Overal en nergens.
Tijd in overvloed en tijd te kort.
Altijd aanwezig op het project en toch steeds onderweg.
Ik heb een geweldig drukke week achter de rug. En in die vijf dagen zag ik meer van de stad dan tijdens de vier weken samen. Achterop de motor, in de auto, op de fiets en zelfs te voet werden kilometers afgelegd. En dat steeds (of toch het grootste deel) met Marieke aan mijn zijde.

Elke dag, dinsdag uitgezonderd, hield ik me van 9 tot 12 en van 14 tot 17 uur (vaak zelfs langer) bezig met de kids op het project. De tijd ervoor, ertussen en erna werd opgevuld met bezoekjes aan scholen, creatieve en interessante lokale projectjes, de laatste administratieve rompslomp én thee drinken. Als je met Marieke op stap gaat, komt er altijd thee aan te pas. En dat kleine eindje van bij mijn gastgezin tot haar huis wordt daarvoor steeds met veel plezier afgelegd. Maar niet enkel door haar werd ik deze week rondgeleid. Ook de gastmoeder zorgde voor heel wat nieuwe informatie. Voorbije dinsdag was het druk, met heel wat activiteiten op de planning!
Een bezoek aan de school van de gastmoeder gevolgd door de rit naar NCS om van daaruit tegen de middag te vertrekken naar de bank, de nationale luchtvaartmaatschappij, de plastic zakjesmaaksters, de cooking bags en de post om dan tegen 14 uur weer op NCS aan te komen om met de kinderen te lezen en te spelen. Een logische volgorde en in ons hoofd perfect haalbaar om uit te voeren. Maar het verliep niet zoals gedacht. Die dag kreeg ik er weer een interessante ervaring bij!

Bezoek aan de Future leaders school.
De school opgericht door de gastmoeder en waarvan ze dus logischerwijs headteacher is. Alles werd de ochtend zelf nog geregeld. Ik zou om 10 uur worden opgehaald door iemand van de school en ik zou ook op tijd terug thuis worden gebracht. Maar wat is 'op tijd'? Ik had me alvast voorbereid op het Ghanese 'op tijd zijn', maar verbazingwekkend stond nonkel Idrissu om stipt 10 uur aan de poort van het gastgezin. Achterop de motor reden we langs bekende wegen: de education road waar ik regelmatig fiets. Langs het stadion, het drukke rondpunt waar ik enkele maanden geleden elke dag fietste, de bergop die we nu bergaf reden en toen sloegen we de straat in rechttegenover de kerk. Op dat moment begonnen mijn hersenen te werken. Deze buurt en de roze-groene uniformen: bij het eerste gastgezin hingen regelmatig ook deze kleuren aan de wasdraad... . En mijn vermoeden werd bevestigd. Op nog geen 100 meter van mijn eerste Ghanese familie in Gumbihini, ligt het schooltje. Herinneringen kwamen boven en ik hoopte stiekem om mijn gastbroer tegen te komen en hem gedag te zeggen.

Op de school werd ik hartelijk verwelkomd door madam Z, die buiten aan een bureautje zat, in een vergadering met 2 leraren. Er werd me een stoel aangewezen waar ik een 'small small' tijdje op mocht zitten. Eigenlijk de perfecte plaats voor een headteacher. Zicht op alle klassen en op de kleine speelplaats waar alle kinderen binnen en buiten rondrenden. Het was break, dus ongelooflijk druk. Een goed moment om mijn ogen de kost te geven. Tot madam Z vroeg of ik het spel 'ampe' kende. Natuurlijk! Als je dat spel niet kent hier in Ghana, kom je je huis niet uit. Op elke hoek van de straat hoor je geklap en zie je springende meisjes.
Om het voor mij een beetje aangenamer te maken, werd Leila erbij gehaald. Vriendinnen werden voorgesteld en samen leerden ze me het spel aan. Het kwam erop neer dat je hoog sprong en gokte welke voet je op het einde uitstak om zo te kunnen winnen. Eenvoudig voor hen. Maar ritme in dans zit niet in mijn natuur, dus is dit spel ook gedoemd om te mislukken bij mij. Al snel stond bijna de hele school rondom ons te kijken hoe de salaminga klungelde bij het ampe-spel. Een uitdaging om op te oefenen dus.
Nadat de bel werd geluid, werd ik voorgesteld in alle klassen. Eerst zonder camera, daarna een keertje met. 'Goooooood moooorning!' klonk het telkens. P5 en P6, nursery, KG1, P1 en P2 en ten slotte KG2 en 3, allemaal kwamen ze aan de beurt. Tot ik besefte dat ik enkele klassen gemist had. Zij zaten enkele zandwegeltjes (of riviertjes bij regenval) verder in een ander gebouwtje samen met de JSS. En daar zag ik Lukman, mijn eerste gastbroer. Hij lachte en zwaaide enthousiast in mijn richting. En ik zwaaide terug. De tijd vloog vooruit, maar van een 'taxi' naar huis was geen sprake. Uiteindelijk werd ik door één van de leraren met de motor thuisgebracht, terwijl hij de kinderen in zijn klas achter liet. Op tijd op NCS aankomen, lukte vast niet meer omdat ik eerst nog om mijn fiets moest en de poort aan het huis op slot was waarvan ik de sleutel niet heb. Heel de dinsdagse planning door elkaar geschud! Nog genoeg te doen de volgende dagen dus.
Zo ben ik donderdag tijdens mijn middagpauze op roadtrip geweest door de stad, achter op de motor bij Marieke, om geld af te halen in de bank en dat afgehaalde geld niet veel later uit te geven aan de binnenlandse vlucht voor komende woensdag. Daarna reden we door naar de slager. Een groot houten afdak dat op instorten staat met een achterliggende hangaar vol houten tafels met een verschrikkelijke geur die je al van ver riekt. Buiten stonden dieren aan touwen vastgebonden om levend verkocht te worden en binnen waren er veel vliegen, karkassen van dieren en vlees in alle maten en kleuren. Vlijmscherpe messen lagen verspreid over de tafels en mannen stonden te wachten om hun vlees te kunnen verkopen. Het was de tweede keer dat ik hier kwam, maar het blijft een hele rare bedoening. Vervolgens sprongen we terug op de motor en reden we naar de andere kant van de stad om een lokaal projectje van een vriendin van Marieke te bezoeken. Een 'goede-daden-project' om de reusachtige afvalberg wat tegen te gaan. Alle scholen en iedereen die wil, mag plastic waterzakjes inzamelen. Deze worden daar dan gerecycleerd tot pennenzakken, rugzakjes, hoeden en zelfs regenjassen!
Daarnaast zijn ze ook bezig met uitwasbaar maandverband te produceren. Handgemaakt, in Afrikaanse gebatikte stofjes en klaar om uitgetest te worden. Benieuwd of het hier bij de Ghanese vrouwen in trek zal zijn. Voor nog een ander lokaal project reden we naar nog een andere kant van de stad, waar ze cooking-bags maken. Interessant om te zien en mooi om in huis te hebben. Maar minder bruikbaar in België, tenzij je veel rijst eet! Om de roadtrip af te sluiten stopten we nog in het centrum van Tamale bij het postkantoor. Ik kreeg de sleutel van postvakje 1991 overhandigd en mocht zelf gaan kijken of er post was toegekomen. De glimlach was niet meer van mijn gezicht weg te krijgen toen ik de 2 enveloppen zag liggen en al zeker niet toen ik ze een kwartiertje later gelezen had! Bedankt!
Het heen en weer gerits zat er nog niet op voor vandaag. Na het project reed ik met mijn fiets naar het andere huis om de gastmoeder te vertellen dat ik niet thuis at deze avond Daarna zette ik thuis wat spullen af om dan verder te rijden naar Marieke. Daar maakte ik kennis met 2 andere Belgische vrijwilligers die net waren aangekomen. Het was een gezellige avond met thee, spaghetti, cola, veel gebabbel en op het einde nog een tekenles voor Fenna toen Marieke de jongens naar huis voerde.

Ook de volgende dag besteedde ik mijn hele middagpauze bij hetzelfde gezelschap. Eerst een theetje drinken en daarna de kindjes afhalen van school (Naa Luro International Academy). Super om te zien dat er ook echt goede scholen zijn hier in Tamale! (Trouwens, als je er even tussenuit wil voor een jaar en leraar bent, ben je van harte welkom hier). Met de auto en de kids erbij reden we nog langs het tankstation, om eieren, om koeli koeli en ander eten om dan een namiddagje de kasten op het project uit te mesten. Schatten aan materiaal vonden we daar. Dat zal op maandag en dinsdag zeker nog gebruikt worden.
Moe en uitgeput reed ik die vrijdagavond het binnenpleintje op, hopend op een rustige avond, maar dat zat er niet echt in met Peter in de buurt...

Geschreven door Avontureninbeeld