De betekenis van 'weekend' is nog steeds 'uitslapen', maar niet lang uiteraard. De wekker ging al om 7 uur zodat ik tegen 8 uur naar de lodge kon gaan, want vandaag stond er veel op de planning. Het ontbijt verloopt steeds volgens een vaste routine. Vanaf het moment dat ik uit mijn hutje kom tot het ogenblik dat ik het houten poortje doorstap. Het gaat er elke dag ongeveer op dezelfde manier aan toe: de thermoskan met warm water wordt voor me neergezet, het brood wordt gehaald door één van de jongens, Salam komt erbij zitten om te babbelen en de kindjes komen elke dag opnieuw nieuwsgierig kijken. Een leuk en gezellig begin van de dag. Ik kan er weer 100% voor gaan.
Vanochtend namen Lotte en ik de yellow yellow naar de stad omdat we een afspraak hadden met Jay op de culturele markt. Hij runt daar een souvenierswinkeltje en verkoopt er ook zelfgemaakte schilderijen. Vorige week, toen we eens binnensprongen om te kijken wat hij allemaal verkocht, hadden we gevraagd of we ook eens iets mochten schilderen en dat aanbod werd met veel plezier aanvaard. Zo hebben we vandaag voor 20 cedi (het was vrije bijdrage) 2 schilderijtjes gemaakt. Om te beginnen kregen we een canvas dat we in twee stukken mochten knippen. Ook de primerverf, een breed penseel en enkele punaises werden ons aangereikt. Alle stappen in het schildersproces mochten we onder zijn begeleiding uitvoeren. Ik hield maar voor mezelf dat ik eigenlijk wel wist hoe je een doek moest prepareren, want je zag aan zijn gezicht dat hij het leuk vond om het uit te leggen. Met de primer werd een grondlaag gelegd en daarna konden we ons eigen ding doen. Eén minpuntje was wel dat de primerverf een beetje stonk naar stront.

Terwijl onze doeken buiten aan het drogen waren, kregen we uitleg over de verf. De bovenste laagjes in de potten worden telkens hard. Maar dat kan je moeilijk verhinderen hier, met die warmte. Jay toonde hoe hij kleurovergangen maakte en daarna kreeg ik de kans om die achtergrond (het was de basis van een van zijn volgende schilderijen) verder te schilderen. Deze greep ik natuurlijk met beide handen en zo begon ik een overgang van rood naar geel te schilderen. 2 minuutjes later was het geprepareerde doek droog en konden we starten aan ons eigen kunstwerk. Eerst moeten we wel nog onze werkplek inrichten, want we konden moeilijk in zijn souvenirshop wat staan schilderen. Met onze hele inboedel verhuisden we naar de andere kant van de houten schutting, waar zijn 'atelier' was. De canvassen werden opgehangen, de verf werd neergezet en de schildersezel werd opgesteld. We waren er helemaal klaar voor!

Ik weet niet hoelang we geschilderd hebben, maar ik heb er zo van genoten! Het was zalig om terug in de verfgeur te staan. Met een recent fotootje in de hand en met de afwisseling van Ghanese en reggaemuziek op de achtergrond, kon dit moment niet stuk. Toch was het niet eenvoudig werken: er waren geen kleine penselen om details mee uit te werken en de verf droogde veel te snel op, zodat het moeilijk was om overgangen te maken.
Maar wat belangrijk is: ik kan nu wel zeggen dat ik bij een Ghanese kunstenaar een schilderijtje heb gemaakt. Misschien ook wel iets om op mijn bucketlist te zetten en af te vinken. Terwijl ook dit schilderijtje aan het drogen was, zijn we even naar de gewone markt gegaan om enkele boodschappen te doen. Bananen, bloem, papaja's en zout werden gekocht én ik ben ook nog een leuk stofje tegengekomen waar ik misschien wel iets mee kan maken. Op de markt heb ik rondgekeken of ik niet ergens de nieuwe gastmoeder zag, maar er liep zoveel volk rond dat ik al snel de moed heb opgegeven.

Terug in de lodge kwamen we aan bij een gesloten deur. Het slot hing aan de buitenkant, dat betekent dat iedereen de deur uit was. En daar stonden wij dan, met onze boodschappen. De zus van Latifa had de sleutels in bewaring gekregen voor het geval dat wij voor haar thuis kwamen. Dus konden we uiteindelijk toch naar binnen.

