De ochtend is helemaal anders verlopen dan verwacht. Mijn hoofd barstte, maar dit toonde ik niet aan de kinderen. Zij zijn altijd zo blij om een spel te spelen, dus probeerde ik het van me af te zetten en gewoon mee te doen. Na enkele klapspelletjes in het Dagbanli ben ik toch naar het kantoor gegaan om de sleutel van het toilet te vragen. Daar gebeurde iets vreemd. Terwijl ik om het hoekje keek om mijn vraag te stellen aan Dela, werd het plots zwart voor mijn ogen. Ik greep de houten tussenmuur iets steviger vast om me wat tegen te houden en Dela kwam me snel ter hulp om me ondersteunend naar de stoel te begeleiden. Het moment erna wist ik niet goed wat er gebeurde. Ik kreeg een zakje water toegestopt en werd verplicht om wat te drinken. Zo heb ik een kwartier op de stoel in het kantoor gezeten. Niet wetende waarom en hoe dit kon gebeuren. Maar wat wel duidelijk was, ik moest naar huis om te rusten. Orders van Dela.
Zelf was hij niet met de motor vandaag. Hij ging eens horen bij de buren of hij daar een mocht lenen om me naar de lodge te brengen. Niet veel later zat ik achterop op een onbekende motor. Ik voelde mij al veel beter en als het aan mij lag, zou ik gerust gebleven zijn. Maar er werd me op het hart gedrukt dat ik rust nodig had en maar moest bellen als ik me écht beter voelde. Daar zat ik dan, alleen in de lodge, terwijl ik me helemaal niet meer ziek voelde. Gelukkig had ik deze ochtend het boek 'voor jou' in mijn rugzak gestoken. Dus kon ik me voor de komende twee uur verdiepen in het verhaal. Mijn aandacht werd wel regelmatig gevestigd op de tuinman die de haag snoeide en de kok die naar de radio luisterde op de bank. Toen de andere vrijwilligers terugkwamen van hun project keken ze eens raar. Normaal gezien kom ik als één van de laatsten binnen tijdens de middagpauze. Nu dus niet... . Tegen 2 uur heb ik Dela gebeld om te vragen of hij me terug wou komen halen. Niet veel later stond hij daar en zijn we terug naar het project gereden. Deze keer op zijn eigen motor. Ik had eerst wel moeten beloven dat het écht écht écht beter ging met me.

Op het project was het rustig. We hebben filmpjes van Sesamstraat in het Engels gekeken, samen met alle leerkrachten. Dit om het educatieve aspect eruit te halen en te kunnen gebruiken in de lessen. De kindjes van Marieke waren ook aanwezig en keken enthousiast mee, terwijl bij sommigen onder ons de oogleden al zwaar werden. De terugweg naar huis verliep ook niet van een leien dakje. Mijn voorband was plat, maar onderweg kwam ik geen fietsenmaker tegen. In de straat van mijn gastgezin viel ook nog eens mijn rechtertrapper van mijn fiets. Het is een wrak! Nochtans heb ik hem vorige week pas laten maken. Toen ik thuis vertelde dat mijn trapper verdwenen was, moest ik van Hamdia zo snel als ik kon teruglopen om hem op te rapen. Anders zouden de kinderen uit de buurt ermee weg zijn. Toen ik terug kwam, met de trapper in mijn hand, vroeg ze 'Gevonden?' In het Nederlands! Ze is leergierig!
Samen met haar heb ik geprobeerd om de trapper terug aan de fiets te monteren, maar tevergeefs. Het lukt niet meer. Baba gaat morgenvroeg nog eens proberen en anders zal het terug een tussenstop bij de fietsenmaker worden.

Geschreven door Avontureninbeeld