's Ochtends wakker worden met klokkengelui in plaats van de stem van de muezzin! Een hele aanpassing, maar o zo leuk om dit 'bekende' geluid te horen! Daarnaast hoorde ik ook de verschillende vrolijke melodietjes van de vogels in de vroege ochtend. Het was genietend snoezen. Mijn vast dagelijkse ritme is nog niet verleerd: ik was dus weer vroeg wakker. Terwijl Lotte nog goed in dromenland was, had ik tijd om rustig mijn blogbericht (van donderdag) te uploaden.
Hier in Hohoe zijn we al meer in het zuiden van Ghana en is de meerderheid van de bevolking christen. Bij het ontbijt hadden we achtergrondmuziek van luide instrumenten en opgewekte zangpartijen. Er was leven in de buurt! Het maakt meteen je dag goed en zeker als je ontbijt bestaat uit toast met een heerlijk groenteneitje en een theetje. Eindelijk eens wat anders dan saai wit brood.

Nadat we de tijd hadden genomen om ons klaar te maken en het hotel eens bij daglicht te bekijken, zijn we tegen half 10 vertrokken met onze rugzak op de rug en bikini onder de kleren om onder te waterval te zwemmen. Lang moesten we niet wandelen. Door de drukte in de straat van de kerk hadden we al snel een taxi die ons in de richting van de Wli waterfalls wou brengen. Ons eerste gedacht was dat het een klein eindje rijden was, aangezien het al aangeduid stond op de wegwijzers. Maar het bleek uiteindelijk een stuk te zijn zonder einde. Het was geen pretje om te rijden in de rammelbak zonder zijramen. De verharde weg zat vol putten en er was te veel opvliegend stof en zand om rustig naar buiten te kijken. Maar het omliggende landschap maakte veel goed. Het was een variatie van groene en bruine tinten, van berglandschappen en rotsen en van kleine dorpjes met zwaaiende mensen aan de kant van de weg. Helemaal door elkaar geschud kwamen we aan bij een klein kantoortje waar we binnen werden geroepen om uitleg te krijgen en uiteraard om te betalen. Een man stelde zich voor als gids en overhaalde ons om de ‘long distance’ wandeling te nemen. Voor mij geen probleem en voor Lotte toen ook nog niet, maar dat veranderde al snel. Ik had er super veel zin in! We kregen een stok toegegooid en trokken de bush in. Langs smalle wegeltjes, tussen de bananenbomen en andere vreemde planten wandelden we omhoog. Het langzaam stijgen veranderde al snel in steil omhoog klimmen! Klauteren op bergflanken met uitstekende wortels van bomen. Tot het groene struikgewas plots plaats maakte voor grote oppervlakten van verbrande aarde. Onze voeten waren na enkele meters niet meer blank, maar zwart. Helemaal geïntegreerd in Ghana!

We beklommen op die twee uren verschillende bergen die overliepen in elkaar. Met telkens prachtige uitzichten. Hoger en hoger, steeds mooier en mooier. Af en toe werd er gepauzeerd om wat water te drinken, maar een droge mond hadden we altijd door de droge en stoffige lucht. Ik had wel het gevoel dat de gids vaker dan ons nood had aan pauzes. Hij ging regelmatig zitten en het zweet droop van zijn gezicht. Ook was hij niet al te snel in het naar boven klimmen. Ik had het gevoel dat we op een slakkentempo aan het wandelen waren. Jammer dat we achter de gids (of in zijn buurt) moesten blijven, anders was ik al snel vooruit gewandeld! Bovenaan de eerste top zagen we beweging op de volgende berg. Na iets beter te kijken en met behulp van de zon achter de bewegende elementen, zagen we de silhouetten van een groep wilde bavianen. Er werd ons aangeraden om traag te wandelen en regelmatig te stoppen. Zou dit uit gemakzucht zijn voor de vermoeide gids of zijn de apen in het wild dan écht zo gevaarlijk? De bavianen hadden ons meteen in de gaten. Gelukkig dat we voldoende afstand namen want anders konden we wel eens een steen tegen ons hoofd gegooid krijgen. Naar het schijnt gooien de bavianen met stenen als ze zich bedreigd voelen en als mensen te dichtbij komen. Beetje bij beetje sprongen ze verder weg zodat wij ook onze tocht verder konden zetten. Tussen twee bergflanken in zagen we zelfs het eerste dorpje over de grens, in Togo! Daarna gingen we terug de bush in, maar ook velden met hooikoortsplanten en rotsen passeerden we op onze weg. Wat een mooie wandeling! Ik was helemaal in mijn nopjes, dit doe ik écht graag: wandelen in de natuur en in de bergen. Heerlijk vermoeiend, alleen de warmte was er te veel aan. We hebben zwembaden volgezweet en trokken duizenden kleine mugjes aan die rond ons hoofd begonnen te vliegen. (Was dit een hint om ons duidelijk te maken dat we moesten zwemmen om de geur te verjagen?)

Aangekomen bij de Upper Falls (het bovenste deel van de watervallen) werd de camera erbij gehaald. Het duurde nog geen minuut of de kleren lagen mooi te drogen over een tak en wij stapten voorzichtig op de stenen het water in om wat te zwemmen. Al het zweet van de voorbije twee uur (of zelfs langer) werd afgespoeld. Het water was lekker fris, drinkbaar en de waterval was reusachtig. Het was een prachtig idyllisch beeld, zeker toen er nog een regenboog bij kwam. Zaaalig! Voor we begonnen aan het tweede deel van de tocht, hebben we onze flesjes nog opgevuld met het natuurlijke water van de waterval.

De afdaling was niet Lotte haar ding! Een gescheurde broek, pijnlijke voeten en enkele bleinen hield ze er aan over. Ook de vloeken kon ik niet meer op één hand tellen. Maar we bleven doorzetten en volhouden tot aan de lower falls. Daar was het idyllische beeld een beetje gemanipuleerd door de toeristen. Het was een paradijsje geworden met kleedhokjes, banken, overdekte schaduwplekjes, … . Alles was aanwezig om een namiddagje bij de watervallen door te kunnen brengen. Niet echt mijn ding, maar ook hier speelden we meteen onze kleren uit om te zwemmen. Toen ik vanuit het water opkeek, zag ik allemaal puntjes tegen de rots naast de waterval. Puntjes? Vleermuizen ja! Honderden, misschien zelfs duizenden vleermuizen hingen daar ondersteboven te slapen. Af en toe vloog er eens eentje rond. Het was heel vreemd om te zien. We konden hier niet te lang blijven; we wilden voor het donker terug in het hotel zijn én we wisten niet hoelang de terugweg nog zou duren. Uiteindelijk heeft de wandeling naar het vertrekpunt nog ruim een half uur in beslag genomen en moesten we daarna nog op zoek naar een taxi om ons terug naar de stad te brengen. Geen gemakkelijke klus op dit onbekend en verlaten terrein.

In het hotel deden we nog een laatste beklimming van de dag: de trap op naar onze kamer. Hierna deden we niets meer! Met doortrapte voeten (door bergen te gaan beklimmen in sandalen, maar gelukkig waren het mijn ouwe, vertrouwde teva’s, die het natuurlijk wel aankonden) konden we niet veel meer doen. De rijst met kip en groentjes werd gebracht op de kamer, de rekening werd opgemaakt en daarna waren we doodop en klaar om in bed te kruipen. De nachtrust zal nodig zijn om te recupereren. Om half 6 zou de wekker afgaan om de derde dag van onze reis te starten.

https://hotelgeduld.wordpress.com/

Geschreven door Avontureninbeeld