Ik heb twee heerlijke dagen gehad daar aan het strand. Maar ik weet nu ook weer gelijk waarom ik niet zo graag aan het strand ben. Na twee dagen zit echt alles onder het zand. Tussen je tenen, in je pantoffels, in je Crock’s, in je bed echt overal zand en je gaat er weken over doen om het weer allemaal weg te krijgen. De eigenaar van de toch wel plezierige camperplaats is een man van zijn woord. Ik had hem verteld dat ik he toch wel jammer vond dat het restaurant was gesloten. Na een hele uitleg dat de mafia in de overheidskantoren zit had hij mij beloofd dat hijzelf wel een hapje zou maken. En zoals afgesproken waarschuwde hij mij spontaan om een uur of één dat het eten zo klaar was en aangezien het in Italië verboden is om lasagne te een zonder wijn zat ik dus al weer vroeg met een heerlijk hapje en een fles wijn. Al voer je een keiharde strijd om geen alcoholist te worden in Italië ga je het onderspit delven. En, eerlijk is eerlijk, ik had ook het lef niet om te zeggen, ik ga even een pak melk halen. En zoals jullie zien ben ik al helemaal in de moed voor het voetbal. Het verhaal van met een stoel, tafel en parasol aan het strand gaan zitten vond ik achteraf zelf een beetje stom aan Campert zit de grootste parasol van het hele strand, de stoel en tafel stonden er al en met minimale bewegingen is de wijn binnen handbereik. Dus wat zaal ik me druk maken. Heb me nog wel geamuseerd met de vissers. Dat schijnt hier een serieuze zaak te zijn. Elke dag staan er zo’n 10 hengels op een rij en met enige regelmaat moet er stevig geworpen worden om de haak met het aas een stukje de zee in te krijgen. Behalve één. Die pikt zijn draad op met een drone op en laat die vervolgens een behoorlijk stuk de ze inbrengen en laat hem dan vallen. Slim mannetje.

Vanmorgen heb ik de zaak opgeruimd, sanitair bezig geweest en ben vertrokken naar de laatste tussenstop voordat ik op de enige besproken camping gal landen waar ik mijn meisie na 7 weken weer ontmoeten. Het was een lange tijd. Ik heb me prima geamuseerd maar alleen blijft alleen en ik kijk er naar uit om het volgende gedeelte van de reis samen te doen.

En hier staan we dan. Campert en ik. Op één van de flanken van de Vesuvius. Vesuvio zouden ze hier zeggen. De gevaarlijkste vulkaan ter de wereld. Zegt men. De mensen die de uitbarsting in 79 nog hebben meegemaakt zullen het daar mee eens zijn. In 1944 heeft hij voor het laatst zijn tanden laten zijn en ik hoop dat hij tijdens mijn en straks ons verblijf ook een beetje rustig blijft. Indrukwekkend is hij wel en als hij rustig blijft gaan we hem ook nog bezoeken. Best wel spannend want het blijft een actieve vulkaan.

Op de vruchtbare flanken van de vulkaan is een wijn estate ontstaan. En daar sta ik nu. Het is een pracht van een omgeving. Als ik de ene kant opkijk is daar de Vesuvius in volle glorie en aan de andere kant een diepe vallei met in de diept Torre Annuziata, Napels en Tyreense zee. Echt prachtig om te zien en zo jammer dat het op een foto nooit uitkomt.

Dat wijn gebeuren hier is nogal wat. Natuurlijk is het een groot commercieel gebeuren. Alles is gebaseerd op het verkopen van wijn. Maar toch. Als je de poort binnenrijd komt ergerlijk een mannetje naar je toe, drukt je een glas wijn in je handen en zegt “Welkom to Paradise”. En dat is het ook wel een beetje. Ze hebben een plaats gecreëerd waar je in alle rust een goed wijntje kan drinken met uitzicht op de vulkaan of als ik me omdraai dat wat ik net al verteld heb.

Morgen vertrek ik naar de camping waar ik mijn meisie weer zie. Dus nog snel even opruimen, de was doen en schoonmaken. Ander krijg ik gedonder.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur