Vandaag een productieve dag geweest en noeste arbeid geleverd. Maar daarover straks meer. Eerst even wat geschiedenis over de regio waar we zitten.

Het is een gebied waar al decennia lang bonje over gezocht wordt en waar ze nog steeds niet helemaal uit zijn. Althans de bevolking hier niet. Het gaat een beetje te ver om de hele geschiedschrijving uit te pluizen maar met de recente geschiedenis zit het zo.

Omdat Oostenrijk in de oorlog meeliep met Duitsland (Der Anschluss) vonden ze na de oorlog dat Duitsland als schuldbetaling dit gedeelte van het land (Süd Tirol) moest afstaan aan Italië. Daarom heet het nu Noord Italië. Wat ik dan weer niet begrijp want Mussolini (Il Duce) was nu ook weer niet zo liberaal gezind zal ik maar zeggen. Om het echt Italiaans te maken kregen mensen uit het echte Italië een zak met geld mee om zich hier te vestigen zodat het Italiaans zou worden. Dat laatste is niet echt gelukt. De meeste voelen zich nog echt Oostenrijkers en zullen er alles aan doen om dat zo te houden. Tot zover deze korte omschrijving van de zooi hier. Met uitzondering van het landschap want dat was mooi. Is mooi en zal altijd mooi blijven en daar gaat de rest van het blog over.

Na al het ontspannen gedoe van gisteren hebben we vandaag noeste arbeid geleverd. Een stevige wandeling langs de hellingen van Vinschgau dal langs de Waalwege. Ongeveer hetzelfde als wandelen langs de Levadas op Madeira maar dan in Italië.

De geschiedenis schrijft hierover dat het smalle waterwegen langs de berghellingen zijn voor de bewatering van de appel gaarden die door een beheerder gecontroleerd werden zodat elke boer op tijd genoeg water kreeg voor zijn gaarden. Belangrijk onderdeel hierin waren dan weer de watermolens die door de waterstroom werden aangedreven waarmee dan weer koren gemalen werd tot meel voor het bakken van brood. Ze waren eigenlijk best handig.

Maar voordat je op de hoogte bent van die Waalwege zal je wat hoogte moeten overwinnen en onze kuiten zijn het daar na een paar uur rust nog steed niet mee eens. 286 hoogtemeters te overwinnen over niet al te gemakkelijk begaanbare wegen. Maar daarna wordt je arbeid ook beloond met prachtige vergezichten en de sneeuwtoppen lijken altijd dichtbij. Mijn meisie had deze route uitgestippeld wat op zich knap is en eenmaal terug op het camp met een wijntje heb ik ze alles vergeven maar God heeft me horen brommen.

Al met al een puike dag geweest maar ik en mijn lichaam zijn er klaar mee.

Dus lieve volgers. Gute Nacht Freunde. Es wird Zeit für uns zu gehen.

Tot morgen 🥵🥱😴😴

Geschreven door Camperavontuur