Eigenlijk heb ik net een slokje teveel op om nog een blog te schrijven. En dat kom omdat ik alleen ben. Bij aankomst op de camping vond ik da ik wel en drankje verdient had. Dus toen ik Campert op zijn plaats had gezet ben ik naar het restaurant gelopen en heb uno sangria besteld. Dat bleek een kan van een liter zijn. Ik heb geprobeerd om mij niet te laten kennen maar hij heeft me verslagen. Normaal als je samen bent heb je geen moeite met een kannetje.

Vanmorgen aardig op tijd onderweg gegaan. Ik had niet de bedoeling om dat hele stuk naar waar ik nu sta in één keer a te leggen maar het tussenpunt wat ik voor ogen had was om 12.00 al bereikt en ik had geen zin om daar zo vroeg al te blijven staan vlak bij een dorp waar op zondag niets te doen is. Heb daar wel de sanitaire voorzieningen even schoon gemaakt. Een broodje gegeten en weer door gegaan.

Rijdend door het laatste stuk van de Extremadura valt op dat het landschap veranderd van uitgestrekte velden van wijnstokken naar olijfbomen die mij langzaam proberen in te sluiten. Het laatste stuk door de Extremadura is redelijk saai met langgerekte landschappen van vierkante stukken gras. Maar dan kondigd Andalusië zich aan met de onmiskenbare stier die hier op veel heuveltoppen zijn opwachting maakt. Het geeft je gelijk het gevoel van haciënda’s en wijn. Je voelt je welkom.

Na een aantal kilometers wordt het landschap weer saaier. Hier worden voornamelijk aardbeien geteeld in plastic kassen.

Eenmaal op de camping verval ik in de eerste alinea. Er heeft de hele dag een strakke wind gestaan en die is er nog steeds. Alleen Campert houdt mij stoer uit de wind en met de zon recht in mijn gezicht en nog hoog aan de hemel is het warm. Zeer warm. Maar dit is waar ik naar op weg was. Het heeft even geduurd. Heb veel moeten doorstaan. Regen, kou, ijs op de voorruit en goede en slechte overnachtingsplaatsen. Maar nu zit ik verstopt tussenCampert en het schaduwscherm, wat overigens een goede investering was, dit blog, buiten, aan mijn tafeltje met een wijntje, te schrijven. Het is goed zo.

Morgen ga ik nog wat van mijn buckedlist afschrappen. El Rocío. Ooit eens gezien bij “we zijn er bijna”, wie lacht krijgt een mep, en dan gaan we door naar het doel. Mijn schatje bezoeken in Sevillia.

Voor nu. Ik ga een happie doen.

Tot morgen.

🚐💨

Geschreven door Camperavontuur