Langzaam loopt het ten einde. Ik ben de laatste dagen aardig opgeschoven naar boven. Morgen probeer ik langs Parijs te komen en dan maandag naar huis.

Heb de laatste twee dagen nog best aardig plaatsen gehad. Gisteren in Labenne. Dat was trouwens een onverwacht idyllisch plekje. Zo net boven het water in een bijzonder mooie omgeving.

Als ik terugkijk op de weken dat ik op reis ben geweest ben ik een tevreden mens. Oké. De laatste week was niet alles met die verkoudheid, die me overigens nog steeds parten speelt, is het een pracht van een tocht geweest. In het begin nog koud en onaangenaam, maar dat hoort er ook bij. Ben ook redelijk vroeg in het jaar weggegaan. Maar later toch vooral prachtig weer.

Ik heb veel gezien, beleefd en mee mogen maken. Weer genoeg geheugenlaatjes te vullen. Zo de binnenwegen volgend heb ik weer honderden plaatsjes, bijzonderheden, monumenten en geschiedenis gezien.

Heb tientallen uitstapjes gemaakt. Gefietst, gewandeld met als hoogtepunt toch wel dat de ontmoeting met mijn meisie in Sevilla goed is uitgepakt. Paste allemaal precies in elkaar.

De weg langs de kust van zuid-Spanje en Portugal was niet overal even spectaculair maar je mag pas oordelen als je het zelf gezien hebt. Vooral Cabo de São Vincente heb ik van genoten.

De camping’s en standplaatsen die onderweg heb aangedaan was op zich ook een belevenis. De één was ik blij dat ik ‘s morgens weer weg was de ander liet ik na twee dagen met een gevoel van weemoed achter me. Ik had in deze periode natuurlijk nog veel meer kunnen doen. Alleen ik blijf zo hier en daar nog al eens een beetje hangen. Zo’n reis is natuurlijk niet alleen veel rijden maar je gaat hier eens fietsen, daar eens wandelen, het één en ander bekijken en zo af en toe wil je ook wel eens een dagje voor Campert uithangen.

Brengt mij bij Campert. Kijk, ik begrijp best wel dat het een ding is. Een gebruiksvoorwerp zoals je wilt. En als ik uitstap en hem een bemoedigend klopje op de motorkap geef staat hij niet te wiegelen in zijn veren en hij glimlacht ook niet naar me. Maar als je weet welke onmogelijke paden en wegen ik doorkruist heb, in hitte, kou, steil klimmen en van alles nog wat. ‘S Nachts geeft hij onderdak, houd je warm en zorgt dat je een happie kan maken en ‘s morgens spring tie gewoon weer aan. En dan zegt iedereen, “Daar is ie voor gemaakt”. Maar toch. Het schept een band.

Alles bij elkaar is het een beste tour geweest. Voordat ik thuis ben is het een goede zes weken en eerlijk gezegd denk ik dat dat net iets te lang is. In alle landen waar ik ben geweest loop je toch tegen een taalbarriëre aan. In het begin is Google Translate nog leuk maar het gaat tegenstaan. Altijd er alleen op uit is niet wat het zou moeten zijn en alleen op een terrasje wat eten en drinken is het ook net niet. Heb me prima vermaakt hoor. Maar toch.

Sta nu in Mehun-sur-Yévre, wat een namen verzinnen ze hier, en zoals gezegd proberen we Parijs voorbij te komen.

Voor deze reis komt er dus nog één blog en dat is als ik thuis ben. En dan nog negen dagen en dan hop. Met mijn meisie naar Ierland. Ze heeft al aangegeven alle Ierse rebellenliedjes weer te gaan zingen. Wordt een feest. Ik ruik de turf gestokte haarden al.

Voor nu. Gutte nacht Freunde. Und so weiter.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur