Vandaag dus een bezoek gebracht aan El Rocío. Dat stond ook nog op mijn buckedlist. En ik kan je vertellen dat dat nog niet zo eenvoudig is. Dit dorp staat bekend om zijn niet geasfalteerde, zanderige straten waar je echt het gevoel krijgt dat je in één of ander westerndorp verzeild bent geraakt. Op de camping is ook alles onverhard maar daar is iemand de hele dag bezig om de zaak een beetje nat te houden. Daardoor is alles redelijk hard en niet zo stoffig. Dat dorpje ligt 1,5 km van de camping en ik had het idee gekregen om er dus wandelend naartoe te gaan. Eenmaal buiten de camping begint het gedonder al. De wegen bestaan alleen maar uit dat fijne mulle zand. Ik had mezelf een lekker ontbijt gemaakt dus met de gedachte, mij krijg je niet klein, ben ik stevig door gestapt naar het doel.

El Rocío zelf is geweldig. Stoffige straten met mooie huizen. De één nog mooier dan de ander. Sommige zijn dan weer van de overtreffende trap. Een complete zeilboot als windvaan en dan de naam “Hermandad de Palos de la Frontera”. Ik bedoel maar en wie zou er niet in “El Ajoli” willen wonen. Al vraag ik me dan wel weer af wat je hier in vredesnaam als straatveger moet.

Slenterend, of eigenlijk sloffend, heb ik verder de straatjes verkend en ik kon me er niet van weerhouden om in één van de stillere in het midden van de straat te gaan staan, benen wijd, armen krom gebogen, handen in de pistool houding, te roepen “Stick them up”. En weer snel de hoek om voor iemand me ziet.

Aangekomen op het meest gefotografeerde punt van El Rocío heb ik mezelf een, echt waar, een cortado en een water gegund.

Het dorp zelf kent nauwelijks 2000 inwoners maar duizenden komen hier te voet, te paard of met een huifkar om de maagd van El Rocío te eren. Gelukkig was ik er buiten die tijd en heb genoten van de rust, het landschap, de cortado natuurlijk en de Lepelaars, Flamingo’s, Kraanvogels of wat het ook maar wezen mag.

Terug wandelend naar de camping begin ik toch een beetje genoeg te krijgen van dat mule zand en het schiet mij te binnen dat zelfs elke zichzelf respecterende MBT,er hier niet eens aan zou beginnen. Dit dorp moet het meest onvriendelijke fietsdorp ter wereld zijn. Elke 100 meter lig je gewoon zand te happen.

Terug op de camping voel ik de spierpijn en de kramp al opkomen. De verzachtende douche is een feest. Noodgedwongen moet ik hier een dag extra blijven staan. Dus morgen op de fiets over geasfalteerde wegen even een paar boodschappen doen, uitzakken en jullie in het volgende blog laten genieten van Ceesie met een wijntje, Ceesie in het zwembad, Ceesie onder het schaduwdoek. Want, zonder te klagen, gaat de temperatuur hier in de versnelling. Van 15.00 tot 19.00 vooral niet bewegen en hydrateren.

Tot morgen.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur