Hoewel ik gisteren vroeg was gaan slapen, was het toch plots heel vroeg om op te staan: 5u45. Een koude douche (jaja, voor de eerste keer dat ik hier in Ghana ben, heb ik kippenvel gehad) werkte zeer verfrissend, maar nog niet verfrissend genoeg om weeral hetzelfde witte brood binnen te krijgen. Dan maar vertrokken met enkel een theetje als ontbijt. Ik hoopte, nu dat de yellow yellow eens op tijd was, om de 'openingsceremonie' op school eens mee te maken. Maar wat doet de bestuurder? Hij gaat tanken. Dus weer te laat! We kwamen net aan op het moment dat de kinderen in rijtjes naar hun klas marcheerden op het ritme van de trommels. De hele voormiddag heb ik in de klas geholpen, terug individuele begeleiding, maar ook gewoon in de klas. Ik heb hen enkele liedjes aangeleerd: 'hokey pokey', 'hoofd schouders knie en teen' en ‘if you’re happy’. Waarop er een serenade van allerlei bekende en onbekende liedjes volgde. Na de muzikale start van de les heb ik drie keer 2 kindjes mee naar buiten genomen om een stapje verder te gaan bij hun taal en rekenen.
De leerkracht geeft dus duidelijk al haar taakjes en lessen uit handen nu er een vrijwilliger in de klas staat. Zelfs de rode pen om te ‘verbeteren’ is te veel om vast te houden. Op sommige momenten is ze meer met haar baby bezig dan met de kinderen van de klas. Na de pauze kreeg ik de opdracht om iets op het bord te tekenen, de kinderen konden dit dan natekenen. Nu heb ik tenminste zicht op wat de kinderen kunnen. En er zitten wel leuke resultaten bij voor kindjes van de laatste kleuterklas!

Donderdag. Een terugblikmomentje naar thuis, want donderdag is het thuis kuisdag. Deze trend zet ik graag (of eigenlijk niet zo heel graag) verder in Ghana: kleren wassen, kamer vegen, alles opruimen, … . Het was een heel gedoe. Eerst en vooral omdat ik niet binnen geraakte. Normaal gezien kom ik tegen 5 uur thuis en is er altijd iemand. Nu was het 2 uur en de poort was op slot. Na wat gesukkel met de poort is Mary komen opendoen, maar kon ik nog niet meteen kleren wassen, want er waren geen kommen, emmers of schalen te vinden. Mary hielp me weeral uit de nood door Baba te roepen. Hij is er dan enkele gaan zoeken. Mary was de heldin van de dag want zij heeft me uitgelegd hoe ik moest wassen. Wat een intensieve karwei is dat, die kledij wassen. Na een uur of 2 kon ik eindelijk het laatste kledingstuk ophangen aan de waslijn. Binnen (het ondergoed mag niet buiten drogen) en buiten hingen de waslijnen zo goed als vol. Goed gewerkt van mezelf!

Daarna had ik nog even tijd voor mezelf om mijn schetsboek boven te halen. Maar het was snel gedaan met tekenen want Martin, de 3,5 jarige kleinzoon van Mary, stond plots voor me met een kapotte motorband (die ze hier vooruit rollen zoals in de jaren begin 1900) en grote legoblokken. Het ventje was een beetje ziek, maar dat hield hem niet tegen om te spelen. Torens bouwen, natellen (en telkens cijfer ‘six’ vergeten), rond de bank lopen, springen, … . Hij had plezier! En stiekem vond ik het ook wel leuk om eens iets te doen met familieleden zonder écht te praten.

’s Avonds heb ik wat circusmateriaal bovengehaald. Oorspronkelijk was het plan om de diabolostokken uit elkaar te krijgen en de touwen te verlengen, maar het is uitgedraaid tot het aanleren van diabolo aan de jongste broer Lukman. Hij is heel geïnteresseerd en nam het materiaal zelfs mee naar binnen toen het (weeral) begon te regenen. Ook jongleren zal hij wel kunnen na enkele weken als hij zo blijft oefenen. Morgen gaat het circusmateriaal mee naar de school om er een ‘sportles’ mee te geven. Voor hen een totaal nieuwe sport, voor mij bekend terrein.

Geschreven door Avontureninbeeld