In het laatste blog had ik gezegd dat ik, ‘s avonds in het restaurant eens lekker een hapje ging doen. Gewoon even makkelijk en geen afwas. Voor Italiaans eten ben ik altijd wel te vangen. Eerlijk gezegd was het een beetje een tegenvaller. Had een gerechte van Gnocchi met ragout uitgezocht en een toetje van Panna Cotta met seizoensvruchten. Het wilde zwijn, waarvan de ragout gemaakt zou zijn, is was er alleen maar pijlsnel doorheen geraasd. Welgeteld drie stukjes vlees en een stuk bot. Aangevuld met wel heel weinig saus. Het toetje was goed maar ik verdenk ze ervan dat de seizoensvruchten uit een potje gekomen zijn. Heb ik slecht gegeten? Nee. Maar ik ga ook de Michelin niet bellen. Ook had ik verteld dat, als het weer een beetje zou meewerken, ik nog lekker een wandeling zou maken. Rond dat meer met die mooie naam. Het weer heeft niet meegewerkt maar omdat ze op het idee gekomen waren om om half elf gras te gaan maaien tot half zeven ‘s avonds ben ik er toch maar uit gegaan. Buiten dat, als je altijd alles van het weer moet laten afhangen ben je met wat geluk altijd buiten en met wat minder geluk kom je er helemaal niet meer uit. Dat wandelingetje was buitengewoon interessant. Vaak tussen de bomen maar soms met een geweldig zicht op de bergen. Het is best woest hier. Ik ben er ook achter gekomen dat dat meer, met die mooie naam, een kunstmatig meer is. Aardig om dat in één keer op de foto te zetten. Het meer, de dam en het bijbehorende dorp met dezelfde mooie naam. Castel San Vincenzo.
Grappig om te zien dat slimme dieren precies weten waar het eten te halen is.

Vanmorgen afscheid genomen van het bootcamp. Aan vriendelijkheid en eerlijkheid mankeert het echt niet. Kreeg voor het afscheid nog een echt bakje Italiaanse koffie en mijn slokdarm is voor het eerste half jaar weer geasfalteerd. Hij vond dat hij ook wat teveel had berekend en kwam in zijn golfkarretje nog even netjes wat geld terug brengen. Dat laat het verhaal van die Italiaan, van een paar weken terug in het Noorden, dus weer helemaal in het niet vallen.

Vandaag dus weer onderweg gegaan. Na een aantal kilometer kom je toch weer zo’n geweldig dorp tegen. Cerro al Volturno met de ruïne Castello Pandone. Je vraagt je echt af hoe ze het ooit voor elkaar hebben gekregen om het zo te bouwen.

Het was eigenlijk de bedoeling om weer eens bij de boer te gaan staan. Maar op het adres wat ik had uitgezocht was echt helemaal niemand. Uitgestorven. Ik kijk echt niet zo krap maar om nu zomaar langs een weggetje opeen parkeerplaats te gaan staan zonder iets of iemand wordt me te gek.
Even in één van de app’s gekeken en er was nog iets even verderop. Ik begin zo langzaam te begrijpen waarom het overal zo rustig is. Ook de plaats waar ik nu terecht ben gekomen is moeilijk te bereiken. Smalle weggetjes. Slecht wegdek. Afgelegen dus. Maar geweldig is het hier wel. Nou ben ik, alles bij elkaar, al even onderweg met een camper maar dit heb ik nog niet eerder gehad. Het is een soort oude manege. Zeer vriendelijke ontvangst, stroom, water, wc, douche en een restaurant wat jammer genoeg vanavond gesloten is. Kosten voor twee overnachtingen? Euri 0. Zo lust ik ze wel. Morgen zal ik dat geld wel weer uitgeven in het restaurant maar toch.

Nu even over die bakkendag. Dat komt door het weer. Dat laat me de laatste dagen aardig in de steek. De laatste dagen waren zo wie zo niet top maar dan was het in ieder geval soms even droog met een zonnetje. Vandaag niet. De hemelpoorten zijn opengezet en het is met bakken naar beneden gekomen. Overal om je heen onweer en zoveel regen dat het zicht gewoon slecht wordt. Ik hoop dat dat een beetje gaat opknappen.

Één mopperpuntje. Ik sta hier helemaal zielig en alleen door iedereen verlaten. Ach. Arme ik.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur