zijn. Ook hier zijn er dus heel wat winkels verdwenen. Leuk blijft het om die oude winkelpuien te zien met achter de ramen een moderne etalage.
En dan rijden we door naar onze villa. Het blijft een avontuur om redelijk betaalbaar onderdak te vinden. Villa Tranquiilleté is ons adres. We noemen het villa Kakelbont. Een oud huis uit 1920 en een gastvrouw die heel ecologisch, biologisch en wat al niet meer bezig is. En natuurlijk druk. Trappen kraken. Een moderne glazen schuifdeur scheidt de gastenkamers van de rest van het huis, want de kat mag er niet komen. Buiten lopen een stel prachtige pauwen te roepen en pronken hebben ze voor Hans nog niet gedaan. We zouden er kunnen eten, maar de gastvrouw heeft er duidelijk geen zin in. Later zien we haar onkruid wieden op een bijzondere manier door er af en toe aan te ruiken en het leek wel proeven. Zou ik zeker niet doen zo langs de weg. De douchekop kunnen we wel vast zetten, maar dan spuit alles omhoog. De handdoeken zijn schoon, maar vertonen duidelijk slijtage. Ja ach. Pas als het helemaal versleten is dan…..
Maar goed. Wij moeten reserveren bij de Italiaan anders kunnen we misschien niet terecht. Als we eindelijk iemand aan de telefoon hebben vraag ik om een kamer te reserveren inplaats van een tafel. Lachen. Later in het restaurant vertellen we dan ook dat we voor die kamer komen. Grappig was dat.
Dit keer was er geen snoepje of koekje bij de koffie en gisteren wel. Toen stond er op het snoeppapiertje een vraag:
Wat doet een koe als hij zijn ogen sluit? Wie het weet mag het zeggen.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen