Ondanks dat ik langs de doorgaande weg stond heb ik een prima nacht gehad. Niet verkeerd zo’n stads camperplaats. Maar nu begin ik het noorden van Italië echt achter me te laten. Echt heel veel te vertellen heb ik niet want het was een reisdag. Maar ik wilde toch eve melden dat ik het steeds beter naar mijn zin krijg. Vanmorgen met wat kleine wolkjes een ontbijtje gedaan in de zon. De parkwachter nog twee euri gegeven. Hij wou ook eten zij die. Nha. Ben ook de beroerdste niet. Ik heb de snelweg weer gemeden en je slalomt eigenlijk steeds met de snelweg mee. Grappigs dan wel dat ze daar allemaal in de file stonden, terwijl er tol is betaald en ik kon op mijn gemak rustig door blijven tuffen. Even dacht ik dat ik me in de weg had vergist. Fado. In Italië. Moet niet gekker worden.

En dan ineens is hij er. De Ligurische Zee. Mooi om eens zo’n grote, blauwe vlakte te zien. Is weer eens wat anders dan besneeuwde toppen en groene heuvels waar het zicht nooit meer als een paar honderd meter is. Ik weet dat het op de foto nooit zo uitkomt maar ik heb hem er toch maar bij gedaan.

Eenmaal aangekomen op de camping in Bogliasco was ik blij dat ik in de ochtend even een telefoontje had gepleegd. De mevrouw had gezegd “Kom vroeg in de middag dan hebben we wel een plaatsje”. Ik weet niet waar het aan ligt maar rond vijf uur werd iedere arriverende camper retour de berg afgestuurd. Gewoon vol terwijl het zeker het seizoen nog niet is.

Verder heb ik vandaag niet veel meer gedaan dan een salade Caprese lunchje gemaakt, sanitair bezig geweest en genoten van de zon met 24 graden. Het is eindelijk weer voor een luifel met een wijntje. Al moest ik wel even wennen aan de korte broek en de Birkenstocks. Voelt ineens zo naakt.

De camping op zich is niet echt bijzonder maar alles wat je wilt is er. Het uitzicht is niet denderend maar door het hek en de bomen kan je toch de zee en de zon zien.

Na het gebadder, het rusten en het wijntje onder de luifel heb ik me laten afzakken, of eigenlijk de beklimming, naar het restaurant waar ik vanavond een pasta carbonara heb verslagen. Een echte. Niet verzopen in de room maar smeuïg gemaakt door eieren met heerlijke spek en parmezaan.

Ik sta redelijk in de buurt van de Cinque Terre en de trein stopt hier beneden in het dorp waar ik dan weer naartoe wordt gebracht met een shuttlebus. Gratis. Dus ik blijf een paar dagen hangen en morgen gaan we weer wat doen.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur