De vierde dag in het gastgezin! Ik begin me er al helemaal thuis te voelen. Deze familie beschouwt me echt als een deel van het gezin en ze spreken me zelfs aan met 'auntie Julie'.

Dinsdagavond toen ik hier aankwam, wist ik niet goed wat te verwachten. Okee, ik heb al bij 2 Ghanese gastgezinnen gewoond, maar het is toch overal totaal anders. In de omgeving van Mariekes huis en de woonplaats van mijn gastgezin is de armoede sterk aanwezig in de huizen, hutjes en kledij van de mensen. Maar vanaf dat ik de poort naar het gastgezin binnenstapte, besefte ik al snel dat ik met mijn gat in de boter was gevallen. Wat een verschil met de vorige keer! Totaal iets anders dan wat ik enkele maanden geleden heb meegemaakt! Het is een goed verzorgd huis met een binnenpleintje.
Zelfs mijn kamer heeft een betegelde vloer, een zetel, een kast en een spiegel! Zoveel luxe voor een huis in Tamale. Iets verderop was een eigen toilet (doorspoelen met een emmer hoort erbij) en zelfs een douche (waar het water eigenlijk enkel maar kan uitdruppelen!). Bij mijn aankomst waren de gezinsleden al direct heel behulpzaam. Mijn rugzak werd meteen van mijn rug genomen. Ook al zei ik dat het gewicht wel meeviel en dat ik deze zelf kon dragen, ze wilden kost wat kost mijn rugzak naar de kamer brengen. En in de Ghanese cultuur wordt tegenspraak niet geduld, dus gaf ik maar toe. Verder werd mijn 'prinsessenbed' ook meteen in orde gebracht. De meiden zorgden voor een constructie van stoeltjes en tafeltjes (om zeker niet op het bed te hoeven staan) om het muskietennet op te hangen. Met wasknijpers maakten ze zelfs een poortje zodat ik gemakkelijk in mijn bed kon kruipen. Hopelijk maken de muggen hier vanavond geen gebruik van!

Niet veel later zat ik in de zetel in de woonkamer een babbeltje te slaan met de moeder des huizes, madam Z. Ze woont hier samen met haar man, haar 4 kinderen, de wederhelften en haar 'kleinzoon'. De meiden die me geholpen hebben, wonen hier niet echt. Wat hun functie of band is in en met de familie zal ik in de loop van de weken eens uitzoeken.
Madam Z is een hele dikke dame (maar echt héél dik). Ze is al 32 jaar headteacher op een school. Het is dus een rijkere familie hier. Veel moeite moest ik niet doen om informatie uit haar te halen. Ze vertelde me in geuren en kleuren over haar opleiding en werkleven. Het mooie is dat ze zich na haar werkuren als 'leraar' ook nog inzet voor de armere bevolking in de buurt. In de namiddag wordt er samen met enkele vrouwen gekookt en delen ze het eten uit zodat de mensen in de buurt ook voedsel hebben (omdat ze het zelf niet kunnen betalen). Van vrijwilligerswerk gesproken! Ik word hier ook goed verwend. Het eten is top! Ik krijg hier jollof-rijst met sardientjes, lekkere yam met een tomatensausje, nog heerlijkere yam in een nog heerlijkere saus (pete pete, daarvan moet ik het recept eens achterhalen). Ik kreeg zelfs al één keer een ontbijt met een groenteneitje. Op zich, buiten het ei en de watermeloen, de normale Ghanese kost, maar het smaakt hier toch wel goed. Zeker in het begin nu alles terug 'nieuw' is.

Jammer genoeg is niet alles in het gastgezin rozengeur en maneschijn. Ook nu speelt de moskee een grote rol in het nachtleven of eerder 'de slaapuren'. Deze nacht werd ik om 23u50 wakker met muziek. Ik dacht eerst dat ik mijn mp3 had laten aanstaan, maar daar was ik al snel van afgestapt want de muziek klonk helemaal niet bekend in de oren. Het was de moskee die aan het 'kwelen' was. Om 2 uur hetzelfde ritueel. Om 4u20 werd ik op een heel andere manier gewekt. De deur en de gordijnen begonnen plots een eigen leven te leiden. Een onweer barstte los en windvlagen deden mijn gordijnen steeds weer omhoog vliegen. De regen kletterde oorverdovend en ik hoorde het water uit de dakgoot stromen. Hopelijk ging het niet binnen regenen. Op een bepaald moment leek het zelfs of de wind het huis wel omver kon blazen! Slapen zat er niet echt meer in voor de komende uren. En dit hondenweer bleef nog duren tot een heel eind in de voormiddag. Wat betreft de sfeer in huis: die wordt iedere dag beter! 's Avonds verdwijnen de oudsten van de familie in de kamers omdat ze hun rust nodig hebben en dan schiet de jonge garde in actie. Ze willen alles over mij weten. Zo heb ik woensdagavond mijn familie en vrienden voorgesteld aan de hand van foto's. Interesse hebben ze wel! Gisteren werden papieren en potloden bovengehaald om wat te tekenen en vandaag zaten we gezellig met z'n vijven aan de tafel een kaartspelletje te spelen. (Het spelletje dat ik ook in het andere gastgezin heb aangeleerd enkele maanden geleden). Dat vonden ze echt de max. Later op de avond, tegen een uur of 9, verhuizen we naar de kamer om wat Nederlandse woorden en woorden in het Dagbanli aan elkaar te leren. Toen ze een videogesprek met het thuisfront hoorden, wilden ze wel eens weten wat een taaltje ik sprak. Nieuwsgierig bleven ze meekijken en luisteren naar de vreemde taal. Vanaf dan hadden wij een eigen avondritueeltje. Mariam en Leila helpen mij om Dagbanli aan te leren en ik leer hen enkele woorden in het Nederlands. Er wordt op die momenten verschrikkelijk veel gelachen. Omwille van de uitspraak maar ook gewoon omdat het zo leuk is. Zo lukt het al om tot 10 te tellen en alle woorden die ik al kon, werden nog eens opgefrist. Elke dag komen er enkele woordjes bij en tegen het einde van mijn verblijf zal ik vloeiend Dagbanli spreken... (dit zal waarschijnlijk een droom blijven). Niet enkel ik leer bij, ook zij hebben leren tellen van 1 tot 10 en de woorden 'goeiemorgen' en 'slaap zacht' snel opgepikt! Op dit moment, nu ik het bericht aan het typen ben, hoor ik ze nog oefenen in de kamer hiernaast. Wat een gekke topmeisjes!

Geschreven door Avontureninbeeld