Ik had afgelopen zondag nog hele plannen om nog een mooie tocht te maken. Wandelend of fietsend maar ergens kon ik het niet opbrengen. Ik ben ook geen 18 meer dus ik heb een dag lui geweest. Beetje rommelen, beetje uitzakken. Op mijn gemak een douche nemen. Beetje lullen met de buren. Echt zo’n dag dat je ineens denkt. Oh. Het wordt al donker. Dat blijft bij mij altijd een beetje een strijdpunt. Aan de ene kant wringt het een beetje dat ik niets heb gedaan en aan de andere kant denk ik ‘het zal wat’. Het was prachtig weer en een dagje rust gaat er wel in. Het valt wel op dat we langzaam richting de herfst gaan. Zodra de zon onder is begint het toch een beetje killetjes te worden. In de nacht blijft er nog maar 12 graden over en dan begin je toch te twijfelen of je de kachel niet even aan moet zetten. Ten opzichte van Nederland heb ik nog redelijk geluk geloof ik. Hier voorspellen ze wel donder und gewetter aar het komt niet. Geen drup.

Maandag ben ik weer onderweg gegaan naar een ander prachtig gebied van Duitsland. De Harz. Voor vele niet zo bekend maar als je een paar dagen over hebt en je houd van natuur is dit de place to be. Ik heb een pracht van een plaats. Van hieruit valt er van alles te ondernemen. Vandaag heb ik een wandeling ondernomen. Een kleine 11,5 kilometer en mijn rug en benen hebben mij bij terugkomst verteld dat ik niet moet overdrijven. Maar de voldoening was er wel. Wat een prachtig gebied. Van kleine bospaden tot ruime wandelwegen met een afwisseling van jewelste. Ze zorgen hier goed voor de wandelaar. Geen krakkemikkige bankjes maar zetels en tafels waar je direct weer een geweldig uitzicht hebt. Soms onverwachte ontmoetingen met een stuwmeertje en een oude grenssteen uit 1602. Die staat hier dus al even. Wat hij nou precies heeft begrensd kan ik niet zo goed achter komen en hij praat niet. Wel belangrijk genoeg om een stempel te halen. Vraag me niet voor wat en waarvoor maar je kan hier stempelen. Ik had even niets bij me om die stempel op te zetten dus de foto zal het moeten doen. In de routebeschrijving stond dat er onderweg een restaurant zou zitten. Het grootste blokhutrestaurant ter wereld. Zo net over de helft van de wandeling even lekker bijtanken. Dat beloofde wat. En als jullie denken, “Wat is dat nou voor stomme foto met die Eland op die paal met dat hek ervoor”. Juist. Dat is alles wat er van de blokhut over is. Afgebrand. Dat heb je soms met blokhutten. Wat was ik blij dat ik mijn eigen boterhammetjes had gesmeerd en zo’n lekker Westlandslaatje had meegenomen. Wat verder in de wandeling heb ik op een bankje mijn lunch gedaan. En daar ontstond ook gelijk al weer mijn ergernis. Vroeghur zat er bij zo’n slaatje een plastic lepeltje. In de moderne wereld dus niet meer. Daar zit je dan met een lekker slaatje en niets om het op te eten. Wat overblijft is om het dan maar met twee vingers uit te scheppen. Daar heb ik dan weer geen foto van want die vingers zaten in het slaatje.

Het is niet alleen maar groen hier in de Hartz. Ik ben onderweg nog hele bijzondere rotspartijen tegengekomen. Net of ze die stenen met de hand hebben opgestapeld. Heel bijzonder.

Tegen het eind van de wandeling begonnen mijn rug en benen een beetje tegen te werken en ik begon mij af te vragen hoe lang ze me hier omhoog kunnen laten lopen. Zo hoog zijn die heuvels nu ook weer niet. Ik begon ook een beetje een hekel te krijgen aan een weg die omhoog gaat en waar een bocht in zit. Na de bocht gaat het gewoon weer verder omhoog. Was er een beetje klaar mee.

Terug bij Campert neer geploft in mijn stoel. Moe maar voldaan mezelf afvragend wat ik mezelf allemaal aandoe.

Morgen ga ik fietsen. Dan heb ik in ieder geval nog wat ondersteuning.

🚐💨👊

Geschreven door Camperavontuur