• 18 graden. Een stevige noordoostenwind jaagt de sneeuwvlokken over het ijs en de wolken door de lucht. Schaatsers ploegen tegen de wind en ijspegels hangen aan hun muts en baarden. Uit hun monden komen lange slierten met bevriezende adem. Het ijs verrast hun met meedogenloze spleten en bij het vallen barst hun door kou bevroren huid open. Maar ze willen niet opgeven. Ondanks alles krabbelen ze op. Het bevroren bloed negerend strijden ze verder. Oh nee. Dat was in 1963. De zwaarste Elfstedentocht ooit. Maar ik probeer mezelf toch een beetje in te leven in die omstandigheden. Het verhaal achter die tocht. De motivatie. Ik ga dus die Elfstedentocht ook doen. Maar wel in de zomer en in het veilige, beschermende omhulsel van Campert.

Ik weet dat de start van deze tocht eigenlijk in Leeuwarden (Ljouwert) is maar door de aan en terugrij route komt Sloten (Sleat) me dit beter uit.

Vanmorgen dus vertrokken uit het bos van de Hertog. Nog wat boodschapjes gedaan en nu eens de snelste weg naar het doel genomen. Leuk dat een complete snelweg wordt stilgelegd voor het passeren van piraten en zeilboten.

In Sloten een topplek gevonden. Aan de jachthaven met uitzicht op de bootjes. Ik kan me een slechter beeld voorstellen als ik morgen wakker word.

Vanmiddag de stad Sloten bezocht. In onze belevenis is het woord stad misschien een beetje overdreven maar zeg nou niet tegen een bewoner hier, “wat een leuk dörp is dit”. Dan wordt je gelijk even op je plaats gezet. Sloten is sinds 1426 een stad. En omdat het strategisch en voor de handel al snel belangrijk werd is het een vestingstad geworden. Wandelend door Sloten moet je jezelf inhouden om niet van elk geveltje een foto te maken. De tijd heeft hier stil gestaan en de inwoners zijn daar trots op.
Lang geleden hebben Spanjaarden eens geprobeerd om deze vesting te nemen. Verstopt in wijnvaten rolde ze als een soort paard van Troje de stad binnen. Maar ze waren verraden en hun hoofden werden aan de stadspoorten op spiesen gespietst. Niet spotten met Sloten

Terug bij Campert, zittend in mijn stoel en lurkend aan een wijntje valt het me op dat de wind wel erg straf is. Masten van zeilboten zwaaien vervaarlijk en elk tuigage hebben hun eigen klaagzang in de wind. In de verte luid een scheepsbel onregelmatig zijn treurige lied. Sorry hoor. Ik zit een beetje in de melancholieke verhaallijn. Dat doen die plaatsjes en de omgeving met hun geschiedenis een beetje met je.

Buiten de Elfstedentocht, heb ik vandaag geleerd, gaar het hier ook om de elfstedenfontijnen, 11fountains is dat geloof ik. De eerste heb ik gespot. De Kievitfontijn. Daar zit een heel verhaal achter. Over schaars drinkwater en kinderen die opgroeien in een hechte gemeenschap. Opzoeken als je het leuk vindt.

Om mezelf moet in te drinken voor deze barre tocht heb ik een flesje “Alvestêde-slokje” gekocht. En elke dag na een elfstedenplaatsje ga ik er eentje nemen. Moet net uitkomen.

De eerste stempel is binnen en we gaan door. Morgen Stavoren (Starum). Ik ga door tot het bittere eind. Dus ook niet sollen met mij.

Tot morgen.

🚐💨.

Geschreven door Camperavontuur