Na mijn wandeling in de voetsporen van Prins Maurits van Oranje ben ik een dag uitgeweken naar onze Oosterburen. Ik ben ook lid van die organisatie “Landvergnügen “ en waar je lid van bent moet je ook eens gebruiken. Verder had ik ook nog as reden dat de tank weer gevuld moest worden met diesel en dat kan je nog steeds beter daar doen als hier. Nog een reden was dat ik voor mijn meisie weer eens brood zou kopen. Achteraf niet zo handig want dan rij je de hele week met dat brood in de rondte. Dus het eerste wel gedaan en het tweede niet. Komt nog wel een keer. Ik ben wel op een pracht van een plaatsje terecht gekomen. Midden in het bos op een open plek met een restaurant erbij. Hoe mooi kan je het hebben. Dacht ik. Mijn pupillen begonnen zich alweer te vergroten te grote Schnitzels. Dat wetende heb ik er nog een lekker fietstochtje tegenaan gegooid van 20 km om een paar calorieën vrij te maken. Ik weet dat foto’s van eten plaatsen zo jaren 1900 is maar ik doe er toch eentje bij. Het was ook om te watertanden. Ik had er graag nog een foto bijgeplaatst van het terras met omgeving. En daar ging het fout. Tijdens het eten begon het te plenzen en ik laat me niet verregenen voor een foto. En was het daar maar bij gebleven. ‘S nachts om drie uur mijn bed uitgejaagd door donder und gewetter met bakken met regen en hagel. Regen slaap ik wel doorheen maar bij hagel blijf je niet snurken. Om drie uur zat ik dus al weer aan mijn tafeltje terwijl Campert van tijd tot tijd vol verlicht werd. Kijkend op de buienradar raak je echt gefrustreerd. Het heeft nergens geregend behalve hier. Volgens mij rust er een vloek op. Je kon ook nog een wandeling maken met Alcapa’s, Alpacas. Whatever. Dat zou de geest rust geven. Kost wel euri 40. Mijn geest begint dan alleen maar te rekenen.

‘S morgens met van die krieloogjes weer op pad gegaan en ik heb mijn plaats weer gevonden bij een oude bekende. Camperplaats op Streek. In Groningen. Ik ben er dit jaar al eerder geweest en compleet weg geregend maar nu is het hier mooi, rustig en het zonnetje schijnt. Raar dat weer.

Vandaag is het mooi. Vandaag schijnt de zon. Vandaag gaan we er tegenaan. Ik heb een mooi fietsrondje uitgezocht van zo’n 37 km. Dat is een beetje buiten mijn comfortzone maar soms moet je stappen maken. Nauwelijks onderweg begin ik me toch al weer te verwonderen over dat Groningse landschap. Het wordt hier ook wel het “Dal van de Ruiten Aa” genoemd. Je weet niet wat je ziet. Bosrijke gebieden afgewisseld met landerijen en oneindige aardappelvelden. Doorkruist met beekjes, riviertjes en kanalen. Ik begin daar een beetje verliefd op te raken. Nog niet genoemd maar zeker zo belangrijk “Rust”. Ben op de hele route, met uitzondering van Bourtange, één stel fietsers tegengekomen. Bourtange. Altijd al naar toe gewild omdat de plaatselijke weerman hier “Jan Versteegt “ dat altijd zo mooi kon omschrijven in zijn radio2 weerbericht. En Bourtange is mooi. Een pracht van een plaats om Birdy weer eens de vrije teugel te geven. En ik heb hiermee wat angstige momenten gehad. Want alsjeblieft een mooie luchtfoto wilt maken van Bourtange moet Birdy tot grootte hoogte laten stijgen. Dat is knap lastig. Want boven de 100 meter zie je die kleine grijze Birdy tegen een blauwe achtergrond niet meer. En na een beetje links, rechts, voor en achter weet je al helemaal niet meer waar ie uithangt. Je hoort hem zelfsluitende meer. Dan begin ik toch een klein beetje te panikeren. Achteraf niet nodig want na een druk op de knop “Return to base” begint Birdy aan de terugweg. Hoef je niets aan te doen. Na nog wat angstige momenten, want je ziet de hoogte meters alleen maar oplopen en je ziet en hoort niks” is ie ineens weer daar. Hoog boven me, met een knipperend lampje om een metertje bij me vandaan weer netjes zijn pootjes op de grond te zetten. Even adem halen.

Zoals gezegd, Bourtange, is mooi. Echt zo’n goed onderhouden vestingstadje waar je foto’s blijft maken. Ik heb me laten vervoeren door zo’n elektrisch karretje in de verwachting dat ik voor 1 euri een mooi toertje zou krijgen. Dat klopt ook wel. Tot de 100 meter verder gelegen marktplaats. Dan moet je er weer uit. Nha. Was leuk. Ik heb de hele vesting rondgelopen en foto’s gemaakt of het een lieve lust was. De lunch gedaan bij de plaatselijke kroeg “Oal Kroegie” en daar werd ik pas echt teleurgesteld. Zo’n eind gefietst. Pupillen als eierballen en laten ze die nou net op maandag niet hebben. De hele week wel alleen op maandag niet. De laatste keer had ik ook al zo’n problemen met die ballen. Volgens mij rust daar ook een vloek op.

Terug bij Campert merk ik die 37 km wel. Pijn in mijn kont, bovenbenen en kramp in mijn kuiten. Ik word te oud voor die gekkigheid. Ik neem nog een wijntje.

https://youtu.be/90arYsTGvGk?si=w1gMkz80b9yiN-Me

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur