Dag 33, Morlaix - Roscoff, 34 km

Het weer:
Weer koud, vele wind en bewolkt, pas aan het einde van de middag kwam de zon even door en werd het warm. Strakke oosten wind, we gingen naar het westen dus wind tegen.

De route: dit is het laatste deel van de Eurovelo 4 en nemen we de Eurovelo 1. De route is weer goed aangegeven, maar nog steeds slecht onderhouden en met veel grind, doorsteek routes langs zee en door weilanden, achter huizen om en met veel soms grof grind en kuilen. Het kan, maar is niet echt aangenaam. Ook weer veel klimmen en dalen, zie profiefoto.
Klimmen 405, dalen 419m. Gereden 3 uur, afstand 34 km gemiddeld 11,5 km/u. Max snelheid 44 km. Hoogste stijgingspercentage 14%.

Het verslag:

Terug naar de kust

Toch weer. De zee trekt en het was koud vandaag. Veel fietsers, ook zwaar bepakt en zelfs een stel ook op de tandem kwamen we tegen. Zij moesten echt veel meer klimmen dan wij. Oef en we moeten bijna dezelfde route terug. Daar waren we ons niet helemaal bewust van. Misschien kunnen we met de trein naar Morlaix en dan de route weer oppakken. Had je gedacht. Er staat wel heel leuk een symbooltje van een trein in ons routeboekje, maar dat treinstation is dichtgetimmerd. Zo goed bereiden we onze route voor. Nee dus. Nou ja dan gaan we morgen weer vrolijk klimmen. We kunnen het.
Moeilijk was het niet om Morlaix uit te komen. Eerst naar de Decathlon voor een nieuwe spiegel en een paar nieuwe schoenen. Thuis hadden we geconstateerd dat ze nog wel mee konden. Ja. Duizend kilometers dus. Ze gingen kapot en dat is niet fijn. Gelukkig hadden ze wat voor mij en de oude gingen direct in de bak. Dat was even makkelijk zo bijna op de route.
Toen we hoog boven de rivier de Penzé uitkwamen zijn we heel wat keren gestopt. Het is ook zo’n raar gezicht zo’n bijna lege rivier. Je zag goed hoe verraderlijk het kan zijn als je er met vloed in zou gaan zwemmen. Diepe geulen, kuilen en gaten zie je. Hier vinden ze geen oud schip of zoiets op de bodem van de rivier. Elke dag ligt hij weer droog. De bergeenden zagen we weer scharrelen. Nu zonder jongen. Een paar scholeksters en een aalscholver was al wat we zagen.
Een gigantisch hoog spoorviaduct. Zou er nog een trein over gaan?
Elk klein plaatsje dat we doorgaan heeft geen bakker meer en geen bar. Pas in St. Léon kunnen we ons kopje koffie drinken. Espresso wel te verstaan. Die cappuccino is alleen thuis lekker. De kerktoren van Léon vertoonde allemaal gaten waar de wind vrolijk doorheen kon blazen. Het is het eerste dat ons opvalt.
In Roscoff rijden we wat rond ter verkenning, ondertussen wat foto’s nemend, en zoeken ons hotel op. Complet, staat er op de deur. Niet voor ons. Wij hadden tijdig geboekt.
Zelfs voor het avondeten reserveren we, want we denken dat dat wel goed zit. Warm aankleden en op ontdekkingstocht. Het valt een beetje tegen. Natuurlijk is die zee die zo tegen de stadswal bonkt geweldig om te zien en natuurlijk is het prachtig om al die eilandjes van rotsen voor de kust te zien, maar die zon wil vandaag niet komen. De stad op zich vinden we toch niet zo bijzonder als er beschreven staat. Oh ja die kerk met zijn beschilderde plafond was echt wel mooi.
Ach, de uien die hier worden geteeld en naar Engeland gaan. Ja dat is bijzonder. Ze worden Johnnies genoemd. Onderweg zagen we een uienteler op zijn knieën onkruid wieden. Hij had nog een groot veld te gaan. Artisjokken worden hier ook veel geteeld en wat er onder die velden met plastic zit weten we niet.
Zolang de avond nog niet voorbij is worden er geen foto’s geplaatst, want zo aan de kust moet er een wandeling worden gemaakt en een zonsondergang gefotografeerd worden.

Geschreven door Hans-en-alies.avonturen