4u30. Stemmen, veegborstels, af en toe een testmuziekje, stromend water dat in een emmer terecht komt vanuit de tank, verschillende geuren door elkaar, … . Te veel indrukken zo vroeg op de ochtend om te beseffen wat er gaande was. Zelfs met oordoppen in mijn oren lukte het niet meer om te slapen. Dit belooft een lange dag te worden!

7u15. Na veel twijfelen uiteindelijk toch naar buiten gedurfd, nadat ik alles had bestudeerd door het sleutelgat en de gaten in het halletje. Ze waren al volop bezig met de voorbereidingen van dé grote dag, dus trok ik gelukkig niet zoveel aandacht toen ik langsliep in mijn pyjama. Het was vandaag het moment dat ik mijn kleed mocht aandoen: het roze kleed tot onder de knieën met een Afrikaanse print! Ik was een lid van de familie. Al wie met een kleed of hemd in dit stofje rondliep, behoorde tot mijn familie. De complimentjes stroomden binnen. En niet veel later volgde ook de vraag: ‘Where is your phone? so I can take a picture of you!’

Qua dagindeling was het redelijk gelijklopend met gisteren: buiten zitten in de schaduw en rondkijken. Maar het grote verschil vandaag was dat ik deze keer mijn camera bij de hand (of beter gezegd op mijn rug) had waardoor ik af en toe de mensen kon ‘snappen’. Ik heb trouwens deze ochtend het lekkerste brood gegeten gedurende de hele gastgezinperiode. En dat samen met een reuze tas thee. Die tassen thee worden groter met de dag. Ik denk dat ik in januari ga eindigen met een emmer thee als breakfast. Terwijl de thee een beetje aan het afkoelen was, hield ik de mensen in het oog.
Elke persoon die binnenstapt door de poort werd uitbundig begroet met ‘Amaraaba’ (welkom) waarbij de gast bij alle verschillende groepjes door de knieën gaat en hen begroet met ‘Desiba’ (goedemorgen). Het vervolg op deze begroeting is een geroezemoes van ‘Naa’s’. Trouwens, hoe ouder je bent, hoe belangrijker je hier bent. Het valt op dat iedereen buigt voor een oudere persoon, zowel jong als oud. Ook de kinderen van het gastgezin buigen voor mij als ze mijn eten brengen. Ik voel me dan net een koningin. Ik vind dit niet zo leuk, maat dat is hier traditie! Ook zijn de vrouwen hier bijzonder lenig. Zonder moeite raken ze met hun platte handen de grond en het evenwicht zal er niet aan onderdoen! Wat ze allemaal op hun hoofd kunnen dragen... . Het is echt bewonderenswaardig (en soms ook wel grappig want zelfs hun portemonnee dragen ze op hun hoofd). Verder is het volgens de godsdienst ‘totaal ongepast’ om je dijen en schouders te laten zien. Maar het kan wel om in het openbaar borstvoeding te geven, terwijl je met 10 mensen aan het babbelen bent. Vreemde cultuur.

Tegen een uur of tien liepen steeds meer vrouwen het binnenplein op en steeds meer mannen de poort voorbij om zich buiten het huis te verzamelen. Het was een heen en weer gehol van mensen. Ook de bruidegom kwam ik regelmatig tegen in een soort van grijze poncho met een grote smile op zijn gezicht. Hij stond vooral aan de ‘mannenkant’ buiten de poort. Daar ben ik ook eens een kijkje gaan nemen om wat foto’s te nemen en vooral om de sfeer op te snuiven van een plaats met muziek in plaats van gebabbel. Rond twaalf uur was de muziek gedaan en werden de boxen, tenten, … opgehaald met een soort camion (vraag me niet hoe die daar geraakt is, want het is soms zelfs moeilijk om tussen de huizen met de fiets te passeren). Enkele weken geleden kreeg ik de toestemming van de gastmoeder om ook de andere vrijwilligers uit te nodigen op de bruiloft. Ze wilden een Ghanese bruiloft maar al te graag eens van dichtbij meemaken. Maar er waren nog steeds geen medevrijwilligers te zien en het zag er naar uit dat hier niet veel meer ging gebeuren vandaag. Tegen half 2 waren ze (eindelijk) aangekomen en zaten we samen de boel af te kijken. Het leuke was dat ik eindelijk niet meer de enige blanke was. We werden aangestaard door honderden ogen, maar kregen ook meteen drinken en vragen van alle kanten. Mama Leila stelde mij voor als haar dochter, om dan iedereen tien keer welkom te heten met een handgebaar. Ook de bruidegom kwam in het midden van de cirkel staan om iedereen te bedanken om langs te komen. Ik denk dat ik op die 5 minuten 7 keer zijn hand heb geschud, terwijl ik hem wel al meerdere keren gezien had vandaag. Het toppunt was dat ik ook nog een ‘vriendschappelijk’ kneep in mijn wangen kreeg.

Na een tijdje in het middelpunt van de belangstelling te hebben gezeten, zijn we even gaan wandelen en een hapje gaan eten. Ik had de voorbije dagen en uren eten in overvloed gekregen, maar de vrijwilligers hadden nog niets binnen. Dus zijn we een frietje gaan steken enkele straten verder, om dan met de helft van de ploeg terug te keren voor het laatste deel van de ceremonie.

Ze hadden me gezegd dat er een ‘party’ was om 4 uur in een hotel. Dus wij met z'n vijven met een auto naar het hotel. En daar vond eindelijk dé eigenlijke huwelijksceremonie plaats die we niet mochten missen! Eindelijk zag ik Hamdia en Jawad samen. Ik herkende Hamdia niet meteen want ze was heel erg opgemaakt en gekleed in (voor hen toch) prachtige kleren. Ze werden omringd door alle gasten, aan de ene kant de mannen, aan de andere kant de vrouwen.Er was een duidelijk contrast tussen de kleurrijke kleren van de vrouwen en de witte kleren van de mannen.
Nadien was er een feest met een DJ, een presentator, een soort van ‘dansspel’ tussen de aanwezigen en een optreden van verschillende artiesten. Voor zo'n feest zullen ze wel lang gespaard hebben! De ceremonieplaats lag in een mooie omgeving: op het binnenpleintje van een (wit) hotel, met versierde tenten ervoor. Er hingen doeken op in rood-wit-groene kleuren en er stonden staanders met witte bloemen aan de kant van een rode loper. Een mooi feest met op het einde gelegenheid om te dansen. Om half 7, het moment waarop het plots donker werd, was alles afgelopen en begonnen ze af te breken.

Eenmaal thuis gekomen was het al veel rustiger op de binnenplaats. Enkel nog de naaste familie was aanwezig. Mama Leila had te veel gebabbeld dit weekend en sprak me toe met een zeer hese stem. Nu verstond ik haar helemaal niet meer goed. Ik ga blij zijn dat ik eens goed kan slapen en dat de rust terugkeert in huis. Ik word liever wakker van de moskeegeluiden dan van roepende en babbelende mensen voor mijn deur.

Geschreven door Avontureninbeeld