Het gaat even wat stiller worden met de blogs. Niet dat ik er klaar mee ben, ben er nooit klaar mee, maar we zijn aardig op weg op onze reis naar huis.

De laatste dagen nog wel lekker bezig geweest. Na ons bezoek aan Orvieto zijn we echt aan de terugreis begonnen. Mijn meisie moet maandag weer gaan werken dus moeten er serieus wat kilometers gemaakt worden en er moet ook weer een beetje serieus geld verdiend worden. Eerst nog wel een stop gemaakt bij een oord waar we heel goede herinneringen aan hebben. La Vialla. Dat is een soort boerderij waar allerliefste producten uit de regio worden aangeboden en waar je kunt genieten van oer Italiaanse lekkernijen. En ze verkopen er heerlijke wijnen maar dat is maar bijzaak. Na een heerlijke brunch hebben we toch nog maar een doosje wijn gekocht en zijn we weer verder gegaan. We hebben nog een tussenstop gemaakt aan de rand van Modena. Ik weet het. Je moet eigenlijk de stad bezoeken en overal van die heerlijke aceto Balsamico proeven. De advertenties langs de straat schreeuwen het uit en de benzinestations gooien je ermee dood. De echt goede zijn onbetaalbaar en thuis heb ik nog een plank vol met aceto. De plaats waar we gestaan hebben was niet echt bijzonder. Gewoon een camperplaats. Wel alles dik in orde.

Gisteren hebben we ons nog een stuk verder omhoog gewerkt tot net voorbij Merano. Daar zijn we wel weer op een geweldige plek terecht gekomen in een nog meer geweldig gebied. Een soort paradijselijke schoonheid. Als we meer tijd hadden gehad waren we hier nog even blijven hangen. Maar dat is altijd zo. Je ontdekt steeds nieuwe plekken. De een mooier dan de ander en de ander is nog mooier dan de een. We zijn er dus nog niet klaar mee. Nog lekker een stuk gewandeld en je kan merken dat er hier veel water naar beneden is gekomen en nog steeds komt. Er schijnt hier enorm veel sneeuw gevallen te zijn en zo langzaam maar zeker begint dat in water naar beneden te komen. Uit elke spleet gutst het water en de rivieren doen hun best om het allemaal te verwerken. We waren echt een beetje onder de indruk.
En waar kan je je indrukken beter verwerken dan bij een goede hap in een Brauhaus. We waren nog in Italië maar ze beginnen hier qua taal een beetje om te schakelen. Dat is een hele geschiedenis en daar ga ik in dit blog niet aan beginnen. Je legt het toch nooit helemaal goed uit. Het eten. Was nog wel een beetje Italiaans. Daar hebben we dan ook nog van genoten maar zo langzaam maar zeker wordt het weer eens tijd voor vast voedsel.

Ik had nog één dingetje, of eigenlijk twee maar Cannoli eten is er nog niet van gekomen, op mijn bucketlist. Hé Timmelsjoch. Daar zijn we vanmorgen na ons vertrek dus aan begonnen en dat is wel even een dingetje. Een van de hoogste grensovergangen. Hier worden de Ötztaler Alpen gescheiden van de Staubaier Alpen en ligt tussen de Jochköpfl (3141m) n de Wurmkogl (3082m). De grensovergang lig op 2474 meter en zo hoog waren we met Campert nog nooit geweest. Hij heeft er wel hard voor moeten werken. De afdaling aan de Oostenrijkse kant is goed te doen maar de beklimming aan Italiaanse kant is indrukwekkend. Jammer dat je er op het hoogste punt weer weinig van kan zien. Mist en sneeuw was ons deel. Afwisselend hebben mijn meisie en ik mogen genieten van enorme dieptes en vergezichten. Één van de mooiste etappes die we gedaan hebben.

We staan nu op een camping in het Ötztal waar we al eerder hebben gestaan maar waar we altijd nog eens terug wilden komen en we zijn weer tevreden.

Morgen gaan we jakkeren. Zondag moet Campert voor de deur staan en we hebben nog maar 951 km te gaan.

We melden ons snel weer.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur