Buonasera amici e seguaci. Gisteren was me het dagje wel. Ik had allemaal plannen om een wandeling te maken en de plaatselijke rots te beklimmen. Maar ik moet eerlijk bekennen dat daar allemaal niet zoveel van gekomen is. Zittend in mijn stoel, na een pover ontbijtje, genietend van het zonnetje, turend naar de steeds veranderende, opbouwende wolkenpakketten met alleen het geluid van zingende vogels, voorbij brommende Verstappen vliegen, een zacht briesje over mij heen strijkend en luisterend naar het, ver weg, gerommel van onweer zakten mijn oogleden tot zo ongeveer mijn neusgaten steeds weer naar beneden. Boven de Apennijnen was het al weer oorlog en ik had er gewoon even de kracht niet meer voor om de schoenen aan te trekken en naar boven te sjouwen. Als excuus gebruik ik dan maar dat er slecht weer aan zat te komen. Helemaal onterecht was dat niet. Rond het middaguur was het weer helemaal betrokken en heeft het met enige regelmaat geregend. Het weer laat me de laatste dagen echt een beetje in de steek.

Ik heb wel met verschillende mensen getracht een beetje te communiceren en dan leer je toch weer hele wijze dingen. Zo wist een Italiaanse vrouw, die ik had uitgelegd wat ik met Capert aan het doen was, mij te vertellen, “Hoe meer je ziet hoe meer je groeit als persoon”. Mooi hé.

Ook nog een heel gesprek gehad met de eigenaar van deze landerijen en het restaurant. Hij heeft mij uitgelegd dat er twee soorten Italië zijn. De steden en de kust. Waar het druk, stressvol en duur is. En het binnenland. Rustig, betaalbaar en relaxed. Van wat ik er van heb meegemaakt heb heeft de man gelijk. Je rijd ook niet van de ene bezienswaardigheid naar de andere. Die zijn er wel, maar minder bekend. En alles is hier inderdaad allemaal wat rustiger. Kalmer. Op de vraag of er op zijn lunchkaart niet teveel vis stond zij hij dat de beste vis aan een varken zit. Een wijze man. Ik heb genoten van een verse pasta met een ragout zoals hij hoort te zijn. Zalig.

Ik heb het echt bont gemaakt want ik heb me ook laten verleiden voor het avondeten en dat was echt speciaal. Ik zal jullie de Italiaanse namen besparen maar het voorgerecht, geloof het of niet, waren een soort eierballen maar dan op zijn Italiaans. Ik wil die Groningers niet te na komen maar dit was toch wel erg lekker. Daarna varkenslende met een knapperig zout korstje, jus en aardappelpuree. Ik ga niet zeggen dat het ook zalig was want dat zou het gerecht tekort doen. Veel meer dan zalig. Dan nog een toetje. Bocconotto. Een cakeje gevuld met vruchten. Als je het doorsnijdt loopt er zo’n smeuïge substantie uit. Ik ga het niet weer zeggen. Herhaling van een conclusie.

Nu sta ik weer bij een wijnboer. Enerzijds een pracht van een plek. Anderzijds teleurstellend. Er werd van alles beloofd in de app. Welkomstdrankje, excursies, wijnproeven en een bezoek aan de kelders. Niets van dat alles. Ik was van harte welkom. Kon staan waar ik wou maar voor al die andere dingen was even geen tijd. Ik begrijp dat wel. Hij was maar alleen en had veel te doen. Maar zet het dan ook niet in de app. Wel weer wat heel moois geleerd. Ik schrijf het in het Engels want in het Nederlands schiet het zijn doel voorbij. “Give someone you love wings to fly, roots to come back and reasons to stay”. Ik moest even een traantje wegpinken.

Het was dus rustig, leerzaam en vooral erg lekker.

Met alle respect voor deze plaats maar morgen gaan we weer verde.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur