We zijn vandaag niet zo heel veel opgeschoten. Echt een beetje door blijven rijden wordt je hier vrijwel onmogelijk gemaakt. Om de 5 kilometer is wel weer wat moois of leuks te zien. En je zou denken “Daar zijn we voor gekomen”. Maar ja. De Wild Atlantic Way is 2.700 km. Dus in dit tempo gaan we het niet halen. En eerlijk gezegd gaan we daar ook niet ons best voor doen. We zien wel hoever we komen.

En waar we voor gekomen zijn, zijn we vandaag ook echt op getrakteerd.
Vanmorgen best op tijd vertrokken maar na een kilometer of 10 stonden we alweer stil bij The Old Head of Kinsale. Wat een natuurschoon en wat een historie. Het begon al in 1601 met het beleg van Kinsale. Dat werd gedaan door een groepje van Ierse en Spaanse soldaten en die hebben er dan weer voor gezorgd dat de graven in dit gebied op de vlucht sloegen. Beter bekend als “De vlucht der Graven”. Er is ook nog een fort gebouwd, “Charles Fort”, waar nog 1 torentje van over is. Maar ja. Het staat ook al 400 jaar.
Dan is er nog het verhaal van de Lusitania. Toen der tijd, 1907, het snelste passagierschip ter wereld. Het werd tijdens de eerste Wereldoorlog gekelderd door een Duitse U-boot. Ik wist niet dat die toen al bestonden.
En dan die kliffen. Die blijven toch indrukwekkend. Wel een beetje uitkijken. Zo is het gras, zo is het niks meer.

Zo veel mogelijk de kust volgend zijn we terecht gekomen in Clonakilty. Zegt waarschijnlijk niemand wat. Maar het is wel de geboorteplaats van de voorouders van de Kennedy’s en van Michael Collins, Mícheál Eon Ó Coieáin, zouden de Ieren zeggen. Die eerste kennen we allemaal maar de laatste had ik nog nooit van gehoord. Het was een Iers politicus, verzetsstrijder en revolutionair. Wie het leuk vindt kan het opzoeken maar het was een van de eerste Ierse verzetstrijders. Er is zelfs een film van gemaakt.

We hebben nog wat rond gewandeld. De lunch gedaan en Anki heeft zich verheerlijkt voor het raam van de snoepwinkel. Lekker hoor. Die Irish Fudge. Beetje zoet maar ik heb toch geen glazuur op mijn tanden. Nog even de boodschappen gedaan bij de plaatselijke supper. En weer doooorrrrr.

Nou ja. Een kilometer of twintig. Dan kom je weer zo’n pareltje van een camping tegen. Je kan er voorbij rijden. Maar je kan ook gewoon blijven staan en genieten van een kopje thee, we drinken namelijk niet alleen wijn, en een stukje fudge.

Nu wel aan een wijntje en ik ga zo een biefstukje bakken. We hebben wel afgesproken dat we morgen een beetje doorgaan. Ik persoonlijk heb daar weinig vertrouwen in. We hebben namelijk een boekje dat de route beschrijft. En manomanoman. Er komt nog moois.

De was hangt te drogen, wijntje smaakt perfect en het is nog steeds prachtig weer.

En oh ja. Ik dacht dat ik redelijk vroeg was met de blogs maar we zitten hier weer een uurtje eerder. Ik ben de tijd weer kwijt.

Tot morgen.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur