Ik ben vandaag weer eens aardig op stap geweest. Een rondje van zo’n 10 km. Wandelen blijft toch veruit mijn voorkeur houden. Het is alleen jammer dat mijn rug en voet elke keer weer behoorlijk opspelen bij een iets langere afstand. Bij het fietsen heb ik daar veel minder last van. Nou zeggen de specialisten altijd wel dat ondanks dat het zeer doet dat je gewoon moet blijven wandelen maar echt comfortabel is het niet. Ik denk dus dat het fietsen langzaam de overhand zal gaan krijgen. Jammer maar je moet doen wat kan en niet willen wat niet gaat.

De wandeling vandaag was toch wel weer erg mooi. Ik heb een heel ander gedeelte van Borculo gezien. Sprak ik de vorige keer, toen ik hier in de buurt was, nog over mijn jeugdherinneringen van oom de frater, het jongensinternaat en het zwembad met de badmutsen, heb ik het nu over een stukje natuur en cultuur in de omgeving. De natuur is bijzonder te noemen. Vooral het stuk langs de Groenlose Slinge is van bijzondere schoonheid. Erg leuk is het trekpondje over dit riviertje. Voor de oversteek heb ik nog even het liedje “Schipper mag ik overvaren ja of nee” gezongen maar je bent zelf de schipper. Dus als je naar de overkant wilt zal je even moeten werken. Het is wel gratis. Dat dan weer wel.

De route gaat door bos en landschap en die afwisseling bevalt me altijd wel. Het ene moment de slingerende bospaden. Het andere moment de wijdse uitzichten over de landerijen. Borculo zelf? Tja. Ik weet het niet. In de nieuwbouw is er veel aandacht voor groen en water. Die historische binnenstad zet ik mijn vraagtekens bij. De Olliemölle is bijzonder maar ingebouwd door drie restaurants zodat er geen mooie foto meer te maken is. Verder staan er, volgens mij, meer geloofsgebouwen dan dat er inwoners zijn en jullie kennen zo onderhand mijn menig over historische binnensteden overwoekerd door Blokkers en Kruidvatten. Ik heb er wel een lekkere lunch gedaan bij de Heerlijkheid. Gewoon eenvoudig. Een tosti met aardbei. Ongeveer zoals appelmoes met een kers. Ik zou er niet voor omrijden maar als het op je weg ligt is het niet verkeerd.

Natuurlijk weet je niet overal de weg dus dit soort wandelingen navigeer je met de wandelapp. Leuk maar het kost je nogal wat stroom van je telefoon. (Ja die gebruik je daar ook voor). En zo slim als ik ben had ik voor dit soort gevallen een extra batterij (powerbank) meegenomen. Nog slimmer was ik geweest als ik ook een draadje had meegenomen om die twee met elkaar te verbinden. Wanneer vinden ze eindelijk die draadloze energieoverdracht eens uit?

Op de terugweg naar Campert zag ik de donderkoppen al aankomen dus ik heb, voor zover dat nog ging, er redelijk de vaart in gezet om voor de bui binnen te zijn. De maïs had nog wel zin in een beetje water maar ik had er weinig trek in. Ik ben aardig geslaagd in die opzet. Behalve de laatste 500 meter. Tot op mijn onderbroek nat ben ik volledig de grond in geregend. Je kan het natuurlijk ook als bijzonder zien dat je in zo’n korte tijd zo nat kan worden maar laten we eerlijk zijn. De Nederlandse zomer is, tot nu toe, een compleet waterfestijn en pure armoede.

Maar kop op. Morgen wordt het beter, zeggen ze, en gaan we weer wat anders doen.

Tot morgen.

🚐💨⛈

Geschreven door Camperavontuur