Op dit moment is het ook tijd om onze verrassing bekend te maken. Wij hebben met ons twee, maar ook samen met een heleboel andere mensen, een hele week gezweet en gezwoegd om iets leuks voor Kerstmis in elkaar te steken. Er werden veel voorbereidingen getroffen. Eerst op papier en daarna werd alles uitgewerkt. Deze avond (24/12) is het moment daar: we zijn fier om het resultaat te tonen.

Https://youtu.be/i8FSwIlscag

Iets na half zes was het tijd om onze kerstwensen online te zetten en de wereld in te sturen. Hét moment waar we al de hele week naar uitkeken. Spannend, want hier aan de andere kant van de wereld is de kerstsfeer totaal niet te merken. Maar we wilden jullie daar in België en Nederland toch een warme kerstwens toesturen! Het lied kunnen we, ondanks de vele repetities, nog honderd keer opnieuw beluisteren. Maar we genieten vooral van de beelden, en omdat we onze eigen mopjes ook zo leuk vinden.
Ondertussen genoten wij ook van ons 'kerstdiner' in de lodge. Omdat de (moslim)gastfamilies de feestdag niet vieren hier in Tamale, hadden we gevraagd om vandaag in plaats van dinsdag te dineren in de lodge. We genoten van een 'Westerse' kerstmaaltijd. Het startte met een tomatensoepje op Ghanese wijze, klaargemaakt door mister Bob en vergezeld door Rudolf, the red nose reindeer. De soep werd gevolgd door een fris slaatje van sla, kool en een beetje wortel, daarbij kregen we gehaktballetjes met champignonsaus en uiteraard frietjes. Eigenlijk een gewone dinsdagse maaltijd, maar het werd speciaal gemaakt met een kaarsje in het midden van de tafel. Ondertussen stroomden de reacties op ons filmpje binnen! Allemaal even leuk om lezen! Iedereen had genoten van ons enthousiasme; zowel de medevrijwilligers die reeds thuis zijn, als familie en vrienden die deze kerstavond vanaf nu goedgezind en met een lach kunnen beginnen.

Niet te laat die avond fietste ik terug naar huis in het donker. In het begin verliep het zeer vlotjes. Maar toen ik op de zandweg kwam, ging het al een pak moeilijker omdat er geen straatlantaarns meer zijn. Gelukkig reden er wel nog genoeg auto's en motors die op bepaalde momenten de baan verlichtten zodat ik de weg kon zien. En toen kwam het laatste stuk. Het leek alsof ik vanaf het moment dat ik de hoek omdraaide in een zwart gat reed. Het was zó donker voor me. Ik zocht naar mijn gsm in mijn rugzak om voor het eerst de zaklampfunctie te gebruiken. Met mijn fiets in de rechterhand en het lichtje in de linkerhand, heb ik de laatste vijftig meter al wandelend afgelegd, tussen de verschillende compounds door. Het was verbazend stil achter de hekjes. Ofwel was er niemand thuis, zaten er allemaal binnen of zaten ze met z'n allen voor de tv die zonder geluid aan het spelen was.

Toen ik het poortje opende, zag ik dat het de laatste veronderstelling was. Hoewel het eigenlijk een combinatie was van de tweede en de laatste, want er zaten maar drie kinderen samen met de vader. Ze keken terug naar 'Home alone', dezelfde film als gisterenavond. Maar kerst is natuurlijk het perfecte moment om deze film af te spelen. Later die avond was er nog een korte lights off. In de stilte en met een klare sterrenhemel kon je goed de Christelijke kerstklanken horen die in de verte weerklonken. Op dit moment zou ik graag in het zachte gras willen liggen, luisteren naar de muziek en kijken naar de sterren. Alleen is dat hier niet mogelijk omdat er dan een grote kans is dat er een dierlijke of zelfs menselijke stront onder je ligt... !

Het was een unieke kerstavond. Een kerstavond waarvan niet veel mensen kunnen zeggen dat ze hem op deze manier gevierd hebben. Totaal anders dan alle andere kerstavonden in mijn leven.
Ik wens jullie alvast een heel fijne en gezellige avond en een prettige kerstdag morgen. (En Jasper, voor jou een gelukkige verjaardag!)

Geschreven door Avontureninbeeld