Hou je gereed voor een overlood aan foto’s. Zoals we vandaag de dag hebben beleefd zou je bijna gaan zeggen “Another day in paradise”. Zoals gisteren vermeld hebben we de nacht doorgebracht bij Mizen Head en als je stilte kon horen dan was het daar wel. Op het geruis van de wind en de oceaan na niets. Maar dan ook niets. Het is gewoon een beetje vreemd. Ondanks een zeer stille en rustige nacht zaten we samen ‘s morgens om 07.00 alweer lekker aan de koffie. Boterhammetje hagelslag en de normale ochtend dingen. Even dachten we dat we het goede weer en de zon voorbij zou zijn want een dicht wolkendek sleepte zich langzaam over onze hoofden. Dat had ons bijna doen besluiten om snel achter die zon aan te gaan en de ochtendwandeling naar het echte uiterste zuid-westelijke puntje van Ierland niet te doen. Maar weer is een raar ding. Gekleed als Michelinmannetjes zijn we toch aan die wandeling begonnen en ineens gaan die wolken weer een andere kant uit. We hebben echt een warme, zonovergoten dag gehad. Een dag als deze maak je niet veel mee in Ierland.

Dat Mizen Head is toch wel even een dingetje. Het is eigenlijk gebouwd om de schepen hier met radio en licht signalen van de kust af te houden. Die is hier namelijk een beetje gevaarlijk. Scherpe rotspunten liggen hier vlak onder het wateroppervlak en menig schip heeft hier zijn ondergang gekend. Eerst met licht en later met radio signalen werden hier de schepen op afstand gehouden. Meneer Marconi heeft hier ook nog een aardig rolletje gespeeld. Het is zo wie zo al een wonder dat ze hier op die kliffen wat dan ook hebben kunnen bouwen.
Dat levert dan ook gelijk de overlood aan foto’s. De view is nog mooier dan de ander. Wat opvalt is dat Ierland niet langzaam in zee glooit. Dat land houd gewoon op.
Nog even heerlijk, genietend van het uitzicht een hapje gedaan en dan natuurlijk weer onderweg.

We hebben een klein schiereilandje laten liggen en zijn aangekomen op Beara. Ook weer een schiereiland maar qua natuur weer zo anders. Het ene schiereiland woest en kaal. Het andere groen en bijna liefelijk. Nog even een tussenstop gemaakt in Glengarriff. Een zeer gevaarlijk dorp. Zoals een al eerder gedeeld filmpje op FB is dit Ierland op zijn best. Zon, spontane muziek en een drankje. Je moet je dwingen om weer dooorrrr te gaan. Nu eens niet langs de kust maar gekozen voor de Healy Pass om bij de camping te komen. En geloof mij. Je bek valt open en gaat nooit meer dicht.

Eenmaal op de camping met de gedachte dat het uitzicht sinds gisteravond niet beter kon worden blijkt dat het nog beter kan. Anki heeft onder de afwas de hele camping opgevrolijkt met haar versie van “The Band Played Waltzing Mathilda”. Sorry nog voor het late tijdstip van het blog maar we hebben gewacht op de zonsondergang.
Een klein negatief puntje voor vandaag. Heb een barst in mijn voorruit. Daar wordt ik dan weer wat minder vrolijk van.

We blijven hier een extra nacht staan. Het is hier zo mooi dat we wat extra dingetjes willen gaan doen.

Oh ja. Heb de mooiste foto van Campert tot nu.

Voor nu. Tot morgen.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur