Na mijn fietsrondje Bourtange had ik mezelf een rustdag beloofd. 37 km fietsen is dan voorde meeste appeltje, eitje maar voor mij was het grensverleggend. Ben ook ‘s nachts wakker gerommeld met kramp in elke spier die mijn benen en voeten kennen. Dat was vroeghu, toen ik nog jong was wel anders. Maar goed. We worden er geen van alle jonger op.

Echt helemaal lui was het niet. Tijdens een beetje rommelen in en rond de camper raakte de gemoederen buiten toch enigszins verhit. Soms vraag ik mij af wanneer mensen echt helemaal volwassen worden. Ik schets even een discussie:

Er komt een camper aanrijden en die parkeert hem echt zo stom mogelijk aan de verkeerde rand van het vak. Zo dat als je de luifel uitdraaide hij in het vak van de buren staat.

Meneer A: Zo staat je camper niet echt handig. Hij staat aan de verkeerde kant van het vak.

Meneer B: Oh ja. Ik weet heus wel hoe ik mijn camper moet parkeren.

Meneer A: Dat geloof ik maar zo staat hij juist verkeerd.

Meneer B: Ik kom hier al tien jaar en ik doe het altijd al zo.

Meneer A: Dan doe je het al tien jaar verkeerd en buiten dat bestaat deze camperplaats nog niet zo lang.

Meneer B: U komt nogal agressief over. Ik ga naar de leiding.

Ik zal jullie de rest van de discussie besparen. Gaat nergens over. Iedereen een rood hoofd en uiteindelijk wordt de camper toch verplaatst. Veel ontspannen plezier en een fijne middag. Ik heb mijn wijze hoofd geschud en mijn schouders opgehaald. Zelf heb ik me ook nog even verwonderd. Er is echt een zee van ruimte hier en waar zet je je camper dan neer? Precies, twee meter voor mijn neus.

Na de eierbal blamage in Bourtange blijven die ballen toch een beetje door mijn hoofd malen. Ik heb er dus toch nog een fietstochtje aan gewaagd naar de plaatselijke snackbar. Op de menukaart op het alles wetende internet stond namelijk dat hier eierballen te halen waren. Nou is me dat al meer verteld dus tijdens het fietsen rees de spanning. Zou het lukken vandaag? Nha. Ik moest toch ook nog brood kopen dus helemaal voor niets zou het niet zijn. Leuke anekdote nog. Ik dacht dus dat ik bij de snackbar aangekomen was en ging vol spanning op het terras zitten. Naar binnen kijkend viel me op dat er ook brood te koop was en omdat ik veel alleen onderweg ben praat ik nogal eens hardop tegen mezelf. Dus ik zei “Oh ze verkopen hier ook brood”. Waarop een andere gast op het terras opmerkte, “Ja. Logisch. Het is de bakkerij”. Jullie gaan dit niet verder vertellen hè?

Een kleine 100 meter verder, bij de echte snackbar, stond op het papieren menu precies hetzelfde als op die van het internet en als je dan die eierballen besteld en ze zeggen “Komt in orde meneer” wordt je gewoon een beetje emotioneel. Dan voel je je echt een blij ei. Ik heb er twee besteld. Één met kerrie en één met ragout. Die met ragout is een beetje een valsspelertje. Daar nemen ze een ragout kroket voor en stoppen daar een ei in. Op zich is het dan wel weer knap dat je een heel ei in een kroket weet te proppen. Die raspatat heb ik erbij genomen uit nostalgie. Ik heb er van gesmuld. In het buitenland probeer je ook altijd de plaatselijke lekkernijen dus waarom niet in Groningen.

Vandaag weer een andere voortuin opgezocht. Het was een mooie toer. We heeft er bijvoorbeeld wel eens gehoord van het dorp “Witte Paard”. Veel inspiratie gekregen om hier een andere keer de omgeving nog eens te verkennen.

Langzaam sakt de son in de Suidersee. Wordt een beetje fris. Morgen weer wat anders.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur