Het is moeilijk een blog te schrijven als je eigenlijk precies hetzelfde te melden hebt als gisteren. Eg lang gaat het dus niet worden maar ik wil toch graag mijn ervaringen van vandaag met jullie delen omdat het toch weer heel bijzonder was.

De camping hier wordt steeds meer een ideaalplaatje. Zit ik in het zonnetje een beetje op te warmen van de kou van gisteravond stop er ineens een oud barreltje naast de camper. Dat was de plaatselijke bakker. Die kwam verse broodjes verkopen. Lekker makkelijk. Zit ik aan het ontbijt met die verse broodjes komt er weer een soort SRV-autootje, je wordt echt oud als je nog weet wat een SRV-wagen is, aanrijden met vers fruit, verse groentes en alles wat je kan verzinnen wat je nodig hebt voor het dagelijks gebruik. Ik ga daar niet teveel reclame voor maken want het moet hier geen massa gebeurtenis worden. Daar is dit plekkie te uniek voor.
Na het ontbijt en de inkopen bij de SRV ben ik een stukje gaan wandelen. Er scheen een mooie route te zijn naar een waterval en die was niet meer dan een uurtje wandelen en voornamelijk vlak.

Nou weet ik niet precies wat die Italianen onder vlak verstaan maar ik heb er toch behoorlijk de spieren voor aan moeten spannen. Maar mooi was het. Tijdens de wandeling heb ik gezien dat er hier zo af en toe een zwerfkeitje naar beneden komt rollen. Ik hoop dat ze wachten met de volgende kei tot ik er langs ben.

Ondanks dat het vlakke mij een beetje tegenviel ben ik toch weer verrast door een heel ander natuurschoon. Hoe ik het dan weer voor elkaar krijg om op het mooiste punt weer samen te zijn met, denk ik, groep 3 van de plaatselijke school mag je toch een prestatie noemen. Gelukkig waren die snel uitgekeken en had ik het rijk voor mij alleen. Geen toeristen, geen kinderen meer alleen ik en de waterval die op het beginpunt zo’n 200 meter vrij naar beneden valt. Echt heel mooi. Het is allemaal wat compacter. Ik weet niet goed hoe ik dat moet uitleggen. Ik weet wel dat ik mezelf echt heb moeten bedwingen om nog niet even een wandje te bedwingen.

Terug bij de camper heb ik nog even genoten van de huishoudelijke beslommeringen. Was van de lijn, was vouwen en meer van die zaken. Ik heb ook kennis gemaakt met de Italianen op deze camping. In gebroken Engels en mijn gebroken, al dan niet via Google Translate, Italiaans wordt er na mijn opmerking dat ik geen achttien meer ben driftig gediscuteerd, met de daarbij behorende gebaren, dat ik een broekie ben en pas kom kijken. Ik ga van dat volk houden.

Terwijl ik me alweer terug getrokken heb naar de behaaglijke binnenkant van Campert zijn mijn vriendelijke Italiaanse buren, in de kou en het half donker, nog druk in de weer met het maken van een hapje. Ik ga ook een hapje maken maar wel gewoon binnen. Op een gaspitje. Maar ja. Ik ben dan ook een watje.

Over die kou gesproken. Ondanks dat ik niet meer zo hoog zit, 640 meter, zijn de avonden nog verre van zwoel. Het is gewoon koud ‘s avonds. Maar goed. In vergelijking met Nederland is het in ieder geval droog.

Ik weet nog niet precies wat het morgen wordt. Misschien ga ik verder. Misschien ook niet. Ga het morgen eens bekijken.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur