Toen ik maandagmorgen mezelf klaarmaakte voor het vertrek van Campnig de Zwaan, waar we het Büstner aftrapweekend gehad hadden, was het weer precies hetzelfde als toen ik donderdag aankwam. Leeg veld met alleen Campert en ik. Nou ja. Niet helemaal. Er stond er nog eentje. Maar die kon niet weg want die stond met een lege startaccu. Campert en ik hebben dus een goede daad verricht. Even de kabels ertussen, twee tikken en weer lopen. Mede camperaar weer weg en ik ook weer opweg. Helemaal zonder problemen is de reis niet verlopen. Op een gegeven moment hoorde ik een raar rommelend geluid aan de rechter voorkant. De eerste gedachte is dan, “Het zal toch niet”, zo vlak voor de grote reis. Heb eerst zelf nog even gekeken maar kon zo op het eerste gezicht niets ontdekken. Gaandeweg werd het toch steeds erger dus hub op de parkeerplaats en de Wegenwacht maar weer bellen. Ze beginnen bij die alarmcentrale al jij en jou tegen me te zeggen. “Hallo Cees, met de alarmcentrale, wat heb je nu weer”? Dat bleken dus losgelopen wielmoeren te zijn. Iets wat ik dus echt niet begrijp. Maar goed. Wegenwachtmeneer heeft ze met de momentsleutel goed vast gezet en we waren weer onderweg.

Soms heb je van die locaties dat je zou wensen dat het overal zo was. Ik heb nu weer een camperplaats van de organisatie “Langs Boerenerven” en dat bevalt me toch prima. Mooie plaats, alles eenvoudig maar precies wat je nodig hebt. Om precies te zijn ik sta in Onstwedde, Groningen. Waar? Juist. Daar. Leuk hoor. Met een melktap. Verse melk, zo van de boer. Doet wat nostalgie oproepen. Vroeger toen we nog kinderen waren gingen we met de boot varen en hadden we zo’n aanlegplaats bij de boer. Die had ook van die lekkere verse koemelk. Moeders kookte dat dan en dan kreeg je zo’n lekkere beker warme chocolademelk met zo’n dik vel erop. Smullen. Maar ik dwaal af.
Je kan hier ook je vleesvoorraad aanvullen. Ligt gewoon klaar in de vriezer. Aardappels zo an het land en verse eieren aan de lopende band. Niet voor niets maar op basis van vertrouwen dat je het gewoon afrekent.

Heb vanmiddag nog een stevige wandeling gemaakt en ik moet zeggen dat ik best onder de indruk ben van het Groninger land. Zeer afwisselend. Ik heb er van genoten. Veel mensen denken misschien “Wat mot ik in Groningen”. Maar mijn hart heeft het wel een beetje gestolen. En net zoals vorig jaar in Friesland kan ik me niet vinden in de gedachte dat dit allemaal stugge mensen zijn. Open, vriendelijk en in voor een praatje. Het landschap heeft veel te bieden. Van veeteelt tot landbouw tot schilderachtige bosrijke gebieden. Met hier en daar nog de overblijfselen van een gewelddadige geschiedenis.

Nog even over die eirerballenmissie. Ik heb daar ooit eens wat over gezien. Groningen staat bekend om de eierballen. Ik moet eerlijk zijn, ik had er ook nog nooit van gehoord. Maar het is een streekgerecht. Een hard gekookt ei in de ragout met daar omheen paneermeel. Even leek mijn missie om die ballen te eten in gevaar te komen. De enige zaak hier in de buurt die ze heeft was vandaag gesloten. Maar daar was de reddende boerinnenengel die nog wel wat wist. Om vijf uur werd er dus op mijn deur geklopt met een doosje eierballen. Zoals ik zei. Top hier. De ballen leken mij nogal wat klein dus ik heb een voorgerecht van gevulde eitjes, dan de ballen en ik geloof dat ik voor het nagerecht nog wel een eierlikeurtje heb. Al met al. Missie geslaagd. En geloof me. Ga eierballen eten.

Morgen ga ik weer verder naar het buurland. Heb nog een boodschappenlijstje van mijn meisje.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur